Այս խմբագրականը գրելու առիթը ծանոթիս հայտնած այն միտքն է, որ հարևաններով, ընկեր-բարեկամներով պատրաստվում են նամակ գրել Արցախի իշխանություններին։ Նա ինձ հիշեցրեց, որ դեռ երկու տարի առաջ 1 կվտ-ի դիմաց ժողովրդից գանձվող էլեկտրաէներգիայի սակագինը Ղարաբաղում բարձրացնելու համար, որն իբր պայմանավորված էր Ռուսաստանից ներմուծվող գազի գնի բարձրացմամբ, հայտարարել են, թե ցերեկային ժամերին օգտագործած միավոր էլեկտրաէներգիայի համար գանձվելու է 25 դրամ, իսկ գիշերային ժամերին օգտագործածի համար՝ 15 դրամ... Եվ, իսկապես, ես էլ հիշեցի, որ խոսք է եղել նաև այն մասին, թե ցերեկային ու գիշերային ժամերին օգտագործած էլեկտրաէներգիան հաշվարկելու նպատակով տեղադրելու են հատուկ հաշվիչներ։
«Արցախէներգո» ՓԲԸ-ից տեղեկացա, որ արդեն նման հաշվիչներ են տեղադրում, բայց առայժմ՝ սեփական տներում, իսկ 2011 թվականից կսկսեն դրանք տեղադրել նաև բնակելի շենքերում։ Այս ամենը հասկանալի է։ Անհասկանալին այն է, թե այդ դեպքում ինչո՞ւ են քաղաքացիների գերակշիռ մասից ողջ օրվա կտրվածքով օգտագործած էլեկտրաէներգիայի վարձ պահանջում միայն «ցերեկային գրաֆիկի» համար նախատեսված 25 դրամով։ Մի՞թե դա տրամաբանական է։ «Քանի դեռ հաշվիչներ չենք տեղադրել, այդպես ենք վարվում»,- ասաց վերոհիշյալ ՓԲԸ-ի մի աշխատող։ Բայց այդ դեպքում մյուս կողմը՝ ժողովուրդն էլ կարող է հակառակը պահանջել՝ քանի դեռ հաշվիչներ չեք տեղադրել, միայն գիշերային ժամերի գրաֆիկի համաձայն՝ 15 դրամով հաշվարկեք...
Ավելի արդարացի չէ՞ր լինի, մինչև այդ հատուկ հաշվիչներ տեղադրելը, քաղաքացիների սպառած էլեկտրաէներգիան հաշվարկել միջին՝ 20 դրամով։ Էլ չենք խոսում այն մասին, որ այդ տարբերակը նույնպես ի վնաս քաղաքացիների է, քանզի բոլորն էլ գիտեն, որ աշնան ու ձմռան ցրտերի հետ կապված, բնակարանների ջեռուցման համար քաղաքացիներն առավել շատ էլեկտրաէներգիա օգտագործում են հենց գիշերային ժամերին, երբ 1 կվտ-ի սակագինը 15 դրամ է...
Իմ ծանոթ զրուցակիցը հայտնեց, որ այսօր դրությունը չեն փրկում նաև գազով աշխատող վառարանները, որովհետև, ինչպես հայտնի է, գազի սակագինը վերջին տարիներին զգալիորեն բարձրացվել է, և դեռ խոսակցություններ կան, թե նորից է բարձրացվելու։
Ինչ-որ է։ Ստացվում է, որ մայրաքաղաք Ստեփանակերտի բնակիչների մի մասը՝ նրանք, ովքեր սեփական տներում են ապրում, այսօր սպառած էլեկտրաէներգիայի դիմաց գրեթե կրկնակի քիչ են վճարում, քան նրանք, ովքեր ապրում են բնակելի շենքերում։
Վիճահարույց խնդիրներ ու հարցեր ծնվում են բոլոր երկրներում, և իրեն քաղաքակիրթ ու ժողովրդավարական համարող պետությունը հնարավորինս շտապ փորձում է լուծել դրանք։ Մեզանում, կարծես թե, այլ ավանդույթ է ձևավորվել ու միանգամայն այլ գործելաոճով են առաջնորդվում՝ «չեմ տեսել, չեմ լսել...»։ Արդյունքում՝ հավատի այն պակասը, որ օրեցօր մեծանում է, և ժողովրդի ու իշխանության միջև եղած այն անջրպետը, որ գնալով խորանում է։ Եվ դա երկրի անվտանգության տեսակետից շատ ու շատ ավելի կարևոր խնդիր է, քան երկրի պաշտպանության համար նորագույն զինատեսակներ ձեռքբերելը։
ՎԱՐԴԳԵՍ ՕՎՅԱՆ
|
