6-ամյա աղջկաս հետ N 13 երթուղային ավտոբուս նստեցի և փոքրիկին տեղավորեցի ծնկներիս։ Հանկարծ ուշադրությունս գրավեց ավտովարորդի գլխավերևում գտնվող մեծ-մեծ տառերով գրությունը. «6 տարեկանից բարձր երեխաների համար խնդրում ենք վճարել»։
Անմիջապես հիշեցի մի պատմություն։ Մեկին բռնում են դրամապանակ թռցնելիս։ «Ինչո՞ւ էիր տիկնոջ դրամապանակը գողանում»,- հարցնում է ոստիկանը։ «Կներեք, սրոչնի փող էր պետք»,- եղավ պատասխանը։
Երևի մեզ մոտ որոշ ավտովարորդների նույնպես «սրոչնի» փող է պետք, հակառակ դեպքում նրանք իրենց ձևով չէին սրբագրի բոլորիս հայտնի չգրված օրենքը, ըստ որի՝ երթուղային տրանսպորտում երեխաների համար վճարում են 7 տարեկանից։ Կարծում եմ՝ «6 տարեկանից բարձր» և 7 տարեկան երեխաների միջև տարբերությունը շատ մեծ է։
Այս «անմեղ» գրության պատճառով երևի բազմաթիվ ծնողներ վճարել են «6 տարեկանից բարձր», բայց դեռևս 7 տարին չլրացած իրենց երեխաների համար։ Մինչդեռ մինչև 7 տարեկան երեխաները երթևեկում են անվճար։
Ուզում եմ անդրադառնալ երթուղային տրանսպորտի հետ կապված մի այլ խնդրի։ Մոտ 1-2 տարի առաջ, անսալով բազմաթիվ քաղաքացիների բողոքներին, Ստեփանակերտի հանրապետական հիվանդանոցից երթուղային տրանսպորտ էր գործում դեպի Թումանյան և Ալեք Մանուկյան փողոցները։ Հատկապես երբ Թումանյան փողոցում է գտնվում կրթա-մշակութային համալիրը, որտեղ սովորում են նաև հանրապետական հիվանդանոցի մերձակայքում, Արմենավանում ու Հայկավանում ապրող բազմաթիվ երեխաներ։ Նաև այլ հիմնարկներ ու հաստատություններ։
Ստացվում է, որ փոքրիկ մեր քաղաքում մի տեղ գնալու համար երկու տրանսպորտ պիտի փոխել... Երևի սա ոմանց ձեռնտու է՝ ուղևորներից հավելյալ փող կորզելու առումով...
Մի զավեշտի մասին ևս։ Ստեփանակերտում կարելի է հանդիպել միևնույն համարը կրող ավտոբուսներ, որոնց «մարշրուտը» իրարից տարբերվում է։ Օրինակ. մի անգամ հանրապետական հիվանդանոցի մոտից 16 համարի ավտոբուս նստեցի և գնացի շուկա։ Հաջորդ օրը կանգառներից մեկում նկատելով 16 համարը, նստեցի, բայց այն ինձ լրիվ այլ ուղղությամբ տարավ։ Պարզվեց, որ սա ուրիշ 16 է։
Չեմ հասկանում, երթուղային տրանսպորտում թվերի դեֆիցի՞տ է։ Մի՞թե չէր կարելի մյուսներն էլ, ասենք 26 կամ 36 դարձնել։ Թե՞ միայն փողեր հաշվելն են դպրոցում սովորեցրել...
ԱՆԱՀԻՏ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ
