Խոսքն անմիջական էր, ձայնը՝ զվարթ։ Ասացի՝ «արի»։
Հիմա չեմ հիշում՝ հարցազրույց եղա՞վ, թե՞ ոչ։ Դա, համենայնդեպս, պաշտոնական հարցազրույց չէր. ոչ ես էի պաշտոնյա, ոչ ինքը, մանավանդ, «ռեպորտյոր»-հարցազրույց վարող։
Եկել էր, որքան հասկացա, պարզելու, թե այդ ինչ «հրեշ է քաղաքականությունը, որ գրեթե նույն կենսագրության, նույն բախտի երկու մարդու»՝ ինձ ու իր եղբորը, կարողանում է «դնել թշնամի խրամատներում»։
Ես նրան՝ ամբողջովին քնքշանք և պայծառ հավատ ճառագող աղջկան, ասելիք, դժբախտաբար, չգտա։ Ի՞նչ ասեի։ Ընդամենը պատմեցի, որ Վազգեն Օվյանի «Ղարաբաղի արծիվը» պատմավեպի առաջին օտար հայացքի ընթերցողը, գուցե՝ խմբագիրն ու հաստատ հրատարակիչն եմ եղել՝ բանակի «Մարտիկ» թերթում եղբոր հետ աշխատելուս բերումով։ Եվ «դաժանորեն» ասացի, որ սխալվել են, երբ վեպը տպագրության տալիս գոնե մի-երկու տողով չեն անդրադարձել իրողությանը, որ այն առաջին անգամ լույս է տեսել «Մարտիկ»-ի էջերում։
Որքան կարողացա հասկանալ՝ ասածներիս տեղյակ չէր։ Գոնե՝ մանրամասնություններին։ Եվ աչքիս առաջ պարզապես «կծղեց»։
Դրանից հետո 6-7 տարի դարձյալ հանդիպում էինք՝ առիթից-առիթ։ Ու հանկարծ...
Թաղմանը չգնալ չէի կարող։ Ոչ թե, որ՝ կարգ է։ Բայց մեծ, աններելի սխալ արեցի. պիտի մինչև վերջ ուղեկցեի Նվարդին։ Այդքան քաջություն չունեցա։ Սեղմեցի եղբոր ձեռքն ու բակից էլ հեռացա, երբ թափորն արդեն շարժվում էր Դաշուշեն, ուր ամփոփված է հոր՝ Վազգեն Օվյանի աճյունը։
...Շատ տարիներ հետո միայն Նվարդի շիրմին այցի գնալու համարձակություն ունեցա՝ եղբոր հետ։ Քանի որ պարտքս կատարել էի։ Կարողացել էի պատասխանել, որ քաղաքականությունը, ո՛չ, մեզ՝ ինձ ու իր եղբորը, թշնամի խրամատներ անզոր է զորակոչել։
2000 թ. կամ հետագա հանդիպումի մի օր նա ինձ նվիրեց հոր գիրքը։ Նույնիսկ չնվիրեց։ Ես փոքրոգի գտնվեցի. կարդացի, բայց իրեն ոչինչ չասացի։ Թեև գրեթե համոզված եմ, որ գիրքն ինձ էր տվել, որպեսզի կարդամ և ասեմ, որ Վազգեն Օվյանը ԳՐՈՂ Է։ Ի՞նչ արած. մարդ երբեմն «փոքրիկ» խայթոցները մոռացության տալու մեծահոգություն չի ունենում։ Շարքայիններս՝ հատկապես։
Անցել է 10 և ավելի տարի։ Բայց ինձ չեմ ներում։
Գրասեղանիս Նվարդի՝ հետմահու տպագրված գիրքն է՝ «Ամանորի նվերներ»։ Շապիկից նա ինձ նայում է իր պայծառ, հանդուրժողականորեն խորաթափանց հայացքով։ Եվ, կարծես, չի ուզում նվաստիս ներած լինել։
- Ազնվագույն Նվարդ, ներիր ինձ։ Իմ մեղքը ես փորձեցի քավել։ Այլ բան չունեմ խնդրելու, քան, «խմբագրելով» բանաստեղծին. «Ինձ բաց թող, ես գնամ»,- ասեմ և ավելացնեմ՝ ազատիր ինձ ՔՈ հանդեպ աչառու եղած լինելուս մեղքից։
ՎԱՀՐԱՄ ԱԹԱՆԵՍՅԱՆ
1 հունիսի 2011թ.
