Իրոք, մեծ գումարներ են ծախսել պուրակում կատարված աշխատանքների վրա, որի համար համաքաղաքացիներս մեր երախտագիտությունն ենք հայտնում մեր այն հայրենակիցներին, որոնց միջոցներով կատարվել է այդ ամենը: Բայց, ցավոք, շատերն են խոստովանում, որ նախկին պուրակն այդպես լիովին ձևափոխելու անհրաժեշտությունը չկար: Կիսաքանդ մեր քաղաքում այդ գումարներն օգտագործելու ավելի նպաստավոր տեղեր կան... Դրա փոխարեն ընդամենը կարող էին բավարարվել միայն ջրավազան-շատրվանի կառուցմամբ:

Ամենևին կարիք չկար նաև «ռեստավրացիայի» ենթարկել Ստեփան Շահումյանի արձանն ու քերել-մաքրել պատվանդանի վրա փորագրված «Շահումյան» գրությունը, հատկապես երբ պղնձագույն նոր գրությության համար ոչ միայն անճաշակ տառատեսակ են ընտրել, այլև կրկին մոռացել են գրել արձանի տիրոջ անունը: Խնդիրն այն չէ, որ Արցախի մայրաքաղաքը կրում է այդ մարդու անունը՝ Ստեփանակերտ (այլ հարց է՝ որ իրականում Ստ. Շահումյանը չի կերտել մեր քաղաքը: Պարզապես այն կոչել են նրա անվամբ ու նրա պատվին): Խնդիրն այն է, որ աշխարհում հազիվ թե գտնվի նշանավոր մարդու մի այլ արձան, որի վրա գրված լինի միայն նրա ազգանունը: Էլ չենք խոսում այն մասին, որ ռուսներն անգամ հայրանունն են գրում:
«Շահումյան»: Բանակում են այդպես կոչում մարդկանց, այն էլ՝ միայն «ռյադավոյներին»: Ռյադավոյ Շահումյա՛ն, հապա վազիր ինձ մոտ...