Մենք հաճախ չենք գնահատում մեր մեծ գրողներին, ուշադիր չենք կարդում, թե ինչ խորություն կա նրանց ամեն մի տողի տակ: Մի օրինակով բացադրեմ ասածս: Յուրի Բոնդարևը՝ հայտնի արձակագիր, Սոցիալիստական աշխատանքի հերոս, ԽՍՀՄ գրողների միության քարտուղար, տարբեր կոչումների տեր, շատ հոյակապ մի ելույթ ունեցավ՝ ասելով, թե. «Ժամանակակից քաղաքակրթությունը ոչնչացնում է մարդկային մշակույթը»: Ելույթը մոտավարապես 20 րոպե (մի 10 էջի չափ էր): Վահագն Դավթյանը զանգահարում է ինձ (տարբեր հյուրանոցներում էինք տեղավորվել), թե ես շնորհավորեցի Բոնդարևին, որ լավ զեկուցում էր, ինքն էլ ասաց, թե ես ձեր ժողովրդին շատ եմ սիրում:

Հաջորդ օրը ես հանդիպեցի Բոնդարևին: Մենք անձնական ծանոթներ չէինք, ներկայացա՝ ով եմ, որտեղից եմ: Ասացի՝ «Ձեր ելույթը ինձ շատ դուր եկավ»: Ուրախացավ գնահատականի համար, զրուցեցինք մի քիչ: Ես ասացի թե, հարյուր տարի առաջ Ձեր 10 էջանոց ելույթը մեր մի գրողն ասել է մի տողով:

- Ո՞վ:

- Հակոբ Պարոնյանը: Լսած կա՞ք նրա մասին:

- Չէ, չեմ լսել, բայց Ձեր ասած տողն ինձ հետաքրքրում է, կարո՞ղ եք ասել:

- «Երբ քաղաքականությունը դռնեն ներս կուգա, բարոյականությունը պատուհանեն կելնե»:

Թարգմանության մեջ, իհարկե, պարոնյանական խոսքի երանգը մի քիչ թուլացնում էր, բայց ազդեցություն թողեց Բոնդրևի վրա: Էս մարդը շշմեց, զարմացավ:

- Կարո՞ղ եմ ունենալ էդ գիրքը:

- Դժբախտաբար թարգմանությունը չկա: