Եթե տարիներ առաջ սիրահարները փորձում էին հեռու մնալ մարդկանց աչքից և երկուսով վայելել սիրո հաճույքը, այսօր շատերն իրենց սիրո վկաներն են դարձնում ողջ հանրությանը։ Իսկ սիրո արտահայտման վայր է դարձել փողոցը, հանրային տրանսպորտը, հանգստի վայրերը, ուսումնական հաստատությունները...
«Պյատաչոկ» կոչվող վայրում շատ սիրահար զույգեր են նախընտրում անցկացնել իրենց ժամադրությունը։ Սիրահար զույգեր կան, որ քաղաքի ամենամարդաշատ այդ վայրում նստած՝ քիթ-քթի, ծունկ-ծնկի տված, իրար ականջի սեր են շշնջում, հանգիստ համբույրներ փոխանակում, ասես չնկատելով ոչինչ ու ոչ ոքի, այն դեպքում, երբ նրանք տեսադաշտում են յուրաքանչյուր անցորդի, ծեր ու երեխայի։
Սիրային տեսարաններից զուրկ չեն նաև բարձրագույն ուսումնական հաստատությունները, որտեղ սիրահարներն, ազատվելով սիրային պրոցեսներին խանգարող դասերից, իրենց սերն «ապացուցում» են հենց համալսարանի միջանցքներում։ Այստեղ նրանք իրենց թույլ են տալիս ամենայն ջերմությամբ գրկախառնվել, իրար փաղաքշել ու սիրային կատակներ անել...
Թումանյանն այս պարագայում կասեր՝ կա սեր, կան նաև դասեր, բայց դա հին ժամանակներում էր, երբ Հայաստանը, մենք բոլորս «ասիացի» էինք։ Չնայած աշխարհագրական մեր դիրքը ոչ մի փոփոխություն չի կրել, վերոհիշյալ տեսարաններով մենք կարող ենք մրցել ցանկացածդ եվրոպական երկրի հետ։ Իսկ և իսկ Եվրոպա՝ հայկական սիրային նոտայով։
Արդյո՞ք արցախցի տղամարդուն վայել է հանրային տրանսպորտում հանրության առջև վերջին տեսակցության նման այնպես գրկել աղջկան, ասես վերջինիս ուզում են ձեռքից խլել։ Սա հասարակության զարգացման նշա՞ն է, թե՞ գաղափարապես հետադիմության։
«Բոլոր սիրահարներին միանշանակ գնահատական տալ, նշանակում է՝ անճշմարիտ լինել։ Շատարս ենք գիտակցում, որ ամեն ինչ չափի մեջ է գեղեցիկ, բայց խնդիրն այն է, որ տարբեր են մեր չափակշիռները, յուրաքանչյուրը յուրովի է մոտենում հարցին, լուծումն էլ բխում է այդ մոտեցումից։ Բայցև այնպես չպետք է կոխկրտել քրիստոնեական բարոյականության նորմերը, ինչքան էլ որ գայթակղիչ լինեն ներկայիս հեռուստաֆիլմերի սեքսուալ անհաճո տասարանները։ Մեն մի լռություն սիրո խոստովանության բազում հատորներ արժեն»,- ասում է ԱրՊՀ լրագրության և գրականության ամբիոնի դասախոս Լենա Գրիգորյանը։
Նա ասաց, որ անդուր է թե՛ դասախոսների, թե՛ ուսանողների համար միջանցքներում անպարկեշտ տեսարանների հանդիպելը։ «Իսկական սերը կրքի արտահայտություն չէ, այլ հոգիների միաձուլում։ Անվանի երգիծաբան Լեռ Կամսարն ասել է. «Աղջիկը նման է երկհատոր գրքի, սիրո առագաստում պետք է թույլ տա կարդալու առաջին հատորը, իսկ երկրորդ հատորը պահի անորոշ ապագայի համար»։ Բայց չեմ կարող ասածիս չավելացնել, որ «սիրահարներն իրար մոտենալիս չեն լսում անգամ թնդանոթի ձայնը», էլ ո՞ւր մնաց լսեն դասախոսների ոտնաձայնը»,- եզրափակեց Լ. Գրիգորյանը։
ՌՈՒԶԱՆՆԱ ԾԱՏՐՅԱՆ
ԱրՊՀ, լրագրություն, 3-րդ կուրս
