Ադամին ա Եւին փսակվելը օրիշ փորմի ա իլալ։ Աստուծ Ադամին ստեղծալ ա. տեսալ ա վեր մինակ շատ ա դիլխոր տեռնում,  նրան  քունավ ա ըրալ, կուխկուճաղան մին վեսկեռ տյուս կալալ, դրանա Եւին ստեղծալ։ Եւան էլ ուրան խելունք չի պահալ, օխծին խելքավն ա ինգալ։ Աստուծ Ադամի ա Եւին հետի կաշվի շորեր ա պդրաստալ, առանց զուռնըղավալ տահանց փսակալ, Դրախտան տյուս ըրալ՝ ասալ,  վեր  իմ ըրած լիվոթունս կլոխ չըք ինգյալ, քեցիք ծըզ հետի տոն  շինեցիք, ծեր հալալ քըռնընքավը ապրեցիք։  Ադամին ա Եւին  շատ խոխեք ըն իլալ, մըծացալ ըն, փսակվալ՝ մարթկութունն էլ տի շըտացալ ա։

    Ադամին  վխտանց մինչեւ մըհենգ,  թա քանի՞ հրսանեք ա իլալ, տա մինակ Աստուծ ա գյուդում։ Բայց մին  պեն հաստադ ա՝  վեչ մի տղի ըխճըգա  առաչի հանդիպումը, հետո  հրսանեքը  ուրուր նման չըն ինում։  Ասածս հաստադելի հետի մին պեն պատմիմ, սկացիք։

    Էս վեր ասում ըմ շա՜տ շուտանց ա իլալ։ Մեր պարիկամ  Հայկանուշը  ուրան ախպորը տղեն՝ Խաչիկին հետի սաբաբ ա տեռալ, Սոնիշկին նհետ պայմանավորվալ,  վեր ուրան ըխճըգանը տանը մինակ թողի, խոխեքը հանդիպին, ուրուր  նհետ զրուց անին, ուրուր հասկանան։

    Էքսը կեսօրին Սոնիշկան  Անուշին ասալ ա. «Անուշ, մաման կլխավտ շոռ տա, տու արթեն մեծ ախճիգ ըս, հնգերուքտ մարթա  երկու  խոխա օնին, ես տանան տյուս ըմ կյալու, տոնը մի խելունք, ջահիլ տղա յա կյալու, էս մին դոնումն էլ չի պոզերտ տեմ անիս, պատար կոթտ բոշ ըրա, «հա՛» ասե»։

- Մամ, կարող ա էտ տղան մին կիշիկիրող շան տղա ինի, յա էլ անաշախոր, յա էլ բոյը իմ երկու բոյին, հո՞ւնց «հա»  ասիմ։ Համ էլ մե հետ տըսնելավ «հա» ասո՞ւմ ըն։

- Ախճի՛, կարո՞ղ ա քու մոր  աշկըմը իշեղ չկա, մին քու հոր  յեշի՝ հետո խոսե։

- Դե, հինչ ըմ ասում, թող կյա։

    Սոնիշկան շալը կլխեն ա քիցում, տանան տյուս կյամ, քինում հարեւանին տոնը։ Պատար անց Խաչիկը մին քանի մեխակ ծերքին կյամ ա, տռանը զանգը տամ։ Անուշը տոռնը պեց ա անում, տեսնում մին սեւ բիղավուր տղա մղակումը  կաղնած։ Տղան սառած-սառած «պարեւ» ա տամ, ասում. «Կարելի՞ ա կյամ ծեր տոն»։ Անուշը «պարեւին» պադասխանում ա, բայց մտքումը ասում. «Էս սառած ճաշը շտղա՞ն եկավ», հետո մին լավ վընըկլխեն յեշում, տեսնում, վեր փիս տղա չի, մարը դյուզ ա ասալ։ Անուշը տղին տոն ա հրավիրում։ Խաչիկը ուրախ-ուրախ նի յա մտնում տոն, մեխակնեն տամ Անուշին, ասում. «Սա էլ մեր առաչին հանդիպման առիթավ»։  Անուշը մեխակնեն յեր ա օնում, «շնորհակալ ըմ» ասում եւ հինչ տեսնում՝ մեխակնեն օթ հատ ա։

Անուշը ասում ա.

- Ա տնաշին, կարո՞ղ ա տխրության յիրա  ըս յեկալ, էս խե մեխակնեն ճոխտ  ըս պերալ։

- Տա հինչ կապ օնե՝ ճոխտ ա, թա կընդ, բըզարըմը մին խիլա մեխակնե յըն ըլալ, ճոկալ ըմ ամենալավերը յեր կալալ, քսանը լավ ինար, քսանը կպիրեի։ Թա օզում ըս կընդ ինի, մինը թող ըրա։

-  Լավ, օթ մեխակ ըս պերալ, թող քու օզածտ ինի, ես կգիդամ հինչ կանիմ, ուրուր  նման երկու ծըղկաման օնինք, հենգը մինումը  կըտինիմ, իրեքը՝ մինումը։

     Խաչիկն  ա Անուշը  մին կես ժամ զրուց ըն անում, ուրուր լավ էլ հասկանում։  Մին քանի ամսանը յետը Խաչիկանք  նշան ըն կյամ։ Հետո հրսանեք ըն անում, մին լավ ավանդական ընտանիք ստեղծում։

     Էտ ընտանիքը մեր թաղին բրենդն ա։ Արթեն երեսուն տարե յա, վեր  Խաչիկն ա Անուշը  փեսակված ըն, շատ թոռներ օնին, բայց հալա վեչ մինը տահանց տանան մին հավայի ղլմըղալ  սկացած չի։ Իմ գիդալավ պատճառը նա յա, վեր առաչին հանդիպման վախտը օթ մեխակը կըրեցալ ըն մինտեղ «բիջարին»։

     Ցանկութունս էլ էն ա, վեր մեր ջահիլնեն «օթ մեխակին» խորհուրթը լավ հասկանան։

ԱՇՈՏ ՍԱՐԳՍՅԱՆ