Այսօր մենք սովորում ենք, աշխարհ ենք ճանաչում հայոց լեզվով: Քիչ սրբություններ չունի մարդ արարածը, բայց, անկասկած, նրա սրբություն սրբոցն իր մայրենի լեզուն է, այդ պատճառով էլ ամենանվիրական բառերը առնչվում են լեզվի, մոր ու հայրենիքի հետ:

Կասկած չկա, որ Մաշտոցից առաջ էլ հայերը կային, որոնք ունեցել են իրենց պատմությունը, արվեստը, կոթողներ են կառուցել, ձուլել արձաններ: Բայց շատ բաներ չհիշվեց, մոռացվեց նախամաշտոցյան դարաշրջանում: Մաշտոցը եկավ, որ դառնա մեր հիշողությունը, մեր գոյության հիշողությունը: Նա մեր մեծագույն քաղաքագետն էր, միաժամանակ հանճարեղ լեզվաբան էր, անմրցակից հետախույզ՝ հնչյունական այն բարդ համակարգի մեջ, որ ունի մեր հայոց լեզուն: Ավարայրի ճակատամարտում Վարդանի հետ էր, և բոլոր դարերում մեր պատմության մշտարթուն ուղեկիցն էր:

Մեր ժողովուրդը շատ դարեր առաջ կորցրեց պետականությունը, իշխանությունը, բանակը, կորցրեց իր բերդաքաղաքները, դարձավ գերի, բայց պահեց իր մեսրոպատառ հայոց լեզուն, պահեց ամեն բանից բարձր, որովհետև լեզուն պետականությունը կորցրած, ստրկացած ժողովրդի համար ամեն ինչ է: Ժողովուրդների պատմական փորձը ապացուցեց, որ երբ ոտնահարված, ստրկացած ժողովուրդը պահում է իր լեզուն, նա ունի իր ազատության բանալին իր ձեռքում: Դարերով հայը արյուն թափեց, բայց իր այդ ոսկե բանալին միշտ պահեց իր հետ: Եվ իր երգի, իր բանաստեղծության, իր էպոսի մեջ լիուլի շռայլեց, հեղեղեց իր բովանդակ հոգին, իր վիշտն ու հույսերը, զայրույթն ու բողոքը, սերն ու կարոտը, տենչանքներն ու իդեալները:

Այսօր, երբ գլոբալիզացիայի անվան տակ օտար քաղաքակրթությունը թափանցում է մեր կյանք, փորձում մեզնից օտարել մեր ազգայինը, մեր արժեքները, մենք պարտավոր ենք ավելի մեծ սիրով ու հարգանքով վերաբերվել մեր մայրենի լեզվին՝ մեսրոպատառ հայոց լեզվին:

ԱՐՄԻՆԵ ՍԱՐԳՍՅԱՆ
ԱրՊՀ, լրագր. 4-րդ կուրս