Մեզ հայտնի դարձավ, որ Արցախի պետհամալսարանի բազմավաստակ դասախոս, հոգեբան, հրապարակախոս Գրիգոր Դանիելյանը առաջացած տարիքի պատճառով ինքնակամ դադարեցրել իր աշխատանքային գործունեությունը: 

Տպագրում ենք նրա նամակ-դիմումը ԱրՊՀ ղեկավարությանն ու իր գործընկերներին։ Միաժամանակ, շնորհավորում ենք վաստակաշատ մտավորականի 90-ամյակը, նրա ստեղծագործական գրչին մաղթում նոր փայլատակումներ: 

Ձեզ է դիմում՝ ձեր երկարամյա տարիների գործընկեր Գրիգոր Դանիելյանը՝ հետևյալի մասին.

Բնության անպարտելի օրենքը, որի անունն է տարիք, պահանջում է, որ ես ինքնակամ դադարեցնեմ աշխատանքային գործունեությունս և հեռանամ իմ պաշտելի համալսարանից… (բայց ոչ ձեզնից): Քանի որ, ինչպես ասում են, գնացքը մոտենում է վերջին կանգառին, ես ինքս հարմար գտա արժանավայել կերպով կատարեմ այդ քայլը:

Բոլորդ գիտեք, որ գրեթե կես դար է մենք միասին կերտել ենք արժանի կադրեր՝ մեր փոքրիկ երկրամասի տարբեր բնագավառներում աշխատելու համար: Մեզանից ամեն մեկն իր բաժին ջանքն է դրել համալսարանի կայացմանը: Այդ թվում՝ նաև ես: Իմ կատարածը ես չեմ, որ պետք է գնահատեմ: Այդ պատիվը ձեզ է պատկանում: 

Ինչպես գիտեք, ես երբեք չեմ ձգտել մեծարվել, ճռճռան կոչումներ կորզել: Շնորհակալություն եմ հայտնում ինձ գնահատող մտերիմ ընկերներիս և բազմաթիվ ուսանողներիս, որոնցից շատերը, այսօր զբաղեցնելով բարձր պաշտոններ, իմ տվածի համար երախտագիտությամբ և հարգանքով են վերաբերվում ինձ: Դա ես համարում եմ իմ սեփական հարստությունը, որը ոչ ոք չի կարող խլել կամ գողանալ ինձնից: 

Գոհ եմ նաև նրա համար, որ չնայած անարդար դատապարտվեցի և աքսորվեցի իմ հարազատ հայրենիքից, բայց ես տեսա, որ ազատազրկվելը դուռ է բացել իմ հայրենիքը Ադրբեջանի բռնաճնշումներից ազատելուն։ Ուրախացա, քանի որ դրա կերտման մեջ ես ևս ունեմ ներդրումներ թե՛ Հայաստանում և թե՛ այստեղ…

Գոհ եմ նաև, որ հասել եմ պատկառելի տարիքի: Զարմանքի համար նշեմ, որ ես բռնակալ Հեյդար Ալիևից մեծ եմ… Բայց նա վաղուց արդեն… իսկ ես՝ դեռ… չնայած որ դատապարտության տարիներին նմանվել եմ այն ուղտին, որ ասեղի ծակով անցնելուց աղավաղել է, ինչպես ասում են, իր ֆիգուրան:

Չեմ փոշմանում իմ ընդվզումների համար՝ ընդդեմ Ադրբեջանի բռնատիրության, որի պատճառով ԼՂԻՄ-ի ՊԱԿ-ը ինձ բանտարկեց, «հիմք ունենալով» հատկապես իմ ազգապաշտ գործունեությունն ու հայրենասիրական պոեմը՝ Շուշիի հրդեհակոծման մասին՝ 1920 թ. մարտի 20-ին… Ինձ վերցրին կալանքի՝ ասելով՝ «գնա և պոեմդ շարունակիր Շուշիի բերդում»:

Գլուխ չեմ պահել, շատ ու շատ անգամ առճակատման եմ գնացել նախկին բռնակալների դեմ: Նժարից նժար չեմ թռել, բայց միշտ հավատարիմ եմ մնացել սեփական համոզմունքներիս: Միշտ ձգտել եմ հանդուրժողական լինել, անգամ ինձ «կծողների» նկատմամբ… Գուցե հենց դա է եղել իմ երկարակեցության գաղտնիքը:

Գոհ եմ նաև նրա համար, որ այսօր արժանապատվորեն եմ հեռանում համալսարանից: Միջանկյալ նշեմ, որ նախաձեռնել եմ հուշագրության ժանրով թղթին հանձնել իմ ապրած խորդուբորդ կյանքի տարեգրությունը՝ ներառելով այն մարդկանց, որոնք ջերմություն և դառնություն են տվել ինձ՝ լինի դա Հայաստանում կամ այստեղ… Կյանք է… Կրկին ընդգծեմ, որ միշտ կապված եմ լինելու ձեզ հետ, քանի որ ես գոհ եմ թե ձեզնից, թե ինձնից՝ մեր փոխադարձ սիրո և բզկտումների համար: Միևնույն է, ես սիրում եմ բոլորիդ անկեղծորեն…

Միշտ ձեր բարին կամեցող՝ 

ԳՐԻԳՈՐ ԴԱՆԻԵԼՅԱՆ

26.08.2011