2007 թ. դեկտեմբերից աշխատանքի եմ անցել Ստեփանակերտի Վ. Փափազյանի անվան պետական դրամատիկական թատրոնում՝ որպես պահակ: Պարտքի ու պարտականության գիտակցությամբ կատարել եմ իմ գործը: Բայց, ահա մի օր, 2010-ի ապրիլի 6-ին հերթափոխ պահակն ինձ հայտնեց, որ թատրոնի տնօրեն Կոմիտաս Դանիելյանն ինձ ազատել է աշխատանքից: Առաջին հայացքից նրան չհավատացի, կարծեցի, թե կատակ է անում, որովհետև 2 տարի 5 ամսվա մեջ ոչ ոք ինձ չնչին դիտողություն չի արել իմ պարտականությունների մեջ թերանալու համար:

Իսկ աշխատանքից ազատման միակ պատճառն այն էր, որ լրացել էր իմ 63 տարին և անցել եմ տարիքային կենսաթոշակի, Սակայն, երբ նրան հասկացրել են, որ այդ տարիքը պահակի համար պատրվակ չէ՝ աշխատանքից ազատվելու համար, տնօրենը հոխորտացել ու ասել է, որ մի ուրիշ հոդվածով կազատի: Եվ ընթացիկ տարվա մայիսի 5-ին թիվ 10ա հրամանով լրացնում է ապրիլի 5-ի թիվ 8ա հրամանը, ըստ որի ինձ աշխատանքից ազատել է աշխատանքային օրենսգրքի 113 հոդվածի 6-րդ և 7-րդ կետերով, այն է՝ աշխատողի կողմից պարտականությունները չկատարելու կամ ոչ պատշաճ կատարելու համար:
Նա ինձ մեղադրում է, որ հերթափոխի ժամանակ ես ջուր վերցնելիս իբր թափել եմ, բայց երբ նրան հասկացրել են, որ ջուր վերցնելը պահակի պարտականությունների մեջ չի մտնում, նա մի անգամ ևս փոխում է խնդրո առարկա հրամանը: Ի դեպ, նշեմ, որ Կ. Դանիելյանի 05.05.10թ. 8ա հրամանը մշակույթի և երիտասարդության նախարարի 7/4 հրամանով ուժը կորցրած է ճանաչվել: Բայց տնօրեն Կ. Դանիելյանն իր խոսքի տերն է՝ ազատել ինձ աշխատանքից և վե՛րջ:

Այդ անօրինության կապակցությամբ ես դիմել եմ ԼՂՀ նախագահին, վարչապետին, Ազգային Ժողովին, որոնք, ինձ հասած տեղեկության համաձայն, իրենց կարծիքն են հայտնել նախարարությանը, իսկ մշակույթի և երիտասարդության հարցերի նախարարությունը չի կարողացել իրեն ենթակա տնօրենին ազդել:
Ստիպված դիմել եմ նաև ԼՂՀ ընդհանուր իրավասության առաջին ատյանի դատարան, բայց իմ հայցադիմումը մերժել են՝ պատճառաբանելով, թե ներկայացված հայցադիմումիս մեջ իբրև չեմ նշել պատասխանողի հասցեն և իմ պահանջը: Դիմել եմ նաև ԼՂՀ մարդու իրավունքների պաշտպան պրն. Յու. Հայրապետյանին:

Թատրոնի տնօրեն Կ. Դանիելյանի անօրինության զոհը դարձած և իմ բախտին արժանացած թատրոնի 10 նախկին աշխատակիցներով կոլեկտիվ դիմում ենք հղել ԼՂՀ նախագահ պրն. Բ. Սահակյանին, սակայն առայսօր Կ. Դանիելյանը շարունակում է մնալ այդ սուրբ օջախի տնօրենը: Եվ այդ կամակոր, կոշտ ու կոպիտ մարդը, որ հաճախ անսթափ վիճակում է գտնվում, աշխատանքի վայրում խմում ու հարբում, ոտնատակ տալիս ղեկավարի բարոյական կերպարը, աջ ու ձախ հպարտությամբ նետում է, որ իբրև թե իր թիկունքում այնպիսի մարդ ունի, որ ոչ ոք չի կարող իր «քեֆին կպչել»:

Այո, մենք երևի այնպիսի ժողովրդավարական երկիր ենք կառուցել, որ այսօր առատորեն վայելում ենք նրա «անուշահամ» պտուղները:
Քանի՜-քանիսն են դառնացած սրտով հեռացել թատրոնից, նրա՝ տնօրեն Կ. Դանիելյանի քմահաճույքների զոհը դառնալով:

Թ. ՄՈՒԽՐԱՆՅԱՆ