Գլխավոր » ՀԱՏՎԱԾՆԵՐ ԿԱՐԹԱԿՈՒՐԹԵՆԱՅԻ ԱՐՔԱՅԻ ՕՐԱԳՐԻՑ
ՀԱՏՎԱԾՆԵՐ ԿԱՐԹԱԿՈՒՐԹԵՆԱՅԻ ԱՐՔԱՅԻ ՕՐԱԳՐԻՑ
10:42
Ես՝ Ադիբադ Գադիբու արքաս, Գրինվիչի ժամանակով 2701 թվի 5-րդ ամսում ժառանգեցի գահը եդեմական Կարթակուրթենա երկրի։ Ասեմ, որ ինձնից առաջ գահակալ իմ նախորդը շատ չար ու դաժան մարդ էր, և նրա տիրակալության ժամանակ ժողովուրդը սաստիկ վատ էր ապրում ու միաժամանակ թունդ վախեցած էր։ Իմ հրամանով այդ բռնակալն անմիջապես կախաղան հանվեց, որպեսզի իմ տիրապետության տակ ապրող մրջյուններն անգամ հասկանան, որ միապետությունը հիմնովին արմատախիլ է արված...

Ասեմ նաև, որ Կարթակուրթենա մեր երկիրը բնակեցված է անհուսալի հպատակներով, որոնց չի կարելի վստահել։ Եվ ես առաջին իսկ օրվանից որոշեցի երկրումս տիրող ամենափոքր անցուդարձերին տեղյակ լինել ու անձամբ նշանակել բոլոր պաշտոնյաներին՝ մեծաց թե փոքրաց։

Աջ նազիրին նշանակեցի ձախ վեզիրի տեղը, ձախ վեզիրի պաշտոնը տվեցի աջ նազիրին։ Ներքինապետին նշանակեցի սենեկապետի տեղը, սենեկապետին, համապատասխան վիրահատությունից հետո, կարգեցի ներքինապետ։ Ժողովուրդը ոգևորվեց և բոլոր շենքերի ճակատներից կախեց «Կադրերն են որոշում ամեն ինչ» կարգախոսը։

Իմ հաջորդ հրամանագրով վավերացրի երկրիս բոլոր տնօրեններին ու փոխտնօրեններին, նախարար-սենեկապետներին ու սեղանապետներին, ջորեպաններին ու դռնապաններին իմ կողմից նշանակելու իրավունքը...

Հետո ես մտածեցի. իսկ ինչո՞ւ ինչ-որ մի դուրսպրծուկ խնդրի ազնվազարմ մի օրիորդի ձեռք կամ ինչո՞ւ ծույլ ու անբան, մեծբերան մի կին ամուսնանա իմ  գլխավոր խորհրդականի կամ ավագ կառապանի հետ։ Եվ մի ուրիշ հրամանագրով ես իմ ձեռքը վերցրի պետությանս մեջ ապրող բոլոր ժողովրդիս ամուսնացնելու սուրբ գործը։ Արդեն ես էի որոշում, թե ով ում հետ պսակվի։ Հարգարժան իմ պալատականներիցս լույս աշխարհ եկած արական և իգական սեռի փոքրիկների համար անձամբ հաշիվներ էի բացում Մեծ գանձարանում, իսկ ժողովուրդ կոչվող մնացած տհաճ մասսաների զավակների համար նախապես պատվիրում էի գործ բացել դահճարանում...

...Հետո Երկիրս սկսեց ծաղկել ու բարգավաճել։ Այդ առթիվ պատվիրեցի քառասունութ մետրանոց իմ բրոնզաձույլ արձանը կանգնեցնել արքայանիստիս գլխավերևում։ Ամեն օր ես սև իկրա, խորոված-լուլաքյաբաբ, դիչ ու վիտչինա, սերվելադ ու մարմելադ էի ուտում, վրան քաղցրահամ հյութեր անուշ անում և համոզվում, որ երկիրս լավ է ապրում...

Սակայն, այդ երախտամոռ ժողովուրդը, պարզվում է, սկսեց դժգոհել իմ երկրից։ Նազիր-վեզիրներս հայտնեցին, որ այդ ժողովուրդ կոչվածի մի մասը թողնում-հեռանում է երկրից, իսկ մյուսները, որ չեն կարողանում հեռանալ, ոչ միայն ծուլանում են մարդավարի ապրել, այլև սկսել են կոտորվել...

«Դե, եթե չեք ուզում արժանապատիվ ապրել, ուրեմն արժանի եք կոտորվելու»,- հեռուստատեսությամբ հայտարարեցի ես, բայց երկրում իմ արքայական այլևս լսող չէր մնացել...

Այդ մասին իմացա երկու շաբաթ հետո միայն, երբ ճաշս կես ժամ ուշացրին՝ ասելով, որ թագավորությունումս այլևս ուտելու բան չի մնացել։ Բայց, այնուամենայնիվ, մի ամիս շարունակ նախաճաշս ժամանակին բերում էին, և երբ մի օր մսապուրիս մեջ մազ գտա, զայրացած հրամայեցի կանչել ավագ վարսավիրին ու շեֆ-խոհարարին՝ պարզելու, թե այդ ի՞նչ մազ է ամանիս մեջ։

Աջ վեզիրս հարգանքով խոնարհվեց ու ասաց, որ ավագ վարսավիրը, աստված հոգին լուսավորի, ութ օր առաջ է լուլաքյաբաբ դարձել, իսկ շեֆ-խոհարարից սարքված խաշլաման իմ առջևն է...
Հետո մի երկու օր էլ անցավ։ Հետո մի ամբողջ օր ինձ ոչինչ չտվեցին։ Լիալուսնի այդ գիշեր առաջին անգամ, երբ պատրաստվում էի սոված քնել, հանկարծ...

Այստեղ Ադիբադ Գադիբուի
ձեռագիրն ընդհատվում է։
Պատմաբանները հակված են կարծելու, որ սոված պալատականները խուժել են արքայից-արքայի ննջարան և կերել
իրենց տիրակալին։

Կարթակուրթերենից 
թարգմանեց Վ. ՕՎՅԱՆԸ
2001 թ.

Որոնում

Օրացույց

«  Դեկտեմբեր 2012  »
ԵրկԵրեքՉորՀինգՈրբՇբթԿիր
     12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
31

Արխիվ