Բախտ ունես՝ քեֆ արա։ Դառը ճշմարտություն, որ Թումանյանի «Քաջ Նազար»-ից հասել է մեր օրերը և մի փոքր ձևափոխվել՝ «Փող ունես՝ քեֆ արա։ Քեֆ անել սիրում են երևի թե բոլորը, բայց այսօր դա լիաբուռն հաջողվում է նրանց, ովքեր ունեն «փորը հեռու քորող» հայրիկ, տիկին մեծություն մայրիկ և հարգարժան ծնողների «համեստ» նվերներ՝ բնակարան, բանկային հաշիվներ, ավտոմեքենա՝ «գոլդ» համարով և այլն...
Ինչ ասես Պարոն Պարոնյանի որդու մասին, ում գրպանի կշիռն ավելին է, քան սեփական կշիռը, որին ռետինե փչած փուչիկի պես պետք է անընդհատ ներքևից պահող լինի... Իսկ եթե այդ փուչիկի համար նաև փափուկ բազկաթող է «գտվել», անվտանգությունն ապահովված է։ Իսկ մինչ մնացած հարյուրավոր, հազարավոր մանուկների պես լույս աշխարհ եկած որդին չգիտե դեռ, որ ինքը Պարոնյանի որդի է, նրան այդ մասին օրորոցում տեղեկացնում է ինքը՝ հայրիկ Պարոնյանը, իսկ օրորոցի երգն էլ մայրիկի շուրթերից լինում է փողի մասին, և մի օր մանուկն իսկույն հասկանում է, որ օրօրոցի ճաղերի արանքից իրեն է ժպտում լուսավոր ապագան։
Եվ դեռ չիմանալով ու չհասկանալով, թե ընդհանրապես այդ կյանքն ինչ է, «հոգատար» հայրիկի «առանձնահատուկ ուշադրության» շնարհիվ ոսկե ձվից դուրս եկած այս սերունդն արդեն գիտե՝ լավ կյանքն ինչ է։ Այս դեպքում արդեն աստղերը ոչ թե հուշում, այլ ամբողջ ձայնով բղավում են, որ նա կունենա ջիպ, դղյակ և անթիվ բանկային հաշիվներ։ Կարող ենք ասել՝ իրենք՝ իրենց ցավ ու դարդի հետ, սակայն մտահոգիչն այն է, որ հայրաժառանգ հարստությունից արբեցած այս երիտասարդի կողքին իրենց արժանի տեղը չեն կարող գտնել արդար ճանապարհով իրենց նպատակներին հասնել ցանկացող բազմաթիվ այլ սովորական, բայց վերջինից ընդունակ ու խելացի բազմաթիվ երիտասարդներ։ Նրանցք «իրավունք չունեն» ինչ-որ բանով առաջ անցնել իրենցից «բարձր գտնվողներից»։
Սակայն ամենաաղետալին էլ այն է, որ կանաչ թղթերի արանքում մեծացած «հարգարժան» պարոնորդիները հասարակության կողմից բոլոր ժամանակներում էլ ընդունվում են, անգամ նրանց կողմից, ովքեր բազմիցս կարող էին տուժած լինել նրանց «ամենակարող» ուժից։ Թաքուն անկյուններում արդարության մասին խոսելը թերևս ամենահեշտն է, իսկ այն պահելու համար պայքարելը վաղուց արդեն դարձել է անհամեստություն։ Այն, որ սեփական իրավունքները չպաշտպանելը, անտարբերությունը կարող է հետո կործանարար հետևանքներ ունենալ, գիտեն բոլորը, սակայն...
Եվ Ֆրիկի խոսքերը միջնադարից հասել մեզ, այսօր էլ հրատապ են մնում. «Մեկին հազար ձի ու ջորի, մեկին ոչ ուլ մի, ոչ մաքի...
Մեկն ի պապանց պարոնորդի, մեկն ի հարանց մուրող լինի...»
ՌՈՒԶԱՆՆԱ ԾԱՏՐՅԱՆ
ԱրՊՀ, լրագրություն, 3-րդ կուրս
