Տեղի վիճակագրական ծառայության հաղորդագրության համաձայն, 2010 թվականի հունվար-սեպտեմբերին Արցախում բնակություն է հաստատել շուրջ 750 մարդ, որից 686-ը Հայաստանից են տեղափոխվել Արցախ: Եվ ամենաարտառոցը՝ Հայաստանից Արցախ բնակության եկածներից 301-ը հետ է դարձել։
Գաղտնիք չէ, որ Արցախում մեծ է բնակչության արտահոսքը։ Իսկ դրա ամենահիմնական պատճառը աշխատատեղերի բացակայությունն է։ Արցախի սոցիալական ապահովության նախարար Նարինե Ասծատրյանի վկայությամբ, «2010 թ. ինն ամսվա տվյալներով՝ հանրապետությունում գործազրկության մակարդակը կազմել է 5,6 տոկոս: Նախորդ տարվա համեմատ հանրապետությունում գործազուրկների թիվն աճել է 1,4 տոկոսով»։
Հավելենք, որ արցախցիների միայն մի փոքր մասն է համապատասխան մարմիններում գրանցվում որպես գործազուրկ։ Գերակշիռ մասն արժանապատվությունից ցածր է համարում նման քայլի դիմելը։
Տարիներ առաջ, արցախյան շարժման սկզբներին Ստեփանակերտում արդյունաբերական արտադրական անձնակազմը 21-22 հազար էր։ Այսօր արդյունաբերական արտադրության ոլորտում զբաղվածների թիվը 3,6-3,8 հազար է, ասել է թե՝ 5-6 անգամ պակաս։
Գործազուրկների թվաքանակում կանանց տեսակարար կշիռը շարունակում է մնալ բարձր՝ 93,4 տոկոս։ Մեծ է նաև գործազուրկ երիտասարդների թիվը:
Հարց է ծագում. իսկ ի՞նչ քայլեր են ձեռնարկում տեղի իշխանությունները՝ գործազուրկների թվաքանակը նվազեցնելու համար։ «Նախարարությունը պատրաստ է նաև հատուցել այլ վայր աշխատանքի գործուղվող գործազուրկի նյութական ծախսերը, գործազուրկներին և աշխատանք փնտրող չզբաղված հաշմանդամներին ֆինանսական աջակցություն տրամադրել ձեռնարկատիրական գործունեությամբ զբաղվելու նպատակով պետական գրանցման համար»,- սա մեջբերել ենք նույն սոցապ նախարար Նարինե Ասծատրյանի վերջին հարցազրույցից:
Ոչ ավել, ոչ պակաս՝ իշխանությունները «պատրաստ են հատուցել այլ վայր աշխատանքի գործուղվող գործազուրկի նյութական ծախսերը»։ Հազիվ թե աշխարհում մի երկրորդ երկիր գտնվի, որ սեփական քաղաքացու նյութական ծախսերը հոգա՝ «այլ վայր աշխատանքի գործուղվելու» համար։ Ավելի լավ ձևով հնարավոր չէ խրախուսել արտահոսքը։
«Հրապարակ», Երևան
