Հանրահայտ գործարար և բարերար Լևոն ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆԻ՝ համացանցում հայտնված հարցազրույցը, որը նա Ֆրանսիայից հեռախոսով տվել էր «Չենք լռելու» երիտասարդական նախաձեռնությանը, մեծ և դրական արձագանք է առաջացրել: Ցավոք, էժանագին սենսացիաների սիրահար որոշ լրատվամիջոցներ հարցազրույցի անոնսը բավականին պարզունակ ձևով էին ներկայացնում՝ իբր Գանձասարի պատմությունից վիրավորված գործարարը պատերազմ է հայտարարել գործող իշխանություններին: Այդ պարզունակ դատողությունները թողնում ենք դեղին մամուլի խղճին և ձեր ուշադրությանը ներկայացնում հատվածներ՝ Լևոն Հայրապետյանի հարցազրույցից:
«Հայաստանում այսօր ծաղկում է ցինիզմը: Իհարկե, Հայաստանի ներկա ղեկավարներն ուզում են ինչ-որ բան անել, բայց չեն կարողանում, քանի որ ժամանակին Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ստեղծված համակարգի «պտուղներն» են»:
«Կաշառակերությունը խաթարում է մեր պետականության հիմքերը, խարխլում պետությունն ու ազգը: Կոռումպացված պետությունը ժանգոտ մեքենա է, որը վաղ, թե ուշ քայքայվում է և դադարում կատարել իր գործառույթները: Դա ամենավտանգավոր երևույթն է ցանկացած երկրի համար, առավել ևս Հայաստանի, որը գտնվում է աշխարհաքաղաքական բարդ իրադրության մեջ և անավարտ պատերազմի պայմաններում: Հայաստանի հետագա գոյությունը հնարավոր է միայն կոռուպցիան ամբողջովին արմատախիլ անելու պարագայում: Հայաստանի «լինել-չլինելու» հարցը պայմանավորված է նրանով, թե կհաջողվի՞ արմատախիլ անել այդ չարիքը:
Կոռուպցիան Հայաստանում փթթում է, քանի որ աջակցություն է ստանում ամենաբարձր մակարդակով: Կոռուպցիա Հայաստանում եղել է նաև խորհրդային տարիներին, բոլոր խորհրդային հանրապետություններում է եղել, հատկապես Հայաստանում և Վրաստանում: Հետո եկան ժողովրդավարական նոր ժամանակները, իշխանության եկավ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը: Եվ անկախ Հայաստանում հենց նա դրեց կոռուպցիայի հիմքը, ընդ որում՝ Հայաստանի համար ամենադժվար տարիներին, երբ չկային էլեկտրականություն, գազ, հաց և առաջին անհրաժեշտության այլ ապրանքներ:
Հաջորդ իշխանություններն «աճել են» են այդ հողի վրա, դրա համար էլ կոռուպցիան Հայաստանում համարվում է նորմա, այն «քսայուղի» դեր է կատարում պետական մեխանիզմի աշխատանքի համար, բայց այդ «քսայուղը» կործանարար է: Իշխանությունները պետք է դա հասկանան: Ամենասարսափելին այն է, որ իշխանությունները կոռուպցիան նորմալ երևույթ են համարում»:
«Ես Ազնավուրին Հայաստանի, հայ ժողովրդի իսկական նվիրյալն եմ համարում: Շառլի սիրտը ցավում է, երբ հեռվից տեսնում է, թե ինչ է կատարվում Հայաստանում: Ես հանդիպել եմ նրա հետ, զրուցել: Նա արևմտյան արժեքներով է դաստիարակված, նրա համար վայրի է այն ամենը, ինչ տեղի է ունենում Հայաստանում: Կոռուպցիոն երևույթները բնորոշ են նաև մյուս հետխորհրդային երկրներին, բայց այն կործանարար է հատկապես Հայաստանի համար, որը, կրկնում եմ, աշխարհաքաղաքական մեծ վտանգների է բախվում»:
