Տեղական հեռուստատեսությունը շատ է սիրում հաղորդումներ պատրաստել մեր «մեծերի» մասին: Ուղղակի հաճույք կարելի է ստանալ ամեն անգամ էկրանին տեսնելով արցախցի մեր «քանքարներին»: Ասում են՝ մի քիչ ծիծաղելը համարժեք է տասնհինգ րոպե վազելուն կամ մի բանկա թթվասեր ուտելուն: Իսկ մեր հեռուստատեսությունը ինչքա՜ն շատ թթվասեր է կերցնում ու ինչքա՜ն երկար վազեցնում: Նման հաղորդումներ նայելուց հետո առողջարար էնեգիայով լցված ես զգում և կյանքին սկսում ես նայել լավատեսորեն:

Մի՞թե լավ չէ, որ նման մարդկանց են ցուցադրում տեղական հեռուստատեսությամբ: Ասենք, եթե ճշմարտախոս մարդու ցույց տան, ապա ի՞նչ դուրս կգա դրանից: Կգա, թթված տեսքով կնստի տաղավարում ու կպատմի մեր տխուր իրականության մասին: Հետո՞: Հետո՝ ոչինչ, իր թթված տեսքով կթթվեցնի մեր տրամադրությունները: Դրանից ի՞նչ օգուտ: Ի՞նչ օգուտ նրանից, որ եթե հանկարծ ասի, թե այս ի՞նչ խաղեր են խաղում՝ շաբաթը մեկ անգամ հացի գինը տասը դրամով իջեցնում ու բարձրացնում են: Ո՞ւմ է պետք նման տխուր ներկայացումը: Ավելի լավ է տաղավար հրավիրեն մեր «մտավորականներին», թող խոսեն իրենց «անմահ» գործերի մասին, թող նրանց մասին պատմող մտերիմները նրանց հասցնեն երկինք, թող համեմատեն Թումանյանի, Խաչատրյանի ու Սարյանի հետ:

Չզարմանաք, նրանք այնպիսի մեդալներ ու շքանշաններ են ստանում, որին չեն արժանացել վերոնշյալ անհատները: Չզարմանաք, որ նման մարդիկ նույն այդ մտերիմների ձեռքից չեն բռնում ու ասում. «Ախր մենք Թումանյան, Խաչատրյան ու Սարյան չենք»: Չեն ասի, որովհետև նրանցից «աչքաբացները» կարողանում են իրենց կտավներն ու հատորները մարդկանց «գլխին կապել»: Հատորները կդնեն ուսանողի ձեռքում, կտավները՝ որևէ մի այլ ճանապարհով ծախելով կազատվեն. ի՞նչ վատ բիզնեսի տեսակ է:

Բացի դրանից, փառամոլությունն ու մեծամտությունն այնքան են կրծել նրանց հոգիները, որ նրանց թվում է, թե իրենք իրոք Թումանյան, Սարյան ու Խաչատրյան են, դեռ մի գլուխ էլ ավել: Դե ինչո՞ւ այլ կերպ լինի, երբ մեր հեռուստատեսությունը նրանց երկինք է բարձրացնում, հաշվի չառնելով, որ նման շշմեցուցիչ բարձրությանից խեղճերը կարող են մի օր ընկնել ու փշրվել: Մեր այդ «տաղանդավորներից» մեկը հավաստիացնում է, թե Շիրազը գրչակ է, ապա ավելացնում. «Մեր տան մատուռն է մայրս» տողերը կարող է գրել նաև ութերորդ դասարանի աշակերտը»: Ինչպե՞ս որակել այն բանաստեղծին, որը նախանձից լցված փնովում է իրենից բարձր կանգնածներին, երիտասարդ սերնդին հավաստիցնում, թե նրանք թուղթ մրոտողներ են, իսկ նրանց հոբելյանի ու մահախոսականի ժամանակ գլխապտույտ առաջացնող ածականներով ճառեր կարդում:

Ճիշտ է վարվում մեր հեռուստատեսությունը. ի՞նչ օգուտ կա մի խելառի հրավիրել, որը հանկարծ կարող է ասել, թե մեր երկիրը հայտնվել է հեռավոր 70-ական թվականներում, կամ ասել, թե մեր մի շարք պետական կառույցներում դեռ մոդայիկ է «ստուկաչությունը»: Ո՞ւմ է պետք այդպիսի խելագարը, որը կարող է բողոքել «Ղարաբաղ Տելեկոմի» թալանից կամ ասել, թե որն է պատճառը, որ Freedom Haus կազմակերպությունը 2010 թվականին, ի տարբերություն 2009-ի, մեզ դասել ոչ ազատ պետությունների շարքին, ինչպիսին, օրինակ, Ադրբեջանն է: Ասել, թե պետք է սերնդափոխություն կատարել ու վերջ տալ հին դինոզավրների դարաշրջանին:

Այս ամենն անկասկած խորապես կվշտացնի շարքային հեռուստադիտողին։ Իսկ վշատանալիս, ինչպես վկայում են բժիշկները, ձգվում են ոչ այն մկանները, որոնք պիտի ձգվեն: Լրիվ այլ բան է ծիծաղը, որ առատորեն մեզ է պարգևում Արցախի հանրային հեռուստատեսությունը:

Ինձ մի գիրք ունեմ, որ կոչվում է «Հայտնի արցախցիներ»։ Գուցե այդ գրքի հերոսների մասին պատմի մեր TV-ն, օրինակ՝ շատերին անհայտ Վաղարշակ Կարապետյանի մասին, որը 1945 թ. կազմակերպել է հետախույզների անցում Շպրե գետի վրայով, որոնք վնասազերծել են 65 ական ու ոչնչացրել 25 ֆաշիստ: Կարելի է օգտվել նաև Արշակ Վիրաբյանի յոթանասուն հայտնի արցախցիների կենսագրությունը նեկայացնող գրքից...

Բայց ոչ, այս ամենը հետաքրքիր է, սակայն ծիծաղելի չէ: Իսկ ինչպես ասվեց՝ ծիծաղը օգտակար է առողջության համար: Մեր հեռուստատեսությունը հոգում է մեր մասին: Պատմեք մեր «թումանյանների», «խաչատրյանների» ու «սարյանների» մասին և եղեք վստահ՝ մարդիկ չարախնդրորեն չեն տրմադրվի ձեր ու ձեր հերոսների նկատմամբ, այլ կծիծաղեն առողջ ծիծաղով, այն ծիծաղով, որը համարժեք է մեկ բանկա թթվասերի կամ տասնհինգ րոպե առողջարար վազքի:

ՀԱՅԿ ՂԱԶԱՐՅԱՆ