Բայց նա, կարծես, այսօր մոռացել է իր պատմությունը, իր նախնիների հարթեցրած ճանապարհը, որով այսօր պիտի անցնի, բայց նախընտրել է ավելի հեշտն ու անհոգը: Նա կարծես վախենում է դժվարություններից, հոգատար զավակի առաքելությունից, հեզ կնոջ, ամուսնու, օգտակար քաղաքացու դերից… Նա կարող է երազանքը նպատակի վերածել ու հասնել դրա իրականացմանը, սակայն գիտե, որ դրա համար տատասկոտ ու դժվարին ճանապարհով պետք անցնել ու այդ ճանապարհին հողմեր հաղթահարել... Եվ նա հաճախ թիկունքն է հողմերի դեմ տալիս:
Նա նման է գարնանային մի վարդի թփի, սակայն, որի թերթիկներն են կրծել ու հմայքից զրկել օտար որդեր, որոնց նա կարծես սիրում է դրանից հետո էլ: Նա նման է վարդի թփի, որին ապրելու համար կամք է պետք՝ ազատվելու այդ որդերից: Նրա պտուղները կարող են տանել փոթորիկները, սակայն արմատը հզոր է ու պինդ: Նա մեր հպարտությունն ու հիասթափությունն է, մեր պարծանքն ու ողբերգությունն է, նա մեր երիտասարդությունն է:
Գ. Նժդեհը գրել է. «Ես ճշմարտություններ գիտեմ, որոնցից մեկն ասում է. Ուզում ես գուշակել, տեսնել մի ժողովրդի ապագան՝ նայիր նրա երիտասարդությանը: Նայելով քեզ, հայ երիտասարդություն, վարդագույն լուսավորությամբ չեմ լցվում ես, երեկ դու ավելի լուսատու էիր, քան այսօր, իսկ մեր վաղը, մեր ապագան կախված է մեր ներկայից: Վաղը ազգովին պիտի հնձենք այն, ինչ որ սերմանում ենք այսօր...»:
Վաղվա հնձելիքը սերմանում ենք այսօր… Մտածենք այս մասին…
Ռ. ԾԱՏՐՅԱՆ