ՂԱՐԱԲԱՂԻՆ
Դարերի մուժից հրաշքով հառնած
Ես քո կիսավեր վանքը և տունն եմ,
Հարսների աչքին արտասուք դառած -
Ես քո խոր վիշտը և տրտմությունն եմ։
Մրրիկներից ու հողմերից թեքված
Ես քո դիմացկուն թթենու բունն եմ,
Քո գուսանների երգերում երգված
Ու փառաբանված արիությունն եմ։
Ոսոխիդ բիբում փշի պես ցցված
Քո Գանձասարի գմբեթն ու սյունն եմ,
Կածաններիդ ու ճամփեքիդ բացված
«Ապրեմ-չապրեմի» տոկունությունն եմ։
Ամառվա տոթին մեղմ զեփյուռ դառած
Քո Մռավ ու Քիրս սարերի ձյունն եմ,
Բազում վերքերից խոցված ու վառված
Քո անտակ սրտի փխրունությունն եմ։
Վաղվա լուսաջինջ հավատով ապրող,
Ցրտից չխամրող ծաղկունքիդ գույնն եմ,
Արևի փոքրիկ շողից չխաբվող -
Ես քո բողբոջի զսպվածությունն եմ։
Հնձաններիդ մեջ քլթքլթացող լուռ -
Ես քո խաղողի քաղցրությունն եմ,
Ես քո զրահը, քո վահանն եմ կուռ,
Ես քո ժայռերի կարծրությունն եմ։
Դու իմ հինավուրց օջախն ու տունը,
Ես քո արյունն ու քո զորությունն եմ,
Ու ապացուցված քո վեհությունը,
Քեզնով հաստատված քո խորությունն եմ։
Երեկն ու այսօրն իրար կամրջող
Քո խոյակների շաղախն ու կիրն եմ,
Ես քո բարբառն եմ հավերժ կարկաչող,
Ես մեսրոպատառ քո անմահ գիրն եմ։
Ես երազներն եմ քո հազարաձև,
Ես քո տագնապող համբերությունն եմ,
Պղտոր ջրերը կհոսեն, կանցնեն,
Ես աղբյուրներիդ զուլալությունն եմ։
Քեզնով եմ կամքս պայքարում կռել,
Ես քո հավատն ու հպարտությունն եմ,
Հնարավոր չէ երբեք ինձ ծռել,
Ես հազարամյա քո պատմությունն եմ*։
1975 թ.
*Նույնանուն արձակ բանաստեղծության չափածո տարբերակն է
ՄԻ ԱՆԾԱՆՈԹՈՒՀՈՒ
Այդպես նազանքով, այդպես գեղեցիկ
Լինում են միայն քնքուշ երգերում,
Այդպես նոճին է ձգվում վեհ ու ձիգ,
Այդպես նորաբաց շուշանն է գերում։
Արևն է այդպես ճառագում պայծառ
Եվ ծիածանը՝ երկնակամարում,
Այդպես զնգում են ջրերը արծաթ,
Հաղթողն է այդպես անաստված քայլում։
Արբեցնում է այդպես թունդ գինին
Եվ փշատենին՝ բուրմունքով իր տաք,
Այդ դու չե՞ս սիրո այն աստվածուհին,
Որ պարգևեցիր մեզ սուրբ տառապանք։
Քո պատճառո՞վ չեն վառել Տրոյան,
Մահ ու կենացի զենքերը շաչել,
Այդ քեզ համար չէ՞ մեծ Սայաթ-Նովան
«Գոզալ» կանչելով՝ անհույս հառաչել։
Եվ դու չե՞ս արդյոք այն Կլեոպատրան,
Որ սիրել գիտեր ու սիրով խեղդել,
Եվ Շամիրամն այն, որ սիրո համար
Զորագնդեր էր հանում իրար դեմ։
Դու բուք ու բորան, դու երգ ու գգվանք,
Դու գարնանային ամպրոպ ու անձրև,
Որ գիտես վառել սրտերում կրակ
Ու քո կրակով կրակ հանգցնել...
Այդպես սիգաճեմ, նազանքով այդպես
Որտեղի՞ց եկար շքեղ ու լուսե.
Անծանոթ աղջիկ, անծանոթ երազ,
Անծանոթ կարոտ, դու անծանոթ սեր։
ՆՈՎԵԼ
Քարաշենիս ճանապարհին
Կանգնած է դեռ մատուռ մի հին.
Կտուր չունի, ոչ էլ խորան,
Ոչ պատուհան.
Մի խաչքար է, մի խուլ անձավ,
Կողքին թեղի մի ծնկածալ,
Մի շիրմաքար՝ հենված ծառին,
Որ տապանն է տեր Գասպարի...
Թիկնած մամռոտ շիրմաքարին,
Ես հիշում եմ կռվի տարին.-
Աղոթում էր բարի մի նան,
Որ կռիվը շուտ վերջանա,
Հաղթանակած տուն գա որդին՝
Ոչխար մորթի,
Կանչի դրկից-բարեկամի,
Միակ որդու չարը տանի...
Աղոթում էր ու չգիտեր,
Որ զոհվել է որդին արդեն։
Փոստատարը՝ ջահել մի կին,
Կանգնել էր այս թեղու տակին,
Լուռ նայում էր, լալիս թաքուն -
«Սև թուղթը»՝ սև պայուսակում։
1984 թ.
