Բուդապեշտում հայ սպայի այս սպանությունը հին արմատներ ունի, այն է՝ կապված է Սումգայիթի իրադարձությունների հետ, երբ մարդասպաններից վրեժ չլուծվեց: Ոչ հայկական պետությունը, ոչ հայ հասարակությունն այդպես էլ չհետաքրքրվեցին, թե ինչ եղան այդ տականքները: Նրանք, ովքեր վրեժխնդիր եղան ռուս սպաներից, որոնք ռազմական հանցագործություններ էին իրագործել հայ ժողովրդի դեմ, ոչ մի աջակցություն չստացան ոչ հայկական պետությունից, ոչ էլ խոշոր քաղաքական կուսակցություններից:
Այդ ժամանակից ի վեր, Ադրբեջանը փրկագնում էր ոչ միայն սեփական հանցագործներին, այլեւ իր հակառակորդներին, այդ թվում լեզգիներին ու ավարներին, ովքեր պայքարում էին իրենց ժողովուրդների իրավունքների համար և գտնվում էին կամ բանտում, կամ Ռուսաստանի տարածքում: Ռուսաստանի իրավապահ մարմինների ամենաբարձրաստիճան պաշտոնյաներն այդ ծառայության դիմաց ստանում էին ահռելի կաշառքներ: Ընդհանուր առմամբ, Ադրբեջանի անպատժելիությունը հնարավոր դարձավ Մոսկվայի դիրքորոշման և արդարության ու լավ իմիջի վերաբերյալ հայերի կեղծ պատկերացումների շնորհիվ:
Այս անգամ Ադրբեջանը կրկին ցուցադրեց, որ փողով հաջողությամբ լուծում է շատ հարցեր միջազգային ասպարեզում, և թե ինչ արժեք ունի միջազգային և ընդհանրապես իրավունքը: Պատերազմ է, և յուրաքանչյուրը պատերազմում է ինչպես կարողանում է, ժամանակն է դա հասկանալ: Հիմա բոլորը հասկացել են, որ այդ տականքը Բուդապեշտում պետք է ստանար այն, ինչին արժանի էր: Ընդ որում, արժանի պատիժ պետք է ստանան նաև հունգարական այդ ողջ սրիկաները, որոնք իրագործել են դա: Սպանությունը ծայրահեղ բան է, սակայն աշխարհում ձևավորվել է անգաժավորված «հեղինակների» մի ողջ կոհորտա, որը տեղեկատվական հարձակումներ է գործում Հայաստանի և հայկական սփյուռքի վրա: Եվ մինչ այժմ նույնիսկ մտադրություններ չկան դրան համարժեք արձագանքելու: Բայց չէ՞ որ հակահայկական քաղաքականությունը տեղեկատվական դաշտում նույն սպանությունն է, և դրան պետք է պատասխանել նույնկերպ:
Դրա փոխարեն, միայն դատարկախոսություն է: Հայերին կլանել է հիվանդագին զառանցանք՝ «ահա կփոխվի իշխանությունը, այդժամ կլուծենք բոլոր հարցերը», և հայերին սպանողներին կդադարեն հանձնել Ադրբեջանին: Սպասեք, հիմարներ, մինչև փոխվի իշխանությունը, երբ հայկական քաղաքական դասը կշարունակի պայքարել իր «քաղաքակիրթ իմիջի» համար: Պետք չէ կասկածել՝ հայերը մի քանի օր կաղմկեն և կհանգստանան, չէ՞ որ նրանք կուլտուրական և օրինապաշտ մարդիկ են:
Ինչ անել այս իրավիճակում: Նախևառաջ, դադարեցնել որևէ բանակցությունները, ինչպես Մինսկի խմբի, այնպես այլ ցանկացած շրջանակներում: Հարցը փակված է, տեսնենք, թե ով և ինչ կարող է անել: Ամենավատը, որ կարող է տեղի ունենալ՝ մի քիչ կփչանա հայկական քաղաքական ղեկավարության իմիջը: Սակայն հեղինակությունն, ըստ ամենայնի, կաճի, այն էլ ինչքան: Դրանից չօգտվելը և ղարաբաղյան թեմայով բանակցությունները շարունակելը պարզապես հանցագործություն է, որը շատ շուտով չի ներվի, և ինչի մասին բոլոր հայերը կհիշեն երկար և մեծ ցավով:
Ինչ բանակցությունների մասին կարող է խոսք լինել գազանների հետ, այն էլ եվրոպացիների հովանու տակ: Երկրորդը, ինչ պետք է ձեռնարկել, դա բուդապեշտյան տականքի հանդեպ մահվան դատավճիռն է ու դրա իրականացումը: Գնդապետ Բուդանովին, ով ծաղրել էր չեչեն աղջնակին, նույնպես դատեցին ու ներում շնորհեցին, և ինչ: Տղաները ժամանակն ու իրենց կյանքը չխնայեցին նրան հետևելու և տապալելու համար, ինչպես շանը: Ո՞ւմ հեղինակությունը դրանից տուժեց:
ԻԳՈՐ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ
|
