Մեր մայրաքաղաքում գրեթե ամեն քայլափոխի կարող ես հանդիպել նորակառույց շինությունների, որոնց մեջ մեծ տեղ են գրավում զանազան հանդիսասրահները, բար-ռեստորանները։ Չեմ կարող ասել թե դրանք որքանով են գեղեցկացնում մեր մայրաքաղաքը, բայց որ խանգարում են հասարակության հանգիստը, դա ակնհայտ է։ Խոսքն այն ռեստորանների մասին է, որոնք կառուցված են հենց պետական շենքերի դիմաց։ Դրանց առկայությունն, իհարկե, անհրաժեշտ է, ուղղակի պետք է կառուցելու համար ճիշտ վայր ընտրել։
Նման օբյեկտները գրավում են շենքի երեխաներին պատկանող խաղահրապարակները, մարդկանց զբոսնելու, հանգստանալու տարածքը, նստատեղերը, որոնք պատկանում են այդ շենքի բնակիչներին։ Եվ ակամայից նախանձով ես նայում այն շենքերին, որոնց դիմաց չկան նման հանդիսասրահները, բարեր, որտեղ երեխաներն իրենց բակում իրենց անհոգ մանկություն են վայելում, և մարդիկ ազատ կարող են շրջել այդ տարածքում։ Նաև այնպիսի հանդիսասրահներ, որտեղ գրեթե ամեն օր խնջույքներ ու հանդիսություններ են տեղի ունենում ու մեծ անհանգստությունպատճառում շենքի բնակիչներին, և չգիտես, թե գիշերվա ո՞ր ժամերին կավարտվեն դրանք։
Չեն բացառվում նաև խնջույքների ժամանակ կռիվները, ծեծկռտուքները, որոնք ուղեկցվում են հայհոյանքներով։ Եվ այդ ամենը շենքի դիմաց, բնակիչների աչքի առաջ, որոնց տեսնելը և լսելը տհաճ է նորմալ մարդու համար։ Իսկ երբ այդ խնջույքներին ավելանում է կենդանի երաժշտությունը և ավարտվում է գիշերվա ուշ ժամերին, դու քեզ զգում ես այդ իրադարձությունների՝ «վերջին նստատեղի մասնակից»։
Այդ ամենը խանգարում է հիվանդ մարդկանց, քնած երեխաներին, դպրոցականներին ու ուսանողմներին, նաև այն մարդկանց ովքեր հանգստի կարիք ունեն։ Եվ կատաղությունից ու անկարողությունից ուզում ես ամբողջ ուժով փակել ականջներդ, ոչինչ չլսել, բայց հասկանում ես, որ անօգուտ է։ Էլ ի՞նչ խնջույք առանց խորովածի, որի ամբողջ ծուխը տարածվում է շենքով մեկ, էլ չեմ խոսում փռված լվածքների մասին։ Ճաշերի հոտերն էլ, որոնք շնչում են շենքի բնակիչները, երբեմն գայթակղում, երբեմն էլ զզվանք են առաջացնում։ Էլ չեմ խոսում հրավառությունների մասին, որոնք, բարեբախտաբար, կարծես սկսել են արգելվել քաղաքային իշխանությունների կողմից։
Ի վերջո հանդիսասրահներին մերձակա շենքի բնակիչները պարտավոր չեն իրենց ամեն օր զգալ այդ այնտեղ կատարվող իրադարձությունների մասնակից։ Հաճախ նույնիսկ ամաչում ես պատշգամբ դուրս գալ՝ հատկապես բացօթյա խնջույքների ժամանակ, որովհետև բոլոր նստածները քեզ են նայում և հայտնվում ես անհարմար վիճակում. մարդիկ ուրախանում են, ճաշում, իսկ դու պատշգամբից նայում ես. ինչպիսի՜ «անշնորքություն»...
Կրկին նախանձով ես լցվում այն շենքերի բնակիչների հանդեպ, որոնք հանգիստ կարող են գլուխները դնել բարձին և չզգալ այդ ամենը։ Իսկ ամենաահավորն այն է, որ այդ բար-ռեստորանների շինարարական աշխատանք-նորամուծությունները երբեմն դրանք կառուցելուց հետո էլ չեն վերջանում։ Եվ ամեն օր այդ շինարարական աշխատանքների ձայները սղոցում են բնակիչների նյարդերը։
Այդպիսի բար-ռեստորանների գեղեցկությունը երբեմն միայն այցելուների համար տեսանելի կողմերից է երևում, իսկ հետևի մասը, որը շենքի բնակիչների համար համարվում է գեղեցիկ բացվող տեսարան՝ ծառայում է որպես աղբանոց։ Դե, իհարկե, նրանց թվում է, որ եթե ունեն փող և իշխանություն, կարող են ամեն ինչ անել, կարող են խանգարել հասարակության հանգիստը, կոխկրտել նրա իրավունքները։ Չգիտեմ, թե ինչու են նման շենքերի բնակիչները լռում. երևի կարծում են, թե իրենց ձայնը ոչ ոք հաշվի չի առնի, կամ էլ մտածում են՝ ինչ կարող են անել թույլերն ուժեղների դեմ։ Եվ եթե արտասահմանում գտնվող մեր բարեկամները ամեն ինչ անում են հայրենիքի համար, որ այստեղ ավելի բարեկեցիկ պայմաններում ապրեն՝ գեղեցկացնելով, ընդհարձակելով փողոցները, երեխների համար խաղահրապարակներ կառուցելով, ապա այստեղի բիզնեսմեն հայերն ամեն ինչ անում են այդ պայմանները նեղացնելու համար։ Կարծում եմ, որ մեր կառավարությանը կմտահոգի այս խնդիրը և թույլ չի տա, որ նման կառույցների թիվն ավելանա։
ԱՆԱՀԻՏ ԳԵՎՈՐԳՅԱՆ
ԱրՊՀ, լրագրություն, 4-րդ կուրս
