կամ՝ Մուքի դայու «կադրային քաղաքականությունը»
Մուքի դային մի թուխպըկալած օր, մի հավի ճուտ է վերցնում, գնում թագավորի մոտ: Թագավորը Մուքուն ընդունում է, բայց շատ է զարմանում, երբ նրա ձեռքին հավի ճուտ է տեսնում, և ծիծաղելով ասում է. - Ա տնաշեն, քեզ մին վերցակ չի՞ իլալ յոր օնիս կյաս իմ պալատը, էդ ճոտը պերալ ըս հի՞նչ անիս:
- Թագավերն ապրած կենա, էս ճոտին ստի յեշում էլ, ստա օրիշ ճոտ ա, պերալըմ, վեր ես նա տու թոխսը տինինք: - Մուքի դայի, տարիքդ հարգում ըմ, ներում ըմ, բայց ճոտը ճոտ ա՝ օրիշը վերն ա՞, ավելի հիշտ ա մի բաբաթ վերցակ թոխսը տինինք, քան էդ հալա ծու չածած ճոտը: - Թագավերն ապրած կենա, ես էլ ըմ տա ասում, պա վեր տի յա՝ մեր շենումը մին օշը կլխեն տղամարդ չի՞ իլալ, վեր հարևան շենան մին խոխա ըս պերալ մեր շենին գյուղապետը տիրալ:
Թագավորը քահ-քահ ծիծաղում է, վեզիրին կանչում, հրամայում, այդ գյուղի գյուղապետը նույն շենից մի հարգված տղամարդու դնեն: Հետո Մուքի դայու բերած ճուտը վերցնում է, ծիծաղելով ասում. - Մուքի դայի, էս ճոտն էլ թող կենա, ասելու ըմ լավ պահին՝ հընդրած ցորեն ուտուցընին, մեչ ըրած ճուղուպուր տան: Վեր թոխսը կյալի վախտը կյա, կանչելու ըմ միասին թոխսը տինինք:
Մուքի դային ուրախ-ուրախ, թագավորից նվեր ստացած մի աքլոր կռնատակին, իրենց գյուղի հարցերը լուծած, վերադառնում է տուն:
ԱՐՏԱՇ ՀԱՎՈՒՆԻ
|
