«Առաջին լրավական»-ի զրուցակիցն է ԼՂՀ ինքնապաշտպանական ուժերի առաջին հրամանատար Արկադի Կարապետյանը...

-Պարոն Կարապետյան, Ղրիմի օրինակն այս օրերին բազմաթիվ վերլուծաբանների կողմից նույնականացվում է Ղարաբաղի հարցի հետ և նշվում, որ սա կարող է Ղարաբաղի համար նախադեպ լինել: Կիսո՞ւմ եք այդ տեսակետները:

-Ես կարծում եմ, որ և՛ նման են, և՛ տարբեր: Նմանությունն այն է, որ մենք էլ ենք հանրաքվեով ինքնորոշվել, բայց ասել, թե Ղրիմի հանրաքվեն մեզ համար նախադեպ կարող է լինել՝ նույնսիկ վիրավորական է, որովհետև մեր հանրաքվեն է իրենց համար նախադեպ: Մի՛ նվաստացրեք մեզ այդ հայտարարություններով, առաջինը մենք ենք եղել և ոչ իրենք, ու դիամցել ենք այնքան, մինչև դա դարձել է միջազգային նորմ:

Երկրորդ՝ ընդհանրապես պարզ չէ, թե Ղրիմն աշխարհում ումն է եղել՝ մեկ հույներ, մեկ թաթարներ, մեկ ռուսներ, իսկ մեր այս հայրենքիում միշտ մենք ենք ապրել, թուրքերը եկել են, հետևաբար էական տարբերություն կա: Սա անվտանգության գոտի չէ, սա մեր հայրենքին է, իսկ ով այլ կերպ է ասում՝ ես խիստ կասկածում եմ, որ նա այս կյանքից ինչ-որ բան է հասկանում:

-Առհասարակ, Ղարաբաղի արձագանքը Ղրիմի հանրաքվեին, Ձեր կարծիքով, ինչպինի՞ն պետք է լիներ: Աբխազիան, օրինակ, ճանաչեց Ղրիմի հանրաքվեն,  պաշտոնական Ստեփանակերտն  այն դիտարկել էր որպես ազգերի ինքորոշման իրավունքի իրացում: Ձեր տեսակետը ո՞րն է այս հարցում:

-Կարծում եմ՝ նորմալ գործընթաց է, ժողովուրդը ինչ որոշել է, դա էլ եղել է: Ամենամեծ օրենքը՝ ժողովրդի ուզածն է, ժողովրդավարություն ասվածն էլ դա է՝ ժողովուրդն ինչ ուզում է, պետք է առհասարակ լինի ժողովրդի իշխանություն: Ըստ այն ժողովրդավարության, որը մեզ հրամցնում են՝ ժողովրդի ուզածը օրենք է՝ անկախ մեր ցանկությունից, հետևաբար ես այլ բան ասել չեմ կարող: Իսկ զուտ ռեֆերենդումի  մասով՝ ողջունում եմ:

-Ի՞նչ եք կարծում, ուկրաինական զարգացումներից հետո Ռուսաստանի քաղաքականությունը հետխորհրդային տարածքում կփոխվի՞: Դուք ժամանակին բավականին քննադատել էիք, օրինակ,  Ռուսաստանի կողմից զենքի վաճառքը Ադրբեջանին: Կարծում եք՝ ագրեսիվ այդ քաղաքականությունը շարունակություն կունենա՞։

-Ռուսը մեր հանդեպ որպես զավթիչ է գործում: Այն, որ ես ընդունում եմ Ղրիմի հանրաքվեն, չի նշանակում, որ ընդունում եմ Ռուսաստանի զավթիչ գործողությունները մեր հանդեպ: Մարդիկ այնտեղ նույն քաղաքականությունն են վարում, որ իրենք քննադատում են՝ իբրև կատարվում է Ուկրաինայում: Ռուսները հո նույն ամերիկացիներից լավը չե՞ն:

Ամեն ինչ աշխարհում շատ պարզ է, ամերիկացիներն ասում են՝ ժողովրդավարությունը սա է, ու զարմանում են՝ ինչու մնացածը դա չի ընդունում: Ես էլ զարմանում եմ, որ իրենք այդպիսի լավ բաներ են խոսում ու մեր հանդեպ դաժան են, կիրառում են երկակի ստանդարտներ: Ինձ չի թվում, թե Ռուսաստանը մի օր հենց այնպես սկսի լավ քաղաքականություն վարել Հայաստանում:

