Գլխավոր » ԵՎ ԿՐԿԻՆ ՀԱՅ ԶԻՆՎՈՐ Է ՍՊԱՆՎԵԼ
ԵՎ ԿՐԿԻՆ ՀԱՅ ԶԻՆՎՈՐ Է ՍՊԱՆՎԵԼ
22:22
Ղարաբաղա-ադրբեջանական հակամարտ զորքերի շփման գծում կրկին հայ զինվորներ են սպանվում։ Ասկերանի շրջանի կամ արևելյան պաշտպանական ուղղությամբ տեղակայված դիրքերից մեկում մարտի 17-ին հակառակորդի կողմից արձակված գնդակից մահացու վիրավորվել և զինվորական հոսպիտալում մահացել է ՊԲ ժամկետային զինծառայող, 1991 թ. ծնված Ահարոն Հայրապետյանը:
Այդ կապակցությամբ տարածված հաղորդագրության մեջ ասվում է նաև, «որ ադրբեջանական կողմը ոչ միայն չի հարգում հրադադարի պահպանման ռեժիմը, այլև միտումնավոր կերպով փորձում է շրջանցել հակամարտության խաղաղ կարգավորմանն ուղղված ցանկացած առաքելություն»։

Բայց մի՞թե տասնյակ կամ բազմաթիվ հայ զինվորներ պիտի զոհվեն ազերիների գնդակից, որպեսզի հայոց բանակում հասկանան, որ Ադրբեջանը թքած ունի Աստանայի, Սոչիի, նախորդ կամ գալիք բոլոր պայմանավորվածությունների, հրադադարի պահպանման ռեժիմի և «հակամարտության խաղաղ կարգավորմանը» միտված մնացյալ ամեն ինչի վրա։

Հակառակորդը պարբերաբար հայ զինվորներ է սպանում՝ լինի դա դիպուկահարների կրակոցից թե դիվերսիոն խմբերի կողմից։ Իսկ մենք, մեր բանակը շարունակում է հերթապահ հայտարարություններ անել առ այն, որ հակառակորդը, խախտելով հրադադարը, 125, 286 կամ 1200 անգամ կրակել է հայկական դիրքերի ուղղությամբ։ Մենք շարունակ փորձում ենք, այսպես ասած, միջնորդներին կամ միջազգային հանրությանը համոզել, որ մենք պարտաճանաչ պահպանում ենք հրադադարի ռեժիմը, իսկ Ադրբեջանը շարունակ խախտում է այն։ Այսպես կոչված միջազգային հանրությունն էլ ԵԱՀԿ ՄԽ համանախագահների բերանով ընդհանուր հայտարարություններ է անում՝ հավասարության նշան դնելով մեղավորի ու անմեղի, զոհի ու դահճի միջև։

Երբ հակառակորդը միանգամից մի քանի հայ զինվոր է սպանում, ՊԲ հայտարարություններում երբեմն ակնարկում ու ազերիներին փորձում ենք ոճրագործությունից զերծ պահել «մեր կողմից համարժեք պատասխան ձեռնարկելու» սպառնալիքով։ Սակայն ազերիների գնդակից շարունակում են հայ զինվորների, հայ երիտասարդների մատաղ կյանքեր խլվել, իսկ մեր խոստացած «համարժեք պատասխանը» չկա ու չկա։ Եվ դա ավելի է ոգևորում հակառակորդին։ Մենք չենք պատժում նրանց, ԵԱՀԿ միջնորդ տղերքը «չեն նկատում», չեն դատապարտում նրանց։ Թշնամուն էլ դա է պետք... Անպատժելիությունն ավելի ազատ է արձակում եղեռնագործ ձեռքերը։

Արցախյան շարժման առաջին շրջանում գրեթե նույն վիճակն էր։ Ազերիները շարունակում էին ասպատակել հայկական գյուղերի վրա, Ստեփանակերտի ծայրում գտնվող Կրկժան թաղամասը շարունակ լարված էր պահում հայկական թաղամասերը, ազերիները օրը ցերեկով զինաթափում էին հայ միլիցիոներների, առևանգում նրանց, տանում խոշտանգում, իսկ մենք պարտաճանաչ նստել ու փորձում էինք Մոսկվային ապացուցել-համոզել, թե՝ տեսեք, մենք խաղաղասեր ու լավն ենք, իսկ ադրբեջանցիներն հանցագործ ու վատն են... Շատ հետո միայն հասկացանք, որ ուժին պիտի ուժով պատասխանել։ Եվ միայն դա հասկանալուց հետո մեզ հաջողվեց ազատագրել մեր հողերն ու հակառակորդին պարտադրել հրադադարի պայմանագիր ստորագրել մեզ հետ։
 
Իսկ այսօր դա մոռացել, կրկին փորձում ենք աշխարհին ցույց տալ, որ մենք համեստ, խաղաղասեր, քաղաքակիրթ ու լավն ենք, իսկ ազերիները...
Մինչդեռ երեկվա պատերազմի դառը փորձը ցույց է տալիս, որ եթե թշնամին իսկապես համարժեք պատասխան ստանար, ապա երևի թե չշարունակեր իր «սև գործը»։ Եթե մի հայ զինվորից խլված կյանքի համար հակառակորդը ստիպված լինի երկու, երեք կամ չորս ասկյարի դիակ ուղարկել ծնողներին, հաստատ առաջին գծից հետ կքաշեր իր դիպուկահարներին։

Սիրում ենք շարունակ կրկնել՝ «Մեր բանակն ամենամարտունակն է տարածաշրջանում»։ Մերձավոր Արևելքում ամենամարտունակ բանակն ունեցող Իսրայելը նման դեպքերում այլ կերպ է վարվում։

ՎԱՐԴԳԵՍ ՕՎՅԱՆ

Որոնում

Օրացույց

«  Մարտ 2011  »
ԵրկԵրեքՉորՀինգՈրբՇբթԿիր
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031

Արխիվ