Օրերս երեք ընկերուհիներով գնացել էինք Ստեփանակերտի քաղաքային գրադարաններից մեկի ընթերցասրահ։ Նստել և աշխատում էինք լուռումունջ, տիրում էր քար լռություն։ Ճանճի տզզոց անգամ չկար սրահում։ Ընթերցասրահը հանդարտ էր, ինչպես ծովը՝ խաղաղ գիշերից հետո։ Բայց հանկարծ կարծես փոթորիկ պայթեց սրահում և լսվեց աշխատողներից մեկի բամբ ձայնը. «Վերջացրեք, հանձնե՛ք ձեր գրքերը, ընթերցասրահը փակվում է»։ 

Մեր այն հարցին, թե դեռ կես ժամ կա փակվելուն, պատասխանեցին միանշանակ. «Մեզ կանչել են, պետք է հանդիպման գնանք»։ Այնքան անսպասելի էր այս ամենը, որ մնացինք սառած... Պատկերացրեք, մի շատ գեղեցիկ երազ եք տեսնում, և ամենահետաքրքիր պահին ձեզ արթնացնում են...

Չցանկանալով անպատրաստ հեռանալ ընթերցասրահից, աղջիկներից մեկը մոտեցավ աշխատողին և հարցրեց. 

- Խնդրում եմ, իսկ կպատճենահանե՞ք այս մի քանի էջը։ 

- Իսկ ի՞նչ ես անում պատճենահանված էջերը, վաղը կգաս և կաշխատես,- պատասխանեց աշխատողը։ 

 Վաղվա այս երանելի հաճույքից չզրկվելու համար աղջիկները մի պահ լռեցին։ 

- Իսկ սպորտային ժուռնալիստիկայի մասին ի՞նչ գրքեր ունեք։ 

- Սպորտային գրականություն մենք քիչ ունենք և չեմ կարծում որ քո ուզածը լինի։ 

 Եվ այս ամեննն առանց մտածելու և առանց ճշտելու։ Իսկ հետո պարզվեց, որ ոչ ոք այդ աշխատողներին ոչ մի հանդիպման չի կանչել։ Պարզապես, տա նտիկիններ են, գնում են իրենց տները, մեկը՝ հյուրեր պիտի ընդունի, մյուսը՝ պահածոներ պատրաստի։ 

 Իսկ այն ցուցանակը, որտեղ գրված է աշխատանքային օրվա սկիզբն ու վերջը, պարզվում է, ձևական է։ Նման միջադեպից հետո դժվար է նորից մտնել ընթերցասրահ և աշխատել...

   ՄԱՆՈՒՇ ԴԱՆԻԵԼՅԱՆ

   ԱրՊՀ, լրագրություն, 4-րդ կուրս