-Բայց  չե՞ք կարծում, որ Ուկրաինայից հետո Ռուսաստանն ինչ-որ դասեր քաղած կլինի, և քաղաքականությունն այստեղ փոփոխություն կկրի:

-Չեմ կարծում: Նույնիսկ իրենց եկեղեցում շովինիզմը մեր հանդեպ ահավոր բնույթ է կրում: Նույնիսկ իրենց հոգևորականները, որ պետք է շատ բարձր լինեն, մեր հանդեպ լավ չեն վերաբերվում: Եթե եկեղեցին այդ վիճակում է, ի՞նչ կարելի է  սպասել մյուսներից:

Մենք  առհասարակ պետք է մեր խնդիրներն ինքնուրույն լուծենք, մեր հանդեպ վերաբերմունքը միշտ էլ ուրիշ է լինում: Մենք պետք է համախմբվենք, վերադառնանք Աստծուն, որ կարողանանք դիմակայել:

-Դուք ժամանակին քննադատեցիք Հայաստանի անդամակցությունը Մաքսային միությանը, հնարավո՞ր է հիմա Հայաստանի արտաքին քաղաքական ասպարեզում որևէ փոփոխություն լինի, այս իրադարձությունները հույս ներշնչու՞մ են դրա համար:

-Ես միայն Մաքսային միությունը չեմ քննադատում, ցանկացած միություն էլ քննադատում եմ: Մենք պետք է մեր շահերով առաջնորդվենք: Ո՛չ Եվրոպան, ո՛չ էլ Ռուսաստանը հենց այնպես մեր հանդեպ լավ վերաբերմունք չեն դրսևորի:

Մենք հիմա հազարավոր  աղանդավորներ ունենք, որոնք զանգված են, որոնք ցանկանալու են մի օր Հայաստանը կիսեն, ինչպես հիմա Ուկրաինան են պառակտում:

Այսինքն՝ մարդիկ, ովքեր պատրաստ սպասում են դրսից հրամանի, որ իրենք ուրիշ բաներ անեն այստեղ: Ժողովուրդը լավ չի ապրում, դա հասկանալի է, բայց այդ ամբողջը դրսում մեր դեմ են օգտագործում:

Մեր հաղթանակների գրավականն ընդհանրապես վերադառնալն է մեր ակունքներին, որ մենք միմյանց սիրենք ու հարգենք ու միասնական գործենք: Ինձ համար տարբերություն չկա՝ ռուսը, Եվրոպան, թե Ամերիկան, ոչ մեկն էլ հենց այնպես մեզ համար լավ բան չի անի:

Ռուսի քաղաքականությունն այստեղ չի փոխվելու, եվրոպացիներինը՝ ևս:

Մի բան էլ ավելացնեմ՝ հայը եթե Եհովայի վկա  է, նա արդեն հայ չէ, եթե հայը պատրաստ  է կատարել որևէ մեկի հրամանը՝ գումարի դիմաց, ուրեմն հայ չէ:

Եթե դրսից գումար են տալիս, դիմացն ինչ-որ բան են պահանաջում, եթե սիրելով են տալիս, ապա նոր թող մեր մասին մտածեն: Հայն ունի իր կերպարը, որը խախտել չի կարելի, եթե օրգանիզմում մի բան խախտվում է, ուրեմն  բուժման կարիք ունի, նույնն էլ սա: Այդ մարդկանց, որ ասում եմ՝ հայ չեն, չի նշանակում, թե ես նրանց Հայաստանում չեմ հանդուրժում կամ չեմ սիրում, ամենևին՝ ես նրանց  վերաբերվում են ինչպես մեր հայրենակիցների: Ես իրենց չեմ մեղադրում, պարզապես ես իրենցից հույս չունեմ, որ իրենք ինչ-որ լավ բան կանեն:

Ես մտածում եմ, որ մենք հույսներս պետք է միայն մեզ վրա դնենք, թե չէ՝ մնացածը լինում է այնպես, ինչպես համաշխարհային խաղացողներն են որոշում։ Օրինակ, ասում են՝ Կոսովոյում այսպես է լինելու, այսպես եղավ, Ղրիմում այսպես է լինելու, այսպես եղավ։ Նույնն էլ Հայաստանի մասով կանեն, իսկ դրա համար մենք պետք է համախմբվենք, որ մեր պայքարն էլ արդյունք տա:

1in.am