«Ես առաջարկում եմ իրականացնել «Ցուցակ» անվանումով օպերացիա. կազմել որոշ մարդկանց ցուցակը և նրանց «հարցերը լուծել», բայց նախ պետք է ստիպել, որ այդ մարդիկ վերադարձնեն Հայաստանից դուրս հանած, ավելի ճիշտ՝ գողացած փողերը: Դա լավ խթան կդառնա, բացի դրանից՝ հնարավոր կլինի նաև արտաքին պարտքը մարել և բարձրացնել հարկահավաքության մակարդակը: Այդ ցուցակը բոլորին հայտնի է:
Այսօր հեռուստատեսությամբ կարելի է անընդհատ տեսնել, թե ինչպես են որոշ օլիգարխներ ինչ-որ կոպեկներ բաժանում մարդկանց՝ վաստակելով բարեգործի անուն, իսկ հետո էլ այդ հիմքի վրա կառուցում են իրենց քաղաքական նպատակները և դառնում պատգամավորներ ու քաղաքական գործիչներ: Բայց ես ուզում եմ ընդգծել, որ նրանց բաժանածը կոպեկներ են, ընդ որում ժողովրդից գողացված, և որ նրանք օլիգարխ են դարձել չմուծած հարկերի շնորհիվ: Այդ չմուծված հարկերից նրանք ժողովրդին կոպեկներ են բաժանում՝ որպես ողորմություն»:
«Սփյուռքահայերը Հայաստանին օգնում են իրենց խիղճը հանգստացնելու համար: Բայց Հայաստանին ավելի ընդգրկուն օգնելուն խանգարում է երկրում ծաղկող կոռուպցիան: Սփյուռքահայերի համար խորթ է հնչում, երբ Հայաստանում նախարարը, ում աշխատավարձն ընդամենը մի քանի հարյուր դոլար է, միլիոնատեր է դառնում, ինչի մասին բոլորը գիտեն: Հայաստանում լավագույն բիզնեսը, որքան էլ տարօրինակ և վիրավորական հնչի, վարչական պաշտոն զբաղեցնելն է: Մի խոսքով՝ պետք է սկսել «Ցուցակ» օպերացիայից»:
«Գանձասարի շուրջ աղմուկը բարձրացրել են շինարարական որոշ մրցակից ընկերություններ, որոնց թիկունքին վարչական զորեղ ուժեր կան: Նրանք այդ աղմուկը բարձրացրել են ինձ վարկաբեկելու համար, քանի որ իմ պատվերները իրենց բաժին չի հասել: Ես Հայաստանում բիզնես չունեմ, միայն բարեգործական ծրագրեր եմ իրականացնում՝ ճանապարհների, հիվանդանոցների, դպրոցների շինարարություն...»:
Այն փաստը, որ Հայաստանում բարձրաստիճան զինվորականները շքեղ մեքենաներ են վարում՝ Հայրապետյանը բացատրում է նրանց թերարժեքության բարդույթով, քանի որ ոչ մի սպա չի կարող իր աշխատավարձով թանկարժեք մեքենա գնել: «Մենք չունենք պետական գործիչներ պատրաստելու դպրոց: Բոլորը համարում են, որ նախարար կամ պետական գործիչ դառնալու համար առանձնապես կրթություն պետք չէ: Դառնում ես ղեկավար և փողերը գրպանդ դնում: Պատասխանատու պաշտոն զբաղեցնելու համար բավական է լինել երկրի առաջին դեմքի ընկերը կամ բարեկամը»:
«Ես ուզում եմ որակյալ հեղափոխություն, որը չի անդրադառնա Հայաստանի արտաքին անվտանգության վրա: Օպերացիայի կենտրոնում պետք է լինի «Ցուցակ» հասկացությունը: Փոքր Հայաստանում կարելի է կես տարում կարգուկանոն հաստատել՝ առանց կորուստների: Պետք է փոխառել միջազգային փորձը և կարգի բերել ամեն ինչ, որպեսզի խոշոր հարկատուների ցուցակում խոշոր ընկերությունները չզբաղեցնեն ասենք 50-րդ կամ 114-րդ տեղը: Պետք է խթանել ոչ թե ժողովրդի, այլ արհեստական մոլախոտ-օլիգարխների արտագաղթը: Հայերը ուժեղ կամքի տեր ժողովուրդ են, նրանց չեն կարող կիսագրագետ, թերզարգացած մարդիկ ղեկավարել»:
«Հայաստանի Զրուցակից»