«Նոր էջ»-ում այս վերնագրով արդեն մի հոդված ենք տպագրել։ Թեման շարունակում ենք։

Շարունակվում են ծնելիության ու բազմազավակության «խթանման միջոցառումները», իսկ մի շարք բազմազավակ ընտանիքների սոցիալական վիճակը այն տպավորությունն է ստեղծում, որ դրանց մեկնարկը դեռ չի սկսել...

Այս անգամ մեր ուշադրության կենտրոնում Հարությունյանների ընտանիքն է, որը բնակվում է Շուշի քաղաքի Նելսոն Ստեփանյան 2ա բնակարանում (նախկին հասցեն՝ Ղազանչեցոց փողոցի թիվ 57/17 բնակարան): Ընտանիքն ունի 11 երեխա։ Երեխաներից մեկին ընտանիքը կորցրել է 2006 թ. (մահացել է թոքաբորբից):

Ընտանիքի հայրը՝ Վիկտոր Հարությունյանը, 3-րդ կարգի հաշմանդամ է, ստանում է ընդհամենը 35 հազար դրամ աշխատավարձ, իսկ երեխաներին տրամադրվող նպաստների ընդհանուր գումարը կազմում է 104 հազար դրամ, որից 15 հազարը շուտով կրճատվելու է՝ կապված կրտսեր երեխային հասանելիք «կաթի գումարի» տրամադրման ժամկետի լրացման հետ:

Հարությունյանների համար 3 սենյականոց բնակելի տուն կառուցվել է 2003-ին, սակայն կառուցման ընթացքում անհրաժեշտ չափանիշները չպահելու պատճառով բնակարանի պատերը ներսից սկսել են բորբոսնել, տան մշտապես խոնավ վիճակը երեխաների առողջության վրա թողնում է իր բացասական հետքերը: Պատերը ներսից սկսել են ճաքեր առաջացնել ու քանդվել: Բնակարանը կառուցվել է առանց սանհանգույցի, իսկ ի պատասխան տանտիկին Աիդա Հարությունյանի գրությանը՝ հասցեագրված ԼՂՀ նախագահին և ուղարկված ԼՂՀ սոցապահովության նախարարության քննարկմանը, այդ ժամանակ գործող նախարար Վ. Աթաջանյանը պատասխանել էր, որ չունի համապատասխան ֆինանսական միջոցներ տան գազաֆիկացման ու սանհանգույցի աշխատանքները կազմակերպելու համար:

Այժմ ընտանիքի համար որպես բաղնիք է ծառայում տան հարևանությամբ գտնվող կիսափակ-կիսաբաց պահեստը: Ընտանիքը սեփական ուժերով մի քանի անգամ վերանորոգել է տունը, սակայն կառուցման արմատական սխալները տունը կրկին հասցնում են նույն վիճակին՝ պատերի խունացում, ճաքճքում: Վիկտոր ու Աիդա Հարությունյանները բազմիցս դիմել են Շուշիի շրջվարչակազմին, ԼՂՀ սոցապահովության նախարարությանը, սակայն խնդիրն առայսօր չի լուծվել։

Բազմազավակ ընտանիքներին ամսեկան սննդի տեսքով տրվող օգնությունն էլ Հարությունյանների ընտանիքի համար արդեն չակերտավոր ամսեկան օգնություն է, քանի որ ընտանիքը հունվարից մինչև մայիսի սկիզբ այն ստացել է երկու անգամ: Հարությունյանների ավագ որդին ժամկետային զինծառայող է, ծառայում է բնակավայրից 100 կմ հեռավորության վրա՝ սահմանված 50-60 կմ-ի փոխարեն, ինչն էլ նյութապես անապահով ընտանիքի համար մեծ խոչընդոտ է առաջացնում՝ որդուն հաճախակի տեսակցության մեկնելու համար:

 Հարությունյանների ընտանիքը մեծ դժվարություններով միայն կարողանում է հասցնել մարել կոմունալ ծախսերը, իսկ ընտանեկան բյուտեի մնացած մասը հազիվ հերիքում է համեստ սննդի համար:

 Համապատասխան մարմինների կողմից ուշադրության հույսը Հարությունյանների ընտանիքում դեռ չի մարել: Մյուս կողմից՝ բազմազավակության կարևորությունն էլ պահանջում է դրա խթանման համապատասխան քայլեր:

ՌՈՒԶԱՆՆԱ ԾԱՏՐՅԱՆ

ԶՈՅԱ ՂԱՐԻԲՅԱՆ