Հարգելի խմբագրություն, Ձեր թերթի դեկտեմբերի 12-ի համարում կարդալով լրագրության 4-րդ կուրսի ուսանողուհի Մանուշ Դանիելյանի «Ընթերցասրահ...» նյութը, զարմացանք, որ ձեր թերթում տեղ է գտել, այսպես ասած, «կլյաուզա»։

Գրադարանի աշխատողներն այն բնագավառի աշխատողներն են, որոնք իրենց չնչին աշխատավարձով կատարում են բոլոր րնթերցողների պահանջներր, ամբողջ օրը գրադարակներից գրադարակներ վազվզելով, վեր ու վար անելով և գրքերի փոշին շնչելով։ Հաճախ նույնիսկ ընթերցողների առջև գրքերի էջերն ենք բացում՝ իրենց ուզած թեման մատնացույց անում, որովհետև իրենք չեն կարողանում նույնիսկ գրքից օգտվել։ 

Որոշ ուսանողներ էլ գալիս են գրադարան, գրականություն պահանջում, բայց ոչ հեղինակի անունն են ճշգրիտ իմանում, ոչ էլ գրքի անվանումը։ Շատ դեպքերում էլ պահանջած գրականությունը ներկայացնում են այսպես. «Մի կարմիր գիրքա, բարակ» կամ «Մի հաստ գիրքա, կանաչ գույնի»։ Եվ նույնիսկ այդ կարգի պահանջները մենք փորձում ենք բավարարել։ Շատ ցավալի է այդքանից հետո նրանցից ստանալ այդպիսի «շնորհակալություն»։

Կարծում ենք, կարիք չկա նշելու, որ հոդվածում նշույլ անգամ չի համապատասխանում իրականաթյանը։ Նախ՝ գրադարանը առանց որևէ լուրջ պատճառի ժամանակից շուտ չի փակվում։ Դա անհեթեթություն է։ Ուղղակի հոդվածի հեղինակի առաջին այցը ընթերցասրահ համընկավ մշակութային միջոցառման հետ, որին հրավիրված էր գրադարանի ամբողջ անձնակազմը։ Եվ այդ մի այցով նա կարծիք ձևավորեց գրադարանի ամբողջ գործունեության մասին։ 

Հետո էլ, պարզ չի, թե ինչից նա ենթադրեց, որ աշխատողները շտապում էին «հյուր ընդունելու և պահածոներ պատրաստելու», այլ ոչ թե միջոցառմանը մասնակցելու։

Պարոն խմբագիր, Դուք՝ ինքներդ, շատ եք եղել մեր գրադարանում և բազմիցս օգտվել եք մեր ծառայություններից, կարո՞ղ է ինչ-որ բան այն չենք արել... Հուսով ենք մեր նամակը ճիշտ կընկալվի Ձեր կողմից։

Հանրապետական գրադարանի կոլեկտիվ