Հարցազրույց կինոռեժիսոր Էդգար Բաղդասարյանի հետ
- Պարոն Բաղդասարյան, Մաշտոցի պուրակից հետո օլիգարխի հետ բախում է Փակ շուկայի խնդրի շուրջ: - Պետք է կրկնեմ. բանն այն է, որ մարմնի տերը չի կարող իր մարմնի մի մասը կտրել: Եթե դուք իրոք մտածում եք, որ ձեր աջ կամ ձախ ձեռքը խանգարում են համատարած զարգացմանը, միևնույն է, չեք կարող կտրել, մեկին պետք է հրավիրեք, որ կտրի, որի համար ձեր ձախ ձեռքը ոչ մի արժեք չի ներկայացնում, և նա հանգիստ կարող է դա կտրել, բայց դուք դա երբևէ չեք կարող անել: Օլիգարխ կապիտալիզմից մինչև չազատվենք, մեր երկիրն ապագա չի ունենա: Այս ճանապարհը տանում է կործանման, որովհետև լֆիկների և նրա նմանների տեղը ուրիշ տեղ է, որտեղ ճաղավանդակներ կան և օրը մեկ անգամ հանում են ման տալու: Սրանք այն մարդիկ են, որոնք 90-ականներին մեծ քանակությամբ կապիտալներ են ձեռք բերել: Իրականում սա պատերազմի հետևանք է, որովհետև պատերազմը ծնում է 15 տոկոս հերոսներ և 75 տոկոս սրիկաներ: Հերոսները մեծամասնությամբ գնում են, թափում են իրենց արյունը, իսկ սրիկաները օգտվում են դրանից, մոտավորապես այս բանաձևն է՝ հեղափոխությունը անում են ռոմանտիկները, օգտվում են սրիկաները:
- Ըստ Ձեզ՝ առաջին իշխանությունը հենց ռոմանտիկների՞ց էր բաղկացած: - Առաջին իշխանությունն իմ կողմից շատ բաներով է մեղադրվում, քանի որ այն, ինչ տեսնում եմ և չեմ կարողանում ուղղել, ամբողջը գալիս է այդ իշխանության սխալներից: Այն ժամանակ առաջին նախագահին ավելի հեշտ էր ուղղել սխալները, քան հիմա երրորդ նախագահին: Այն ժամանակ ժողովուրդը ոտքի էր կանգնած և հավատում էր, իսկ այսօր ապատիա է և խորը հիասթափություն, ինչպե՞ս կարող ենք այսպես երկիր կառուցել…
- Այն դեպքում, երբ ամեն օր 477 հոգի են գնում Հայաստանից... - Ում հետ խոսում եմ, ամենակրեատիվ մարդկանց ուշքն ու միտքը գնալն է, և եթե այսպես շարունակվի, կմնան ուռապատրիոտներն ու ուռալիբերալները: Մեծ կապիտալից պետք էր պաշտպանել արվեստը, ես ցավոք սրտի, գովազդով եմ զբաղվում, որտեղ նույնպես զգացվում է օլիգարխիկ կապիտալի ագրեսիվ միջամտությունը, որը ճաշակ է թելադրում: Ես միշտ ասել եմ, որ սանհանգույց և պաղպաղակ վաճառողները չպետք է թելադրեն՝ ինչպիսին պետք է լինի հեռուստատեսությունը, ճարտարապետությունը: Եթե որևէ մեկը ապացուցեց, որ Հայաստանում սեփական ուժերով կարողացել է մեկ միլիարդ դոլար ստանալ, հրապարակավ ներողություն կխնդրեմ:
