Գյուղից երիտասարդության հեռացումը հաճախ ներկայացվում է քննադատության լույսի ներքո։ Իսկ ո՞րն է մեդալի մյուս կողմը։
«Մի նեխած ձուն փչացնում է ամբողջ կարկանդակը»։ Հիշելով այս միտքը, թվում է՝ Հիպելը նկատի ուներ Մաղավուզ համայնքի ղեկավարներին։ Համայնքի ղեկավարի պաշտոնը, անկասկած, պատասխանատու աշխատանք է, միայն թե հետաքրքիրն այն է, թե «ղեկավար» ասելով ինչ են հասկանում ղեկավարները։
Նկատի ունենալով համայնքի իրավիճակն ու կենսակերպը, առանց չափազանցության կարող ես ասել՝ պատիվ ու գումար բերող նստատեղի։ Պատիվն էլ՝ նայած թե ում կողմից ու ինչ պահանջների բավարարումից հետո։ Գյուղի ամենատարրական պահանջների բավարարման խնդիրն էլ վկայություն է համայնքի ղեկավարի «տքնաջան» աշխատանքի, որի դիմաց ժողովուրդը նրան տարիների «փառքի» վայելումից հետո ուղարկում է հանգստի՝ հույս պահելով, որ հաջորդն ավելի լավը կլինի։
Գյուղապետի բազկաթոռի հարմարավետությունը մագնիսի պես շատերին է ձգում, շատերն են ցանկանում իրենց հանգիստը կազմակերպել նրա վրա։ Իսկ դրա համար ի՞նչ կարևոր է գիտելիքի չափը։
Ի՞նչ կարող է անել երիտասարդն այս պարագայում։ Եվ նա ստիպված թողնում է հայրենի տունը, լքում հարազատ գյուղը։ Իհարկե, տիրոջ շնորհիվ են հարգում տունը։ Բայց երբ հենց տերն էլ հարգանքի արժանի չէ՞... Վաղուց արդեն ժամանակն է գիտակցել, որ ժողովուրդն իր ղեկավարին ընտրում է ղեկավարելու, և ոչ միայն աշխատավարձ ստանալու համար, ինչն արվում է շատ պարտաճանաչ։
Իսկ քանի դեռ մեզանում պաշտոնը դիտվում է միայն որպես անձնական խնդիրները լուծելու և փող ստանալու միջոց, ոչ մի երիտասարդ չի կարող պարապ նստել ու տեսնել, թե ինչպես են ապարդյուն անցնում իր կյանքի տարիները։ Եվ նա ճամպրուկները կապում, բռնում է քաղաքի ճանապարհը։ Քաղաքում կամ մի այլ օտար վայրում աշխատանք, ապրուստի միջոց գտած երիտասարդին արդեն դժվար թե հայրենի գյուղ ձգի ո՛չ թոնրի հացի բույրը, ո՛չ ոչխարի մայունը...
ՌՈՒԶԱՆՆԱ ԾԱՏՐՅԱՆ
ԱրՊՀ, լրագրություն, 4-րդ կուրս
