Երևանյան հանրահավաքները յուրահատուկ ծես են դարձել, որտեղ տիրում է բացարձակ ճշմարտությունը, որը սփռում է Լևոն Տեր-Պետրոսյանը։ Ցավոք, վերջին երկու տասնամյակներին հայ ընտրողներն իրենց այնպես են պահում, որ ոչ մի ազնիվ մարդ ցանկություն ու հնարավորություն չունի որևէ ընտրությունների մասնակցել որպես թեկնածու։ Դրա հետ կապված, նախընտրական արշավները զուրկ են առարկայականությունից և կոնկրետ քաղաքական և տնտեսական խնդիրների քննարկումից։
Քաղաքական պայքարի ոչ մի սուբյեկտի չի հետաքրքրում, և նրանցից ոչ ոք պատկերացում չունի ոչ արտաքին քաղաքական, ոչ էլ տնտեսական խնդիրների մասին։ Ընդդիմությունն անվերջ ստանդարտ ռեպլիկներ է անում կլանային համակարգի մասին, որը խանգարում է ամեն ինչին և միշտ։ Դա ոչ ոք լուրջ չի ընդունում, որովհետև ընդդիմությունը հենց ինքը կլանային է և գործում է ինչպես կլանը։ Կլան, որը կլոններ է ծնում։
Այնուամենայնիվ, ընդդիմության առաջնորդ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը ինչպես երբեք հավատարիմ է իր սկզբունքներին և քաղաքական որոշումների տեսլականին։ Վերջին հանրահավաքին նա հայտարարել է, որ Հայաստանի տնտեսական խնդիրները ղարաբաղյան խնդրի և թուրքական սահմանի փակ լինելու հետևանք են։ Այդպիսով, եթե Ղարաբաղը վերադարձվի Ադրբեջանին և թուրքական սահմանը բացվի, տնտեսական հարցերը կլուծվեն։ Սա արդեն ոչ թե ադեկվատության սահմանն է, այլ դրանից այն կողմ։ Ընդ որում, փաստացի, ոչ մի արձագանք չկա լրատվամիջոցների ու հեղինակների կողմից։ Կամ դա լուրջ չեն ընդունում, կամ էլ իրենք էլ են նույն կարծիքին։ Պատահական չէ, որ ՀՀՇ-ն և Դաշնակցությունը մասնակցում են համատեղ միկրոհանրահավաքների։
Նույնիսկ ընդդիմադիր տնտեսագետները չեն փորձում տնտեսական խնդիրներն այդպիսի գործոններով բացատրել։ Ընդ որում, նշաններ կան, որ Հայաստանի քաղաքական ղեկավարությունը համառորեն Լևոնական խմբին խորհրդարան է տանում։ Թերևս, կարծում են, որ նրանք կարող են դառնալ առավել ընդունելի խորհրդարանական ընդդիմությունը։ Կտեսնենք, թե ով ում համար կդառնա «ընդունելի»։
ԻԳՈՐ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ
Lragir.am
