«Ինչ հրաշագեղ է մարդը, եթե նա իսկական մարդ է»։

Մենանդրոս

Բնության մեջ ստեղծված ամենակատարյալ արարածը մարդն է։ Մարդը կենդանական աշխարհից տարբերվում է նրանով, որ գիտակցաբար է կատարում իր գործողությունները, ունի կյամքի որոշակի նպատակ, ձգտում։ Բայց մարդիկ մեկը մյուսից նույնպես տարբերվում են թե՛ գաղափարով, թե՛ հոգեբանությամբ, թե՛ կյանքում ունեցած իրենց նպատակներով։

Գոյություն ունի մարդկային մի խումբ, որի համար կարելի է ասել.«Ի՜նչ կատարյալ է մարդը, ի՜նչ ազնիվ է մարդու միտքը, ինչպիսի՜ անսահման ընդունակություններ…»։ Այս խմբին կարելի է դասել Շեքսպիրին, Լեոնարդո դա Վինչիին, Գյոթեին, Սևակին, Շիրազին, Այվազովսկուն և այլ հանճարների, որոնք եղել են իրենց ժամանակի ամենաառաջավոր գաղափարների մարտիկները։ Մեր այժմյան հասարակության մեջ նույնպես կարող ենք գտնել նմանատիպ մարդկանց, որոնք ճիշտ է, հանճարներ չեն, բայց աչքի են ընկնում գիտելիքների համապարփակությամբ ու բազմակողմանիությամբ։

Մարդկային մի խումբ էլ կա, որն իր պարզությամբ, սրտաբացությամբ, հանգստությամբ, համեստությամբ, սրտաբացությամբ իր շուրջն է համախմբում այլ մարդկանց։

Կա նաև մարդկանց մի տեսակ, որը հետամնացության դրսևորում է։ Այս տեսակը խելքն ու մարդկային շնորհքը նույնացնում է «փող շինելու» արվեստի հետ։ Այսպիսի մարդկանց հետ շփվելը շատ դժվար է, որովհետև նրանք չեն հասկանում, ավելի շուտ սխալ են հասկանում կյանքի իմաստը։ 

Մեզ շրջապատող գրեթե բոլոր արատավոր երևույթները կարելի է վերագրել այս տիպի մարդկանց, քանի որ սրանք աչքի են ընկնում ստորաքարշությամբ, կեղծավորությամբ, պորտաբուծությամբ, թեթևամտությամբ, ինքնագոհությամբ և այլ բացասական արատներով։ Բարեբախտաբար, նմանատիպ մարդիկ ստվար խումբ չեն կազմում, այլապես մեր երկիրը կկործանվեր։

 

ԱՆԱՀԻՏ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ

Լրագրություն, 2-րդ կուրս