Իրեն ամենուր մեծ է համարում,

Անգամ մեր Շարժման լիդեր, առաջնորդ,

Թեև այն ծանր, այն թեժ օրերին

Հեռվից է լսել արկերի շառաչ, պայթյուն ու որոտ։

*   *   *

Շուրջ հիսուն տարի նա ամուր նստել

Ու պոկ չի եկել աթոռից փափուկ,

Ու երբ մեռել է, նոր են «հասկացել»,

Որ միլիոններ է կուտակել ծածուկ։

*   *   *

Իր ամբողջ կյանքում ազգի անունից ճառել է, շահել,

Բայց ազգի համար կարևոր ոչինչ նա չի կատարել։

*   *   *

Գնում է պետի ծնունդը նշում,

Բայց իր փոքրիկի օրը չի հիշում։

*   *   *

Թեև միլիոններ ունի բարձի տակ,

Բայց ձևանում է ազնիվ ու շիտակ,

Որ մարդիկ չասեն՝ թալանե՜ց, կերա՜վ,

Որ ցավով ասեն՝ ափսո՜ս, նա մեռավ...

*   *   *

Նա այնքան պինդ էր կպել Աթոռին,

Որ մահից հետո ինչ արին, չարին,

Չպոկվեց, մնաց բազմած Աթոռին...

Ու աթոռով էլ հանձնեցին հողին։

*   *   *

Նա հիմա պետ է մի մեծ հիմնարկի

Ու էլ չի ժպտում կնոջն անհարկի։

*   *   *

Ինքը մի բան չէ, արածը՝ նույնպես,

Բայց ման է գալիս բարոնուհու պես։

*   *   *

Նա հիմա պետ է մի մեծ հիմնարկի

Ու էլ չի ժպտում կնոջն անհարկի։

*   *   *

Մեկի տեղ երկու բուհ է ավարտել,

Այնքա՜ն հաստափոր գրքեր կարդացել,

Բայց, հավատացեք, էլի նույն կոպիտ,

Անտակտ, գռեհիկ մարդն է մնացել։

ՄԻՔԱՅԵԼ ԲԱԼՅԱՆ

Թոշակառու ուսուցիչ, 

գ. Մեծ Թաղեր