Գլխավոր » ԽՄԲԱԳՐԱԿԱՆ. ՏԵՐ ԿԱՆԳՆԵՆՔ ՄԵՐ ՀԱՂԹԱՆԱԿԻՆ
ԽՄԲԱԳՐԱԿԱՆ. ՏԵՐ ԿԱՆԳՆԵՆՔ ՄԵՐ ՀԱՂԹԱՆԱԿԻՆ
00:08
Ֆրանսիայի Սենատում այդ երկրում Ադրբեջանի դեսպանատան նախաձեռնությամբ դեկտեմբերի 8-ին տեղի ունեցած «Հակամարտությունը Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև. մոռացված հակամարտություն» և «ԵԱՀԿ ՄԽ ֆրանսիացի համանախագահը» թեմաներով կլոր սեղանի ընթացքում ֆրանսիացի համանախագահ Բեռնար Ֆասիեն ելույթ է ունեցել և, «Ազերիպրես» գործակալության եվրոպական բյուրոյի հաղորդման համաձայն, հայտարարել. «Իհարկե, ես հրաշալի հասկանում եմ Ադրբեջանի ցավը, այդ երկրի տարածքներն օկուպացված են...»։

Եթե բանակցասեղանին գտնվող հիմնական խեղկատակությունը՝ «Մադրիդյան սկզբունքներ» անվամբ (որտեղ տող անգամ չկա Արցախի, հայկական կողմի օգտին), մի կողմ դնենք, ապա երեք համանախագահներից մեկի այս հայտարարությունը ևս բավական է, որ հայ քաղաքագետ-դիվանագետների հետպատերազմյան ողջ գործունեությունը գնահատվի «անբավարար»։ Հետաքրքիր է, շուրջ երկու տասնամյակ հայ ղեկավարներն ինչի՞ մասին էին խոսում ԵԱՀԿ ՄԽ բազմասերիանոց հանդիպումներում, երբ այդ նույն կառույցի համանախագահներից մեկը «հրաշալի հասկանում է Ադրբեջանի ցավը», որովհետև «այդ երկրի տարածքներն օկուպացված են...»։

Ես ամենևին չեմ մեղադրում ծերուկ Բեռնարին։ Հակամարտող կողմերից մեկը նրան այդպես է բացատրել խնդրի էությունը։ Իսկ մյուս՝ հայկական կողմը, «այդ դասին ներկա չի եղել» կամ ցանկություն չի ունեցել այդպիսի մանր-մունր խնդիրների շուրջ ծավալվելու։ 

Վատ դարպասապահի վրա ֆուտբոլասերները բղավում են. «Արա՛, տեղդ մի քար դիր, դո՛ւրս եկ...»։ Շուրջ երկտասնամյակ է՝ «բանակցություն» խաղացող հայ ղեկավարները չեն կարողանում հասկանալ, որ վաղուց ժամանակն է բանակցասենյակի դուռն իրենց հետևից փակեն ու գնան իրենց դարդ ու ցավին...

Չեմ կարողանում հասկանալ, թե ինչպես է ստացվել, որ պատերազմում հաղթող կողմի դիվանագիտությունն այնքան խեղճ, գետնաքարշ ու ողորմելի է, որ ձեռքում ունենալով իրավական-պատմական-քաղաքական հաղթաթղթեր, հայտնվել է մեղավորի, «օկուպանտի», պարտվողի դերում։ Կարծես մեր ժողովուրդը բաժանված է եղել երկու մասի։ Մի մասը կռվել, հաղթել, զոհվել, սպառվել-պրծել է, մյուս մասը եկել՝ վայելում է հաղթանակի պտուղներն ու անհոգ քամուն տալիս նրա ստեղծածը, նրա հոգևոր ու նյութական ժառանգությունը։ 

Հաճախ է խոսվում այն մասին, որ վերջին 20 տարում շուրջ 1.5 միլիոն մարդ լքել է Հայաստանը։ Հաղթող ժողովուրդն ինչո՞ւ է լքում իր երկիրը, իր սեփական հողը։ Եվ այդ ովքե՞ր և ինչո՞ւ են ստիպում նրան լքել հայրենի տունը... Ինչո՞ւ երբեմնի քաջ ու հպարտ ժողովուրդն այնքան խեղճացավ, որ միակ ելքը համարում է արտագաղթը։

Երկու օր առաջ նշեցինք Հանրաքվեի և մեր Սահմանադրության օրը։ Դա մեր երկրի Մայր օրենքն է, որտեղ ամենավերջում, մի ինչ-որ 142-րդ հոդվածում խոսվում է ազատագրված հողերի, այսպես ասած, ամրագրման մասին։ Խոսվում է անհամարձակ, մի քիչ երկիմաստ. ասես մենք ինքներս այնքան էլ վստահ չենք, որ դա ՄԵՐՆ է։

Արցախի խորհրդարանի արտաքին հարաբերությունների մշտական հանձնաժողովի նախագահ Վահրամ Աթանեսյանը News.am-ին տված ճեպազրույցում հայտնել է, որ ԼՂՀ Սահմանդրությունը անհրաժեշտ է փոփոխել, ու նրա մեջ պետք է ամրագրել ԼՂՀ ներկայիս փաստացի սահմանները, և «դա պետք է ամրագրվի ոչ թե վերջին, այլ երրորդ-չորրորդ կետերում: Այդ հոդվածը պետք է  չփոփոխվող դրույթի կարգավիճակ ունենա»։
Ճիշտը դա է։ Տեր կանգնենք մեր հաղթանակին, մեր երկրին, պարոնայք։

ՎԱՐԴԳԵՍ ՕՎՅԱՆ

Որոնում

Օրացույց

«  Դեկտեմբեր 2011  »
ԵրկԵրեքՉորՀինգՈրբՇբթԿիր
   1234
567891011
12131415161718
19202122232425
262728293031

Արխիվ