Հարցազրույց ՀՀ քաղաքացի, «Հայոց Աղավնիներ» երիտասարդկան կազմակերպության ղեկավար Գագիկ Ավետիսյանի հետ:
-Ըստ ձեզ, ի՞նչ ասել է՝ հայրենասեր: -Սեփական անձն ու հայրենիքը նույն հարթության վրա համարողը:
-Իսկ հայրենասեր երիտասարդներ շա՞տ կան: -Իհարկե, որքան գոյություն ունի հայրենիքը, այնքան գոյություն ունեն իրական հայրենասերներ և, ես վստահ եմ, Աստված մի արասցե, եթե վերսկսվի պատերազմը, մեր մեջ ի հայտ են գալու նոր Մոնթեներ, Վազգեններ, Դուշման Վարդաններ և գուցե նրանցից էլ ավելի արի ու քաջ հայորդիներ:
-Ի՞նչը կարող է միավորել հայրենասերներին: -Կարծում եմ, կրկին պատերազմը: Պատերազմի դեպքում բոլորը պայքարում են հանուն մեկ նպատակի, պահպանել հայրենի հողը, հենց սա է միավորումը:
-Ի՞նչը կոտրեց միասնականությունը հայրենասերների մեջ: -Հայ ազգի միասնականությունը կոտրեցին օր-օրի սնկի պես աճող կուսակցությունները:
-Ի՞նչն է տարանջատում հայրենասերներին: -Կուսակցական պատկանելությունները:
-Հավատու՞մ եք, որ կգան համախմբման ժամանակները: -Այո, ես հավատում եմ, որ մի օր վայր ենք իջեցնելու բոլոր կուսակցական դրոշները և պարզելու ենք մեկ դրոշ և այդ դրոշը լինելու է մեր եռագույնը:
-Ի՞նչ հասարակական պահանջ է դրված հայրենասեր մարդու առջև: -Պահանջները շատ են, սակայն կան առաջնային պահանջներ. յուրաքանչյուր հայի առաքելությունը պետք է լինի՝ թույլ չտալ, որպեսզի մեռնի ազգայինը, մոռացվի պատմությունը, օտարանա սերունդը սեփականից:
-Ո՞րն է հայրենասերի տեղը մեր հասարակության մեջ: - Եթե անկեղծ՝ մեր օրերում հայրենասերները գնահատված չեն, ավելի ճիշտ, մշտապես քարկոծվում են և որակվում որպես սեփական շահերի համար երկրի անունը շահարկող անձնավորություններ, բայց իրական հայրենասերները հայրենիքը սիրում են անկախ երկրում տիրող քաղաքական խառնաշփոթից, անկախ քարկոծումից: Հայրենասերի տեղը հայրենիքն է, հայրենիքի յուրաքանչյուր թիզ հողակտորը: Եվ, վերջապես, հայրենասերի տեղը հասարակության մեջ է, հասարկության հետ, հասարակության կողքին:
-Ի՞նչն է ձեզ ամենից առավել անհանգստացնում մեր երկրում: -Օր օրի ահագնացող արտագաղթը: Ես խոր ցավ եմ զգում, երբ տեսնում եմ, որ արդեն ընտանիքներով են լքում երկիրը:
-Ի՞նչ երազանքներ կամ նպատակներ ունեք: -Գուցե մի քիչ կեղծ թվա, բայց իրականում իմ երազանքը երկրումս արդարության վերականգնումն է: Անձնական երազանքներ չունեմ, ինչին արժանի եմ՝ Աստված ինձ ընձեռնում է:
-Իսկ մեր ավանդույթների հետ ինչպե՞ս վարվենք: -Եթե ոչ ամբողջությամբ, գոնե կիսով չափ պահպանենք, մենք հրաշալի ավանդույթներ ունենք, որոնց շնորհիվ հպարտանում ենք այլ ազգերի մոտ և, ի վերջո, այդ ավանդույթները մեր ազգային դեմքն են, որով ներկայանում ենք աշխարհին:
-Եթե կարողանայիք ժամանակը հետ տալ, ի՞նչ կփոխեիք ձեր կյանքում: -Դժվարին հարց է, գուցե ոչինչ, քանզի արածիդ համար պետք է չզղջաս և չարածիդ համար ափսոսաս:
-Կա՞ մի բան, որ չասել չեք կարող: -Կան բաներ, որոնց մասին պետք է լռել, դրանք լռության մեջ ծնված բաներ են և չպետք է բարձրաձայնել:
-Ի՞նչ կցանկանայիք ասել մեր երիտասարդներին: -Ցավով կարող եմ նշել, որ այսօր երիտասարդների մի մասն իր առջև մեկ նպատակ է դրել. ցանկացած գնով լքել երկիրը... Ուղղակի թող յուրաքանչյուր հայ երիտասարդ, երբ օդանավ է նստում կամ մեկ այլ տրանսպորտային միջոց, որպեսզի երկիրը լքի՝ մի պահ գիտակցի, որ տարիներ առաջ հանուն իրենց ապրելու, հազարավոր հայորդիներ նահատակվեցին, որոնց անունները ոսկե տառերով գրվեցին Հայոց ազատամարտի պատմության մեջ, թող գիտակիցի, որ իր գնալով հզորացնում է թշնամուն... Անպարտ է այն ազգը, որի երիտասարդը գիտի հայրենիքի գինը, թող այսօրվա հայ երիտասարդը շատ ավելի խորը փորձի գիտակցել հայրենիքի գինը: Հայրենիքը սուրբ արժեք է, անհայրենիք մարդը նման է անպետք իրի, որը ոչ ոքի պետք չէ...
ԳԱՐԻԿ ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ
| 
