Թե որքանո՞վ է բաժանմունքը համալրված գիտական պաշարով՝ Աստված գիտի։ Ամենուր հիվանդասենյակներից, բժիշկների սենյակներից, դռներից դուրս եկող, ամեն քայլափոխի հանդիպող, դժգոհ դեմքեր, բողոքարկող հիվանդներ...
Իսկ իմ պարագայում ամեն ինչ սկսվեց հենց առաջին բաժանմունքից՝ քարտերի տրման բաժնից։ Հիվանդության պատմության թերթիկ տրամադրող բուժքույրն ասաց, որ պետք է հնի փոխարեն նորը լրացնել։
Եվ այդ նոր թերթիկով ներկայացա ոչ թե որպես բժշկական ուսումնարանի, այլ բժշկական «կոլեջի» ուսանող։ Բուժքույրը այդկերպ ռուսերենից հայերեն է թարգմանել ոչ միայն գիտ-հաստատության անվանումը...
Վերջապես նոր ձևավորված պատմության թերթիկով ներկայացա քիթ-կոկորդ-ականջաբան բժշկին, որին այցելել էի 2 շաբաթ առաջ, իսկ այնուհետև կիրառել նրա բոլոր պահանջները, այսպես կոչված, նշանակումները, որը դեղատանն արժեր 2000 դրամ։ Սակայն պարզվեց, որ այնքան էլ սպասված պահի չեմ ժամանել։
Աշխատանքային օրն ընհամենը երկու ժամ առաջ էր սկսվել, բայց մեր բժիշկն արդեն շատ էր հոգնել և զբաղված էր սրճելու արարողությամբ։ Բայց էականը դա չէ։ Պարզվեց, որ բժշկուհին չհիշեց իր նախկին դիագնոզը և նշանակած բուժումը (երևի թերթիկը նորով փոխարինելու պատճառով), և իմ ականջների մեջ այդպես էլ և ոչ մի խցան չհայտնաբերեց։ Մինչդեռ ես ականջի խցանում ունեի և, նրա խորհրդով ստիպված եմ եղել ձեթից բացի մի շարք ուրիշ դեղամիջոցներ ևս կաթեցնել ականջիս մեջ։
Այդպես էլ չհասկացա, թե ուր կորան նախկին դիագնոզն ու ականջախցանները։ Որքան հայտնի է բժշկագիտության մեջ դեռ չի եղել դեպք, որ ականջախցանները հենց այնպես անհետանան։ Ավելին, դրանք հեռացվում են ականջի խոռոչից բժշկական մխոցի, ջրի և այլ լուծույթների շիթային հոսքի և բժշկի միջամտությամբ։
Որքան էլ փորձեցի բացատրել, որ լսողության կորուստն ու ականջացավը դեռ շարունակում են ինձ անհանգստացնել, բժիշկն ու բուժքույրը շարունակեցին պնդել, որ ամեն ինչ կարգին է։ Ըստ երևույթին, որպեսզի սուրճը հանկարծ չսառի, նրանք այդ ձևով ազատվեցին ինձնից ու տրվեցին գլխացավից ձերբազատվելու ամենաարագ և հաճելի միջոցին՝ սուրճի վայելքին... Իսկ ես ստիպված համակերպվեցի ատ լսող օրգան ունենալու հետ և հուսահատ դուրս եկա պոլիկլինիկայից։
Նստել ու խորհում եմ։ Մի՞թե շարունակ վեր խոյացող նորակառույց շենքերն ու համալրվող նորանոր սարքվորումները, այսքան նորամուծություններն ու օգնությունները չեն կարող, եթե ոչ բարձր, ապա գոնե միջին մակարդակի հասցնել մեր բժշկությունը։ Արդյո՞ք նման սպասարկումը չէ պատճառներից մեկը, որ շատ ու շատ հիվանդներ, հույսները կտրած, ստիպված են լինում լրացուցիչ գումարներ ծախսել և շարունակել դեղ ու բալասան գտնել ՀՀ-ում կամ արտերկրում։
Երևի նման դեպքում են ասում՝ վճարովին ինչ է, որ անվճարն ինչ լինի... Իսկ Ժողովրդական ասացվածքները հենց այնպես չեն ծնվում։ Դրանք նման իրականության ու իրողության արդյունք են։ Զավեշտական է, բայց՝ իրական։
Ա. ՀԱԿՈԲՅԱՆ
