Կար ժամանակ, երբ Լեռնային Ղարաբաղի ինքնավար մարզը զարգացած ագրարային երկրամաս էր: Նրա աշխատասեր ժողովրդի վաստակը հորդահոս գետի պես հասնում էր մինչև Բաքու։ Միաժամանակ Արցախը լիովին ապահովում էր սեփական բնակչությանը: Բայց դա անցյալում էր, խորհդային իշխանության տարիներին:
Ադրբեջանն այսօր զրկվել է այդ «համեղ պատառից», և հենց դրա համար է նա ցանկանում իր աքցանի մեջ պինդ պահել Լեռնային Ղարաբաղը: Մի խոսքով, Ադրբեջանը Ղարաբաղին դարձրել էր իր գաղութը, ոնց ուզում՝ այնպես էլ շահագործում էր:
Շատ ցավալի է, որ 20-ամյա ինքնիշխան ԼՂՀ-ն, որ ժամանակին պահում էր ոչ միայն իրեն, այսօր չի կարողանում գոնե գյուղատնտեսական պարենով ապահովել իր փոքրաթիվ բնակչությանը։ Պարենը երկրի բիզնեսմենները հայթայթում են Հայաստանից և այլ երկրներից: Հենց դրա համար էլ ամեն օր գների մրցավազք է կատարվում, որը դառել է սովորական երևույթ: Ուրիշ երկրների բարերարներն են մեզ մոտ ներդրումներ կատարում, բարեգործական գործունեություն ծավալում: Իսկ տեղական օլիգարխներն ու հարուստները, աննշան բացառությամբ, թքած ունեն բարեգործության վրա:
Մի՞թե դա չէ պատճառը, որ այսօր մեզ մոտ հասարակությունը շերտավորված է գերհարուստների և ծայրահեղ աղքատների: Անկասկած այդ մասին գիտեն նաև իշխանությունները, սակայն ժողովրդի կյանքում ոչինչ չի փոխվում: Այսօր մեր ոչ մի իշխանավոր չի կարող գոնե մի ամիս յոլա գնալ տեղական թոշակառուի չնչին նպաստով: Այսօր փողի իշխանություն է: Փողը ապրանք է, իշխանություն, պաշտոն, պատիվ ու հեղինակություն, որով կարելի է փոխել մարդկային բոլոր առաքինությունները: Այսօր հողմացրիվ են արված նախկին արժեքներն ու սրբությունները, մնացել է միայն փողի պաշտամունքը: Մարդու անձնական արժանապատվությունը վերածվել է փոխանակային արժեքի: Իսկ ի՞նչ անի շարքային թոշակառուն, գործազուրկը, որ փող չունի...
Եվ տարեցտարի ավելանում է արտագաղթը, մեր լավագույն կադրերը աշխատանք չունենալու պատճառով թողնում են հայրենիքը, հեռանում: Մի խոսքով, այսօր մի խումբ բախտավոր ոչնչություններ, ովքեր թալանով և այլ կեղտոտ միջոցներով հարստության տեր են դարձել, վերևից են նայում հասարակ մարդկանց, հաճախ էլ տնօրինելով նրանց ճակատագիրը:
Այս ամենը կարծես քիչ է ժողովրդի համար, մյուս կողմից էլ ազերիների տհաս առաջնորդ Ալիև երկրորդն է վայրահաչում մեզ վրա: Պարբերաբար հայ զինվորներ են զոհվում ազերի դիպուկահարների կրակոցներից: Թշնամին ամեն ինչ անում է պատերազմական կրակը բորբոք պահելու համար: Եվ այսօր երևանյան ղեկավարները ազերի այս բորենիների հետ փորձում են կանխորոշել խեղճ Արցախի ապագան, միջազգային այսպես կոչված միջնորդներն էլ, որպես կանոն, անընդհատ հավասարության նշան են դնում ազերիների և հայերի, դահճի և զոհի միջև...
Իսկ այս համատարած ճահճում իր խեղճ գոյությունն է պահում հասարակ արցախցին, որը եթե վաղը, աստված մի արասցե, պատերազմ լինի, դարձյալ իր կյանքի և արյան գնով պաշտպանելու է բազմաչարչար այս հողի, իր հայրենիքի ազատությունն ու պատիվը:
ԱՆԱՀԻՏ ՀՈՎԵՆՑ
կենսաթոշակառու
