Ինչպես ընդունված է, բոլոր երկրներում, պաշտոնական ձեռնարկների և միջոցառումների բացումը կատարվում է պատկան երկրի ազգային օրհներգով: Հայաստանում, ինչպես և արտերկրում նվագվում կամ երգվում է Հայաստանի Հանրապետության օրհներգը («Մեր հայրենիքը»), որը ունկնդրում է հոտնկայս, և որին հաճախ ձայնակցում են ներկաները: «Մեր հայրենիքը» ժողովրդականացված երգ է, ի մասնավորի ներկա Հայաստանի անկախությունից հետո համայն հայության սեփականությունն է դարձել: Նույնը չէ պարագան, Ղարաբաղի օրհներգի նկատմամբ: Արցախի հիմնը թեկուզ համեմատաբար նոր, բայց իր պետք եղած տարածումը և ժողովրդականությունը չի գտել (ի բացառեալ Արցախից):
Սփյուռքում հաճախ է պատահում, երբ նույնիսկ Արցախին կապված հանդիսությունների ժամանակ չի հնչում Արցախի օրհներգը: Տողերիս գրողը անգամներ հարցրել է երաժիշտներից կամ միջոցառումների կազմակերպողներից, թե ինչու հանդիսության բացումը Արցախի հիմնով չկատարվեց, պատասխանը միշտ նույնն է. «Նոտաները և բառերը չունենք» կամ թե՝ «օրհներգի երաժշտությանը ծանոթ չենք»:
Միաժամանակ պետք է ընդունել, որ Արցախի օրհներգը, հոգեթով և դյուրընկալելի չէ, բաղդատելով Հայաստանի օրհներգին: Նույնպես Արցախի հիմնը, պետք եղած ոգևորիչ և խրոխտ ռիթմ չունենալով, չի արտացոլում Արծվաբույն Ղարաբաղի հերոսական սխրանքները: Այս վերջին պարագան է թերևս պատճառներից մեկը երգի շատ դանդաղ ընկալման և տարածման: Որևիցէ պարագայում Լեռնային Ղարաբաղը արժանի է «մարտունակ, առինքնող և ժողովրդականացած «օրհներգի»:
ԳՐԻԳՈՐ Ա. ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ
Նյու Յորք, «ԱԶԳ»
|
