Պետք է, չէ՞, վերջապես, մի ամբողջ կյանք կա առջևում։ Ու այդպես, մեկը՝ խելքով, մյուսը՝ գրպանով, երրորդը՝ ծանոթ-բարեկամի աջակցությամբ հայտնվում են համալսարանում։
Սովորողի համար, իհարկե, դա բարձրագույն ուսումնական հաստատություն է, իսկ չսովորողի համար՝ ուղղակի բարձրագույն հաստատություն (խոսքը շենքի մասին է)… Բայց, չշեղվենք թեմայից...
Նայելով աշխատավոր մարդկանց՝ դժվար է հասկանալ, թե ինչ մասնագիտության տեր են նրանք։ Մեկը մասնագիտությամբ շինարար է, բայց աշխատում է կոշկակար, մյուսը բժիշկ է, բայց նրան կարող եք հանդիպել ոչ թե հիվանդանոցում, այլ ինչ-որ շինհարթակում՝ պատ շարելիս, իսկ մի երրորդն էլ իրավաբան է, բայց կյանքի բերումով դարձել է վարորդ։
Այ քեզ բա՜ն... Դիպլոմի մեջ նշված մասնագիտությանը նայիր ու նրանց կատարած աշխատանքին. ընդհանրապես կապ չունեն իրար հետ։ Խնդիրը նրանց խելոք կամ ոչ խելոք լինելը չէ. դա հարցի մյուս կողմն է։ Խնդիրը համապատասխան մասնագիտությամբ աշխատանք գտնելն է։ Իսկ ինչպե՞ս գտնել մի բան, որը չկա։ Ուրիշ բան է՝ կորցրած լինես, գնաս փնտրես ու գտնես։
Հիմա ի՞նչ, ստացվում է, որ 4-5 տարվա ուսման համար ծախսված գումարներն իզո՞ւր էին։ Ավելի լավ չէ՞ր մի արհեստ սովորեր ու աշխատեր սովորած «արհեստավորի» մասնագիտությամբ։ Մեկ է, մասնագիտությամբ աշխատանք չկա, իսկ արհեստ միշտ կա ու կա։ Չնայած կրթությունն ու արհեստն էլ կարելի է համատեղել. և՛ կրթություն ստանալ, և՛ արհեստ սովորել, կյանքում դրանք իրար փոխարինելով՝ ապրել։
Ինչևէ... Այսօր մարդկանց հիմնական զբաղմունքը դարձել է աշխատանք փնտրելը, ու արդեն կարևոր չէ՝ դրա մասնագետն ես, թե ոչ, կարևորն այն է, որ անգործ չմնաս, փող վաստակես, տունդ պահես։
ՄԱՐՏԱ ԲԱԴԱԼՅԱՆ
ԱրՊՀ լրագր. 4-րդ կուրս
