- Ի՞նչ է նկարչությունը Ձեր պատկերացմամբ:
- Ինչպես արվեստի բոլոր ճյուղերը, նկարչությունը ևս մի նպատակ է հետապնդում՝ մարդու մեջ դաստիարակել էսթետիկա՝ աշխարհընկալում, գեղեցիկը նկատելու, տեսնելու կարողություն: Ամեն մի արվեստի ճյուղ էլ ունի իր առանձնահատկությունները, բայց ինց թվում է, թե դրանք բոլորը միաձուլված են իրար մեջ, կարծես մեկը մյուսի շարունակությունն են կազմում, ինչպես երաժշտությունը, նոտան, խոսքը, այնպես ել գույնը, ծավալը, բոլորն իրար հետ շաղկապված են, ուղղակի տարբեր են լեզուները, գաղափարի արտահայտման լեզուները:

- Ի՞նչ զգացումներ եք ունենում նկարելու ընթացքում:
- Ես, ընդհանրապես, կողմնակից եմ զգայական նկարչությանը: Եթե զգացմունքիդ ես տուրք տալիս, երբ ի վերուստ քեզ թելադրում են, թե ինչ պետք է նկարես, և՛ թեման, և՛ բովանդակւթյունը, և՛ գույնը, և՛ ծավալը, ամեն ինչ մեխանիկորեն իրար հետ շաղկապված, ամբողջական ձևի մեջ ի հայտ են գալիս որպես քո մտքի ծնունդը, քո մտքի արգասիքը:

- Ի՞նչ է Ձեզ տալիս նկարչությունը:
- Նկարիչը, արվեստագետը, եթե իր ընտրած մասնագիտությունը չի դարձնում որպես ապրելաձև, այն եթե չի վերածվում պահանջի, ապա պտուղը, ստեղծած պատկերը չի կարող լիարժեք լինել, պետք է ապրել դրանով, ահա դա է տալիս ինձ նկարչությունը:

- Ի՞նչ դեր ունի նկարչությունը Արվեստի ոլորտում:
- Արվեստի որևէ տեսակ մյուսի հանդեպ չունի առավելություն։ Այդ տեսակ մտածողությունը ես սխալ եմ համարում։ Կարող եմ երբեմն ստեղծագործել, երգել, դա հոգևոր պահանջ է, իսկ իմ նախընտրությունը նկարչությունն է։ Ես կարող եմ ստեղծագործությամբ արտահայտել իմ զգացմունքները, որ զգում եմ նկարելու ընթացքում, դրանք իրար լրացնող հանգամանքներ են:

- Մեր երիտասարդությունն, արդյո՞ք, ընկալում է գեղանկարչություն-արվեստն այնպես, ինչպես դուք՝ արվեստագետներդ կցանկանայիք...
- Մենք, ընդհանրապես, դաստիարակված հասարակություն չունենք։ Խոսքը միայն երիտասարդության մասին չէ, ավագ սերունդը նույնպես դաստիարակված չէ: Եթե եվրոպական երկրներում առաջինից տասներկուերորդ դասարաններում կերպարվեստ են անցնում, եթե բժշկականում կամ իրավաբանականում արվեստի պատմության քննություն են տալիս, ապա այնտեղ արվեստի անհրաժեշտություն, պահանջ կա հասարակության մեջ: Իսկ մեզ մոտ դա բացակայում է: Բացի ունեցածը պահպանելուց, պետք է կարողանալ այն շարունակական դարձնել, ստեղծել նորը...

- Այդ առումով ինչո՞վ կարող են օգնել ԶԼՄ-ները։
- Ինձ համար տխուր է նայել հեռուստացույց ու պայքարի ուժ չտեսնել, մեր ԶԼՄ-ներում չկա ձգտում մեր հասարակության մեջ գտնել թերություններ, որոնք պետք է վերացնել: Սովորաբար ժողովուրդն ակնկալիքով է հեռուստացույց դիտում, որպեսզի տեսնի, թե կա՞ն այնտեղ իր հոգսերը, խոսվո՞ւմ է այնտեղ իրեն մտահոգող պրոբլեմների մասին: Լիարժեք պետություն ստեղծելու համար պետք կարողանալ նկատել մեր մեջ եղած թերությունները:

- Ի՞նչ կուզենայիք փոխել արվեստի բնագավառում, ի՞նչ թերություններ կան, որոնք ստվեր են գցում արվեստի վրա:
- Ի՞նչ է թերությունը. նեղ ազգայինի մեջ պարփակվելով՝ մենք հաջողությունների չենք կարող հասնել: Արտասահմանում ցուցահանդես կազմակերպելով միայն հայկական համայքի համար, իրար գովելով ու մեր խոհանոցի մեջ մեզ լավ զգալով, մենք չենք կարող ներկայանալ աշխարհին: Աշխարհում գոյություն ունի ընդհանուր մշակութային գաղափար և այդ ընդհանուր մտածելակերպի լեզվով պետք է ներկայացնել ազգայինը, իսկ մենք արվեստը վեր ենք ածել էթևոգրաֆիայի: Եթե ասում ենք, որ Պիկասոյին ընդունում է ողջ աշխարհը, ապա կա ընդհանուր մի բան, որ բոլորն են ընդունում: Դա այն որակն է, որն ընդունված է աշխարհում: Յուրաքանչյուր դար էլ ունի իր մտածելակերպը, և մեր հայկական մտածելակերպն էլ պետք է ներդաշնակ լինի, որպեսզի օտարն էլ հասկանա մեզ: Ես կուզենայի մեծ ուշադրություն դարձվի մշակույթին, որովհետև ժողովրդի դիմագիծն է որոշվում դրանով:

- Ինչպե՞ս եք տեսնում ապագան արվեստի ասպարեզում:
- Տխուր, շատ տխուր, որովհետև, եթե այսպես գնա, մենք որևէ հաջողության չենք հասնի: Ամեն մարդ պետք է իր գործին ծառայի, իսկ մեզ մոտ դա այդպես չէ, մշակույթի բնագավառը բարձիթողի է, ով կարողանում է, աշխատում է: Ես չեմ տեսնում, որ մշակույթի նախարարությունը, պետությունը հակված է մշակույթը ներկայացնել դրսում՝ իր իսկ կայացման համար։ Բայց այդ ուղղությամբ պետք է պայքարենք բոլորս:

ՌՈՒԶԱՆՆԱ ԾԱՏՐՅԱՆ
ԱրՊՀ լրագրության 2-րդ ուրս