Այդուհանդերձ «Նոր էջը» փորձեց իմանալ այն արցախցիների կարծիքը, ովքեր տեղյակ են Ղարաբաղյան խնդրի մասով Աստանայում կայացած գագաթնաժողովի մասին: Ի դեպ, նրանք, ովքեր փորձել են ավելի անկեղծ կարծիք հայտնել, խնդրել են լրիվությամբ չնշել իրենց անունը...
Կարեն Սարգսյան - Միակ դրական քայլ համարում եմ ԱՄՆ պետքարտուղար Հիլարի Քլինթոնի ելույթը, որտեղ նա խոսել է երեք հիմնական սկզբունքների հավասարազոր լինելու մասին: Այսինքն՝ պարզ հայտարարել է, որ առավելություն չի տալիս տարածքային ամբողջականության սկզբունքին: Իսկ ոչ դրական եմ համարում այն, որ Սերժ Սարգսյանը հայտարարել, թե Ադրբեջանի կողմից Ղարաբաղի դեմ ագրեսիայի, պատերազմի դեպքում Հայաստանը կճանաչի Ղարաբաղի անկախությունը: Ի՞նչ է, Ադրբեջանը պիտի պատերազմ սկսի՞, որպեսզի Հայաստանը ճանաչի Արցախի հանրապետությունը: Ստացվում է, որ մենք պիտի խնդրենք թշնամուն, որ հարձակվի մեզ վրա, որպեսզի ՀՀ-ն ճանաչի մեզ: Եթե թշնամին հարձակվի Արցախի վրա, Հայաստանը ոչ թե պիտի ճանաչի ԼՂՀ-ն, այլ Արցախի միացումը Հայաստանին...
Ա. Հայրապետյան - Ես միանշանակ դեմ եմ նման կարգի բոլոր այն հանդիպումներին, որտեղ Ղարաբաղի փոխարեն բանակցում է ՀՀ նախագահը: Էլ ինչո՞ւ ենք մենք նախագահական ընտրություններ անցկացրել, մեզ համար պրեզիդենտ ընտրել, երբ մեր հարցը, մեր երկրի ճակատագիրը ոչ ղարաբաղաբնակը պիտի որոշի: Ես չեմ հասկանում, թե ինչու մեր իշխանությունները Հայաստանից չեն պահանջում դադարեցնել Ղարաբաղի անունից բանակցություններ կոչվող ֆարսը և զբաղվել սեփական երկրի խնդիրներով: Հայաստանը, նրա նախագահները, թեկուզ ծագումով ղարաբաղցի լինեն, իրավունք չունեն մեր փոխարեն որոշելու մեր ճակատագիրը: Վաղը եթե նրանք մեզ համար աննպաստ փաստաթուղթ ստորագրեն, մենք պիտի ուղևորվենք Երևան և այնտե՞ղ բողոքի ակցիա անենք...
Ն. Բեգլարյան - Ինչպես սպասվում էր, այդ գագաթնաժողովում բեկումնային ոչ մի փաստաթուղթ չընդունվեց, որովհետև դրա համար անհրաժեշտ պայմաններ, նախադրյալներ չկան: Դրան պատրաստ չեն թե՛ հակամարտող կողմերը, թե՛ միջնորդները, ովքեր իրենց մեջ այդպես էլ ուժ չեն գտնում կտրուկ գնահատական տալ Ադրբեջանի նախագահի ռազմատենչ հոխորտանքներին: Որպես ձեռքբերում եմ համարում այն, որ կրկին հայտարարվել է հակամարտությունը ռազմական ճանապարհով լուծելու փորձի անհեռանկարայնությունը և, բերելով Վրաստանի օրինակը, Ռուսաստանի նախագահը երկիմաստ ակնարկ է արել Ադրբեջանին: Ադրբեջանը կհասկանա՞ դա, թե՞ ոչ, ցույց կտա ժամանակը:
Անահիտ Հարությունյան - Ես կոնկրետ չգիտեմ՝ այդ գագաթնաժողովում ընդունված հայտարարությունը մեզ համար լա՞վ է, թե՞ վատ, բայց, որ այն ստորագրել է ոչ թե մեր երկրի՝ Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության նախագահը, այլ Հայաստանի նախագահը, դա շատ վատ է: Դա նշանակում է, որ մենք շարունակում ենք մեր ճակատագրի հարցում դիտորդի կարգավիճակում մնալ և սպասել, թե ինչպես են վարվելու մեզ հետ, մեր երեխեների ճակատագրի հետ:
Գ. Հովսեփյան - Հայաստանը շարունակ փաստաթղթեր է ստորագրում, որտեղ, խոսվում է ազատագրված հողերը հանձնելու, ադրբեջանցի փախստականների վերադարձի և այլ մեզ համար անընդունելի կետերի մասին: Ոչ մի ազերի Ղարաբաղ չպիտի գա, ազատագրված հողերը որ հանձնենք, հակառակորդը մի նպաստավոր պահ է գտնելու և հարձակվի կրկին իր աքցանի մեջ հայտնված Ղարաբաղի վրա:
