Որ «ազերպրոպ»-ը ռամիլսաֆարովյան «տոնախմբությունները» ներկայացնելու է իբրեւ «հերթական հաղթանակ», կասկածից դուրս էր: Դա բնական է մի երկրի վարչախմբի համար, որը իրական պարտություններից տասնամյակներ անց էլ ուշքի չի գալու: Հին իմաստնությունը ամենաողբերգական է գնահատում այն մարդուն, որը «չգիտի, որ չգիտի»: Ասված է իլհամալիեւների համար: Ռամիլսաֆարին ներում շնորհելու եւ «պանծացնելու» նրա որոշումը միանշանակորեն բնութագրում է ցածրակարգ «վրիժառուի» նրա բուն էությունը:
Ամեն ինչ արված է ոչ թե հանուն «ադրբեջանցի սպայի», այլ՝ ի հեճուկս հայ ժողովրդի: Եվ այդ մարտահրավերը պետք է ընդունել արժանապատվորեն: Խոսքը պետական կառույցների մասին չէ: Դա արվել, արվում եւ արվելու է: Կարեւոր է ձերբազատվել «պարտության» բարդույթից: Մենք ոչինչ չենք կորցրել: Կորցրել է ադրբեջանական ժողովուրդը, որի գլխին իշխող վարչախումբը հերթական անգամ նրան աշխարհին ներկայացնում է «բերանն արնոտ անբան մարդակերի» կերպարով:
Մենք հանգիստ ենք. Երեւանում եւ Ստեփանակերտում «կացնով մարդ» չի շրջում: Մեր երեխաներին չի պարտադրվում խոնարհումի տուրք մատուցել մի վախկոտ «մսագործի»: Մեր հասարակությանը կանիբալիզմ չի քարոզվում: Այս ամենը, ողորմելիության այդ «շքահանդեսը» տեղի է ունենում Բաքվում: Ադրբեջանում է, որ կառավարող վարչախումբը հպատակների լուռ բազմությանը ներշնչում է մարդատյացություն:
«Երկրորդ հանրապետության վախճանը» գրքում Զարդուշտ Ալիզադեն 1990 թ. հունվարյան օրերի Բաքուն համեմատել է 1930-ականների Բեռլինի հետ: Միանգամայն ճիշտ գնահատական, որի արդարացիությունը փաստում է 2012-ի Բաքուն էլ. այդ քաղաքում շրջում է կացնավոր մարդու «ուրվականը»: Այդ «ուրվականն» իր քարանձավային «մշակույթն» է պարտադրում մի ամբողջ ժողովրդի: Ճիշտ այնպես, ինչպես սումգայիթների տականքները՝ 90-ականների սկզբին:
Ի՞նչ եղավ դրանից հետո՝ հայտնի է: Սեպտեմբերի 2-ին Ստեփանակերտի կենտրոնական փողոցներով քայլերթեցին ԼՂՀ պաշտպանության բանակի զինվորական շարասյուները: Դա արժանապատիվ բանակի երթ էր, պատերազմի դաշտում հաղթանակներ կռած ժողովրդի բաց զորահանդես: Նույն օրը Բաքվում «մեծարեցին» ո՞ւմ: Մեկին, որ արատավորել է սպայի պատիվը: Մեկին, որ քաղաքակրթությունից հեռու է այնքան, ինչքան իր քարանձավաբնակ նախնին: Դա ադրբեջանական ժողովրդի ողբերգությունն է:
Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի տարիներին Ալբեր Քամյուն փայլուն հրապարակախոսություն է գրել՝ «Նամակներ գերմանացի բարեկամիս»: Պատմելով ֆրանսիական դիմադրական շարժման մարտիկներին գնդակահարության տանելու միջադեպի մասին, երբ գերմանացի հոգեւորականը բեռնամեքենայի խցիկը ծեծում, կանգնեցնում եւ ֆաշիստներին է մատնում փրկվելու փորձ արած մի պատանու, Քամյուն արդարացիորեն բացականչում է. «Դուք զորակոչել եք անգամ Աստծուն, դուք պարտված եք»:
Այսօր ադրբեջանական ժողովրդին մենք մի ասելիք ունենք. «Քեզ պարտադրում են գլուխ խոնարհել ոչնչության առաջ, երկրպագել նրան, քեզ տանում են դեպի հերթական պարտություն»: Քանի որ ամեն ինչից վեր՝ մարդու, ժողովրդի, ազգի բարոյականությունն է: Նրա նպատակի տեսլականը: Իշխող վարչախումբն իր հպատակներին ստիպում է երկրպագել բռնությունը, մարդատյացությունը, խարդախությունը, գաղտնի գործարքները: Նման «արժեքներ» դավանող հասարակությունը պարտված է: Նրան չեն օգնի ոչ փողը, ոչ ժամանակակից զինատեսակները... Ոչինչ չի օգնի: Քանի որ դա բռնաբարված եւ փողոց նետված- պոռնկացված մարդկանց զանգված է՝ վերից՝ վար, աջից՝ ձախ:
Ողորմելիության այդ «շքահանդես»-ը նողկալիորեն մեջք ծռած՝ ադրբեջանական հասարակությանը միակ արժանի «տոնն» է, ինչի առթիվ պատմության քմահաճույքով մեզ «հարեւան» եկածների բազմությանը հարկ է ասել. «Քո անկման համար մենք մեղավոր չենք»: Եվ շարունակել մեր ճանապարը, որովհետեւ այն տանում է ՏԱՃԱՐ: Իսկ ԿԱՌԱՓՆԱՐԱՆԸ, որ կառուցում են Բաքվում, դեռ շա՜տ արյուն է տեսնելու: Այսօր ողորմելիության «շքահանդես»-ում պոռնկացողների արյուն...
ՎԱՀՐԱՄ ԱԹԱՆԵՍՅԱՆ
| 
