Այսօր հանրապետական հիվանդանոցի դիմացն ահա այսպես լերկ ու մերկ է՝ անապատի պես։ Վերջերս դիմացի բոլոր 60-70 ծառերը հատեցին, ապա էքսկավատոր ու բուլդոզերով հիվանդանոցի ձախ մասի ողջ երկայնքով շուրջ 5-6 մետր խորությամբ հսկա մի փոս փորեցին... Պարզվեց, որ այս անգամ ոչ թե «էլիտար» նոր շենք են կառուցելու, այլ խոշոր ջրավազան՝ հիվանդանոցից ներքև գտնվող, այսպես կոչված, «Ստեփգէս» և հարակից թաղամասերին ջուր մատակարարելու համար։ Մի քանի օր հետո հիվանդանոցի առջև նորից բուլդոզեր, բեռնատարներ ու այլ տեխնիկա հայտնվեց... Այս անգամ, սակայն ոչ թե քանդում, այլ, ընդհակառակը, բեռնատարներով հող էին բերում, փոսը լցնում ու քանդածը կրկին հարթեցնում...

Պարզվեց՝ մի «փոքր» թյուրիմացություն է կատարվել. ջրավազանը ոչ թե հիվանդանոցի առջև, այլ մի 150-200 մետր հեռու՝ Հուշահամալիրի և օդերևութաբանական ծառայության միջև գտնվող հատվածում պիտի սարքեին... 

Հետաքրքիր է. որևէ մեկը պատասխա՞ն է տալու բազմաթիվ այդ գլխատված ծառերի ու աննպատակ կատարված աշխատանքների համար... Հազիվ թե։

Գոնե լավ է, որ «շուտ» հասկացան։ Պատկերացրեք՝ ջրավազանը կառուցեին, խողովակները քաշեին և դրանից հետո միայն գլխի ընկնեին թյուրիմացությունը։ Լավ ենք պրծել...

 Վերջերս մեզ մոտ շինարարական նոր ավանդույթ է ձևավորվել։ Եղածը հիմնահատակ քանդում ենք, տեղը նորը կառուցում... Մի այլ ավանդույթ էլ է կյանքի կոչվել՝ ծառահատումը։ Ստեփանակերտում հարյուրավոր, ավելի ճիշտ՝ հազարավոր ծառեր են հատվել... Կեցցե՛ «գազոնը»։ Այսօր մեր կյանքի չափանիշը գազոնն է... Խոսքը նաև քայլող, երկոտանի «գազոնների» մասին է։

ՄԱՐԻՆԵ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