1. Սանկտ Պետերբուրգում կայացած Մեդվեդև-Սարգսյան-Ալիև հանդիպումը և ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի շրջանակներում տեղի ունեցող անվերջ հանդիպումները, Ձեր կարծիքով, արդյո՞ք շոշափելի ինչ-որ բան տալիս են ղարաբաղյան հակամարտության լուծմանը։ Նկատի ունեմ այն, որ Ադրբեջանը փաստորեն ուզում է ստանալ ամեն ինչ, որին հայկական կողմը հազիվ թե երբևէ համաձայնի։
- Եթե դատենք ըստ այդմ, ապա բանակցություններ վարելու հարկ չէր լինի, բայց ամեն մի նոր հանդիպում հնարավորություն է, որպեսզի կողմերը փորձեն գտնել շփման եզրեր: Համաշխարհային փորձը ցույց է տալիս, որ դա դժվար է: Գլխավորն այս դեպքում բանակցությունները շարունակելու շուրջ հերթական համաձայնությունն է, որ ձեռք է բերվել Սանկտ- Պետերբուրգում:
2. Որքան գիտենք, հակառակ Ալիևի ակնկալիքների, Սանկտ Պետերբուրգում կայացած եռակողմ հանդիպման ժամանակ Մեդվեդևը ճնշումներ չգործադրեց հայկական կողմի վրա։ Մոսկվան արդյո՞ք ցանկանում է պահպանել ստատուս-քվոն՝ հակառակ այն բանին, որ Մեդվեդևը Թուրքիայում խոստացել էր «Համոզել Հայաստանին»...
- Հայտնի չէ, թե Մեդվեդեւը Թուրքիայի առաջնորդների հետ ինչ հարթությունում է անդրադարձել ԼՂ հարցին եւ ինչ է ասել: Փոխարենը շատ ակնհայտ է, որ միջնորդները չեն կարող կողմերի վրա ճնշում գործադրել: Այդ մասին ասվել է բազմիցս: Եւ Ադրբեջանը գնալով ավելի է կորցնում սեփական վարկը, եթե շարունակում է հուսալ, որ Մոսկվան, Վաշինգտոնը կամ Փարիզը կարող են իր փոխարեն գտնել լուծում: Երեւի ժամանակն է, որպեսզի Ադրբեջանը քաղաքական կամք դրսեւորի եւ ընդունի իրականությունն այնպես, ինչպես որ այն կա:
3. Ռուս-թուրքական հարաբերությունների վերջերս նկատվող ջերմացումը կարո՞ղ է արդյոք բացասաբար անդրադառնալ ոչ միայն հայ-ռուսական հարաբերությունների, այլև Արցախի ճակատագրի վրա։
- Ռուս-թուրքական հարաբերությունների ջերմացման մասին, թերեւս, վաղ է խոսել: Ինչ-որ քայլեր, իհարկե, Անկարան ձեռնարկել է, բայց ՌԴ վարչապետ Պուտինի այցը ցույց տվեց, որ կողմերի ընկալումներում ավելի շատ տարբերություններ, քան ընդհանրություններ կան:
4. Որքանո՞վ են իրական հակամարտության գոտում զորքեր տեղակայելու մասին զրույցները։ Վերջերս շատ է խոսվում հակամարտության գոտում ռուս «խաղաղարարներ» տեղակայվելու մասին, որին Անկարան արձագանքել է, թե այդ դեպքում ինքն էլ զորք է մտցնելու Նախիջևան։
- Թվում է, որ այստեղ գործ ունենք տեղեկատվական կազմակերպված «գրոհի» հետ: Նման գաղափարներ շրջանառվել են թուրքական եւ ադրբեջանական մամուլում: Ենթատեքստը պարզ է՝ հայկական հանրությանը ներշնչել, որ, ինչպես անցյալ դարասկզբին, այնպես էլ ներկայում Հարավային Կովկասի խնդիրները լուծում են Թուրքիան եւ Ռուսաստանը: Չի բացառվում, որ դրանով փորձ է արվում խաթարել հայ- ռուսական ռազմավարական դաշինքը: Այս իմաստով, սակայն, թուրք-ադրբեջանական համատեղ ձեռնարկումները ձախողվում են, ինչի վկայություն է Սանկտ-Պետերբուրգի եռակողմ հանդիպումը:
5. Թուրք-իսրայելական հարաբերությունների սրումը որքանո՞վ է վտանգավոր կամ շահավետ մեզ համար...
- Ինձ այնպես է թվում, որ Թուրքիայի եւ Իսրայելի հարաբերություններում նկատվող լարվածությունը չի հասնի ճակատագրական սահմանի: Հնարավոր է, որ հրեական միջավայրում տեղի ունենա առաջնահերթությունների վերագնահատում: Ասվածը, մասնավորապես, վերաբերում է Իսրայելի հանրային շրջանակներում Ցեղասպանության թեմայի հնարավոր արծարծումներին: Բայց, իհարկե, դա կունենա Թուրքիայի հավակնությունները հավասարակշռելու իմաստ: Առայժմ դժվար է ակնկալել, որ Իսրայելը վերանայի Հայաստանի հետ հարաբերությունների ներկա մակարդակը կամ փոխի վերաբերմունքը ԼՂ հարցի նկատմամբ:
