Գլխավոր » ՄՇԱԿՈՒՅԹՆ ԱԶԳԻ ԴԵՄՔՆ Է
ՄՇԱԿՈՒՅԹՆ ԱԶԳԻ ԴԵՄՔՆ Է
01:06
Մշակույթը յուրաքանչյուր ազգի դիմագիծն է, ազգի դեմքը։ Մի ժամանակ մեր ժողովուրդն իրոք հպարտանում էր իր մշակույթով։ Իսկ մենք ի՞նչ կարող ենք զգալ մեր օրերում՝ լսելով այդ արտահայտությունը... Գրեթե ոչ մեկի համար գաղտնիք չէ մեր ժողովրդի մշակութային հարստությունը, սակայն, ոչ բոլորն են ուզում բաց աչքերով տեսնել, թե ինչպես է այն պղծվում որոշ «մշակութասերների»՝ մշակույթ կերտելու անվան տակ սքողված աշխատանքով։ 

 Մանկավարժները, մտավորականները, լրատվամիջոցները. ահա նրանք, ովքեր պետք է լինեն սերնդի մեջ ազգային մշակույթը պահպանելու և շարունակելու գաղափար սերմանողները։ Սակայն ինչպե՞ս կարող է ճիշտ կրթվել երեխան, երբ այսօր երգն ու նկարչությունը դպրոցներում հաճախ երկրորդական առարկա են համարում, երբ ռադիոեթերից 20 րոպեն մեկ հնչում են «Իմ ախպերը», «Պստիկ պապան» ու նման խղճուկ ու անճաշակ երգեր, երբ թատրոնի տոմսի արժեքը ընդամենը 300 դրամ է, իսկ մի ինքնակոչ երգչի համերգի տոմսի գինը՝ 2000 դրամից ոչ պակաս, երբ մեր խանութներում արվեստի գործերը կարող են մնալ տարիներով՝ չարժանանալով ոչ մեկի ուշադրությանը, իսկ հագուստի ու ոսկեղենի խանութները հաճախորդների պակաս չեն զգում։ 

Նկարիչների միության նախագահ Սամվել Գաբրիելյանը գտնում է, որ ձևավորված չէ այն հասարակությունը, որտեղ արվեստագետը զգա իր պիտանելիության չափը։ Դա ցավալի է, սակայն դա միայն արվեստագետի գործը չէ։ Եթե եվրոպական երկրներում առաջինից տասներկուերրորդ դասարաններում կերպարվեստ են անցնում, եթե բժշկական, իրավաբանական են սովորում ու արվեստի պատմության քննություն են հանձնում, ապա այնտեղ՝ դրսում, հսկողություն կա, արվեստի անհրաժեշտություն կա հասարակության համար։ Դա գալիս է բուհերից, իսկ մեզ մոտ դա բացակայում է։ Բացի ունեցածը պահպանելուց, պետք է կարողանալ այն շարունակական դարձնել։ 

«Նեղ ազգայինի մեջ պարփակվելով՝ մենք հաջողությունների հասնել չենք կարող։ Արտասահմանում ցուցահանդես ունենալով միայն հայկական համայնքի համար կամ հայ արվեստագետներով իրար գովելով ու մեր խոհանոցի մեջ մեզ լավ զգալով, առաջինը լինելու ձգտումով մենք չենք կարող ներկայանալ աշխարհին,- ասում է Ս. Գաբրիելյանը։- Աշխարհում գոյություն ունի ընդհանուր մշակութային գաղափար և այդ ընդհանուր մտածելակերպի լեզվով պետք է ներկայացնել ազգայինը, իսկ մենք արվեստը վեր ենք ածել էթնոգրաֆիայի։ Ես շատ տխուր եմ տեսնում ապագան արվեստի ասպարեզում։ Ամեն մարդ պետք է ծառայի իր գործին, իսկ մեզ մոտ դա այդպես չէ։ Ես չեմ տեսնում, որ մշակույթի նախարարությունը, պետությունը հակված է մշակույթը ներկայացնել դրսում ի՛ր իսկ կայացման համար»,- ավելացրեց Սամվել Գաբրիելյանը։ 

Իսկ հանրապետության ժողովրդական երգչուհի Նաիրուհի Ալավերդյանը երգարվեստի ապագան լավ է տեսնում։ Ըստ նրա՝ մեր երիտասարդ երգիչներից շատերը բարձր կրթությամբ են, և մենք ապրում ենք զարգացման պրոցես։ Տիկին Ալավերդյանը մեծ սեր է տեսնում երիտասարդների մեջ դեպի ազգային երգը և նշում, որ էստրադան վերելք ապրեց հանուն ժողովրդական երգի, բայց ժողովրդական երգը կանգառ ապրեց։ Մեղքը կարելի է գցել ժողովրդական երգ կատարողների ու կոմպոզիտորների վրա, որովհետև այդ պահերին ժողովրդական երգ կատարողներն ավելի ակտիվ պետք է լինեին, քան երբևիցե եղել են։ Սակայն ժողովրդական բոլոր երգերն էլ մնայուն են։ Եթե դրանք ստեղծել է ժողովուրդը, հնարավոր չէ, որ այն կորցնի իր հմայքը։ 

Նաիրուհի Ալավերդյանը ցավով նշում է, որ հայ երգի մեջ շատացել են օտար տարրերը, սակայն չի կարծում, որ այն կարող է օրինակելի դառնալ ապագա սերնդի համար, քանի որ Հայաստանում և Արցախում բազմաթիվ տաղանդավոր մարդկանց խնդիր է դարձել այն, և բոլորը պարտավորված են պահպանել սահմանափակումները, իսկ հեռուստա և ռադիոլրատվամիջոցներն էլ պետք է հետևեն իրենց ծրագրերին։ 

ՌՈՒԶԱՆՆԱ ԾԱՏՐՅԱՆ 
ԱրՊՀ, լրագրություն, 4-րդ կուրս

Որոնում

Օրացույց

«  Մարտ 2012  »
ԵրկԵրեքՉորՀինգՈրբՇբթԿիր
   1234
567891011
12131415161718
19202122232425
262728293031

Արխիվ