Հարգելի խմբագրություն։ Ձեր թերթի նախորդ համարներում կարդալով ավտմեքենաների ազդականչերով Հուշահամալիր մեկնող հարսանքավորների մասին, ուրախությամբ ուզում եմ, նշել, որ զգալիորեն պակասել է դրանց թիվը։ Ես ինքս մի քանի անգամ լսել եմ, թե ինչպես են տղայի կամ աղջկա ծնողներն իրենց հյուրերին պատվիրում քաղաքի փողոցներով մեկնելիս ազդականչեր չտալ։ «Ամոթ է, նորմալ մարդիկ այդ ձևով չեն գնում զոհվածի, նահատակի հիշատակ հարգելու»,- այս խոսքերով է նրանց դիմել նաև իմ հարևան Լևոնը։
Մի քանի անգամ էլ լսել եմ, որ հարսանիքը ղեկավարող սեղանապետերը (թամադա) հյուրերին նույնպես խորհուրդ են տվել մեր ազգին պատիվ չբերող, վայրենի այդ սովորույթից զերծ մնալ։ Ամուսնացող ջահելներից շատերը նույնպես դեմ են ավտոմեքենաների ոռնաձայն շարասյունով Հուշահամալիր մեկնելուն...
Բայց, ցավոք, մեզանում դեռ կան, ղարաբաղցու ասած՝ «պտկան ծաղկած» տխմարներ, ովքեր փողատեր են դարձել, շքեղ ավտոմեքենաներ գնել, և հարսանիքների ներկայանում են ոչ այնքան նորապսակների հանդեպ հարգանքից դրդված, այլ իրենց մեքենաների ոռնոցով անցորդների, հատկապես աղջիկների ուշադրությունը գրավելու՝ «տեսեք ինչպիսի՜ տղա եմ, տեսեք ի՜նչ մեքենա ունեմ...»։
Իսկ նորմալ աղջիկները, նորմալ մարդիկ սովորաբար դրանց նմաններին կամ ուշադրություն չեն դարձնում, կամ արհամարհանքով նետում են նրանց հետևից. «Լավ մեքենա ունես, բայց ի՞նչ օգուտ, որ ոչխար ես...», կամ՝ «Մեքենայիդ զռռոցով կգնաս պապիդ հիշատակը հարգես...»։
Ճիշտն ասած, հարսանքավոր մեքենաների ազդանշան տալուց կամ չտալուց կարելի է պատկերացում կազմել, թե ինչպիսի ընտանիքի կամ միջավայրի ծնունդ են հարսն ու փեսան։ Հասկանալի է, որ միայն քաղքենի միջավայրում ծնված-մեծացածներն են այսօր իրենց հարսանիքները «զարդարում» ավտոմեքենաների ոռնոցով...
Գ. ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
մանկավարժ
|
