Շատ հետաքրքիր ժամանակաշրջան ենք ապրում: Բոլոր մակարդակներում հայկական կողմից առկա է թուրքահաճո գործունեություն: Կարծես թե մենք ենք ցեղասպանություն իրականացրել և փորձում ենք զոհի սիրտը շահել: Որպես ապացույց նշեմ մեր այն հայրենակիցների պատրաստակամությունը, որոնք մեծ ոգևորություն են ապրում Աղթամար գնալու, մեկ օրով թուրքերի մեծահոգությունից օգտվելու և այսպես ասած՝ ողբալու մեր կորուսյալ հայրենիքը: Համատեղ համերգներ են արվում, իրար հետ նվագում են, փորձում են ցույց տալ, որ մի հաց ու ջրի ժողովուրդ ենք: Մեր երաժիշտները շատ հաճույքով վերադառնում, լեգենդներ են պատմում: Անցյալ տարի մեր 80 ուսանողները գնացին, ցեղասպանության դեմ փաստաթուղթ ստորագրեցին առանց հասկանալու:
«Ոսկե ծիրանում» թուրքն է շահում: ԶԼՄ-ներում ընդհանուր տենդենց է նկատվում, որ սրանք այն թուրքերը չեն: Սա շատ վտանգավոր մի գործընթաց է, որովհետև ցանկացած ցեղասպանությունից առաջ այս կարգախոսը մտել է շրջանառության մեջ, որ սրանք ուրիշ թուրքեր են, այն թուրքերը չեն: Եվ ծիծաղելի ու զարմանալի է, որ դրա մասին նույնիսկ Ռուբեն Հախվերդյանն է խոսում, մտքեր է արտահայտում, որոնք շատերիս զարմացնում է: Թուրքական կողմը տարեսկզբին թուրքական բոլոր համաշխարհային կազմակերպություններին հայտարարեց հայկական կողմին սիրաշահելու 10 դիրեկտիվների մասին, հայկական կողմը բաժանեց երեք մասերի՝ հանդուրժողների, չեզոքների և ծայրահեղականների: Կարծես թե այս ամեն ինչը գործողության մեջ է: Այս ամենի մեջ վտանգ եմ տեսնում այն առումով, որ եթե մենք նույնիսկ տասնամյակներ հետ գնանք ԽՄ տարիներ, նույն Սևակը, Իսահակյանը, Սարյանը, Մինասը, Գալշոյանը և մեր մյուս մեծերը ընդհանուր մի պաշտպանական համակարգ էին ստեղծել:
Այսօր քանդվում է այդ պաշտպանական համակարգը: Դա հոգեբանական պաշտպանական լծակ էր: Իրենց ստեղծագործություններով նրանք նշում էին, որ թուրքը պետք է պատասխան տա իր արածի համար: Իսկ այս ամենը մոռանալը, գլոբալիզացիոն հրապուրիչ ծրագրերով ներկայացնելը իրոք ազգակործան մի գործընթաց է, որովհետև վաղվա պահանջատերերը այսօր սկսում են իրար հետ հաց կիսել, ջուր խմել՝ իբր հարևաններ ենք: Բայց ինձ համար զարմանալի է, թե ինչու է դա միակողմանի, ինչու թուրքական կողմը չի ընդունում իր հանցանքը, որը մինչ օրս շարունակվում է:
Եվ ամենազարմանալին այն է, որ մեծ գումարներ են դնում այս «մերձեցման» մեջ, գրականություն է «լույս աշխարհ» գալիս, որտեղ հենց հակահայկականություն է քարոզվում, որտեղ ասվում է, որ հայերը քոչվոր ազգ են եղել, հազիվ մի 100 տարվա պատմություն ունեն: Այսինքն, հայ ավանդական կազմակերպությունների, մտավորականության և ցանկացած մտածող հայ մարդու առջև այսօր մեծ խնդիր է դրված: Պատմությունը մեզ վերջնաժամկետ է ներկայացրել, իսկ հակառակորդ կողմը լուրջ գումարներ է ծախսում և քնած չի:
ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ
ՀՌԱԿ ատենապետ
|