Ամբողջ կապիտալի տակ հանցագործություն է և արյուն: Մենք երկար ժամանակ չենք ունեցել պետականություն և շատ սուլթանների հետույք ենք ստիպված եղել համբուրել, որ կարողանանք գոյատևել: Այդ ստրկությունը մնացել է մեր մեջ: Տեսեք ինչպե՞ս է պաշտոնյային կամ հարուստին բարևում սովորական մարդը... երկու կես է լինում: Փողի ֆետիշ կա, նրան թվում է, թե հարուստի քշելու ձևն է ուրիշ, ման գալն է ուրիշ: Այսօրվա հերոսը սա է, և առանց մտածելու ձգտում են սրան՝ առանց մտածելու, որ այդ հերոսը նշանակված միլիոնատեր է, որն ամիսը հազար դոլար չի կարող աշխատել, եթե ադմինիստրատիվ ռեսուրսը վերցնես ձեռքից: Եվ սրանք ինձ թելադրում են՝ ինչ պետք է լսեմ, ինչ պետք է դիտեմ: Սա պրոբլեմ է: Մեր կարևորագույն խնդիրն է ազատվել օլիգարխիկ կապիտալիզմից և ստեղծել արդար և արժանապատիվ հասարակություն, և այս ուռահայրենասիրությանը վերջ տալ: Էստրադայի դուռակ երգերով՝ «Հայաստան իմ երկիր», դրանով չէ հայրենասիրություն ձևավորվում, մինչդեռ իշխանությունն էլ թվում է՝ դրանով հարց է լուծում, որովհետև իրոք սարսափելի անգրագետ են:
- Ստացվում է՝ վաղվա օրը չեք տեսնում: - Տեսնում եմ ու շատ գորշ գույներով: Սերժ Սարգսյանը իրական կյանքը չի տեսնում, նա կյանքը տեսնում է նրանցով, ովքեր գալիս իր ականջին լուրեր են հասցնում, այսինքն՝ երկիրը ղեկավարում են նրանք, ովքեր Սերժ Սարգսյանի ականջին հասանելի են, ահա թե ովքեր են ղեկավարում: Ես մնացի այստեղ, որովհետև ուզում էի ֆանտաստիկ հայկական կինո ունենանք: Սակայն այսօր փողն այն մարդկանց ձեռքին է, որոնք չորրորդ դասարանի կրթություն ունեն, որոնք ռաբիս, թուրքական մուղամ են լսում և մեծ գումարներ ծախսում նման համերգների վրա: Ավելին՝ Հանրապետության գլխավոր հրապարակում, և սա ապտակ է ինձ և բոլոր նրանց, ովքեր մտածում են ինձ նման: Եվ ես այս ապտակը պարտավոր եմ վերադարձնել իրենց:
- Ռաբիս երգչին էլ վաստակավորի կոչում են տալիս… - Ծիծաղս գալիս է: Արման Հովհաննիսյանին միանգամից ժողովրդականի կոչում պետք է տալ, քանի որ դա է իրենց ճաշակը: Իրենք անկեղծ մտածում են դա լավ երգ է, լավ երգիչ է, էստրադային երգիչներն էլ կարծում են, որ իրենք մտավորական են, ծիծաղելի է: Լսում ես դրանց հարցազրույցները, թութակի մակարդակի ինետելեկտ ունեն, այստեղից-այնտեղից մի երկու բան խոսում են, բայց իրականում սպասում են, որ իշխանությունը զանգի, իրենց Օջախ կամ Փարվանա երգելու կանչի, իրենք էլ գնան փողը վերցնեն և նման ստրուկների վրա ո՞նց կարող ես երկիր կառուցես:
- Մյուս տարի նախագահական ընտրություններ են, այս պահին գործող նախագահի թեկնածուից բացի այլնտրանք տեսնո՞ւմ եք: - Խոսել, որ այլընտրանք չկա, նշանակում է ոչնչացնել սեփական ժողովրդին: Եթե մենք չենք կարողանում այլընտրանք ունենալ, ուրեմն մենք գոյության իրավունք չունենք: Ուրիշ բան, որ արհեստական ձևով փչացնում են, ինչպես Ռոբերտ Քոչարյանն էր անում, ով պոտենցիալ ուներ, փչացնում էր: Ես ուզում եմ ֆրանսիական դեմոկրատիա, որտեղ գործող նախագահը պարտվում է ընդամենը երկու տոկոսով, ահա թե ինչ է դեմոկրատիան, և ուզում եմ հենց իմ կյանքի ընթացքում: Եվ պետք չէ ինձ հեռավոր ապագայի մասին էժանագին հեքիաթներով «կերակրել»: Ապագան հենց ներկան է: Lragir.am Տպագրվում է կրճատումներով
|
