Հայոց քաղաքական բուրգը, ցավոք, մի անգամ ևս վերահաստատեց, որ «Մենք քիչ ենք, սակայն մեզ հայ են ասում»-ը մնացել է անցյալում, իսկ ազգային արժանապատվությունը, հպարտությունը քշվել են Հայոց լեռներից այնկողմ։ Ճիշտն ասած, մեր, այսպես կոչված, դիվանագետների բախտը բերել է, որ մեր արտաքին թշնամին ազերի-թուրքն է։ Վերջին 20 տարում մեր քաղաքական վերնախավին նրանք բազմիցս առիթ ու հնարավորություն են տվել համարձակ ու ճիշտ քայլեր ձեռնարկելու Արցախի հարցում, սակայն մեր վայ-քաղաքագետները վիզները ծուռ, հանգիստ նստել, սպասում են, թե ռուսիա-ամերիկա-եվրոպաներից ինչ հրահանգներ են տրվելու։
Ազերիները հերթական առիթը տվեցին՝ կապված ոճրագործ Ռ. Սաֆարովին ներում շնորհելու, նրան 8 տարվա աշխատավարձ, բնակարան ու մայորի կոչում շնորհելու հետ։ Փոխանակ Հունգարիայի հետ պետական հարաբերությունները խզելու կամ հունգարական դրոշ այրելու, անհրաժեշտ էր վերջապես գետնից բարձրացնել ոտնատակ ընկած ազգային արժանապատվությունը և կոնկրետ որոշումներ կայացնել։
1. Ամենահարմար պահն էր, որ ՀՀ վերնախավը հայտարարեր, որ դուրս է գալիս բանակցային գործընթացից, քանզի այլևս չի կարող բանակցել մի երկրի հետ, որը պետականորեն խրախուսում է հայերի սպանությունը, հրապարակավ հերոսացնում հայասպան մարդասպանին, ոճրագործին։
2. Ճանաչեր Արցախի անկախությունը (իհարկե, ցանկալի է, որ տեր կանգներ 1989 թ. միացման որոշմանը, բայց դրա համար ՀՀ քաղաքական վերնախավի քաջությունը հազիվ թե հերիքեր)։
Բայց, ցավոք, ստիպված եղանք փաստել, որ ազերի-թուրքերի բախտը ևս բերել է, որ նրանց հակառակորդը գետնաքարշ հայ դիվանագիտությունն է... Իշխանության ներկայացուցիչ Էդ. Նալբանդյանը շտապեց անմիջապես հայտնել, որ «Պաշտոնական Երևանը բանակցությունները դադարեցնելու մտադրություն չունի»։ Իսկ ԼՏՊ-ՀԱԿ-ական Լ. Զուրաբյանը ՀՀ ԱԺ ամբիոնից հայտնեց, որ Արցախի ճանաչումն «այս պահին այն քայլերից է, որն անմիջապես կպայթեցնի բանակցային գործընթացը, որովհետև, եթե Հայաստանը ճանաչում է ԼՂՀ անկախությունը, ուրեմն այլևս բանակցելու որևէ խնդիր չի մնում... Դա կնշանակի, որ Հայաստանն իր ձեռքով կտապալի բանակցային գործընթացը»։
Նա և նրա կուսակիցներն, իհարկե, շատ լավ գիտեն, թե ինչ կա բանակցասեղանին։ Նրանք լավ գիտեն, որ բոլոր այդ փաստաթղթերը վերաբերում են հայկական կողմից միակողմանի զիջումներին ու նշանակում են Արցախի վերջ։ Ու հենց դրա համար էլ նա և նրա նմանները գտնում են, որ պետք է շարունակել բանակցությունները... Հետո դա կօգտագործեն ներկա իշխանություններից ազատվելու համար, ապա երբ իշխանության գան իրենք, այլևս «Արցախյան գլխացավանք» չի լինի...
Եվ ՀՀ ԱԺ-ն ընդունեց հայտարարություն, որտեղ 3-րդ կետում ասվում է. «Ադրբեջանում պետական մակարդակով հայերի հանդեպ արմատավորված ատելության մթնոլորտը վերահաստատում է այն իրողությունը, որ Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունը որևէ կարգավիճակով չի կարող լինել Ադրբեջանի կազմում»։
Այսինքն՝ եթե Սաֆարովին չհանձնեին Ադրբեջանին ու չհերոսացնեին, Արցախը կարող էր լինել Ադրբեջանի կազմո՞ւմ։ Այսպե՞ս ենք օգտագործում Ադրբեջանի հիմար քայլով մեր ձեռքը տրված «հաղթաթուղթը», որի մասին հայկական մամուլը օրեր շարունակ շեփորում էր։ Խե՜ղճ Արցախ։ Ե՛վ ձախից, և՛ աջից, և՛ վերևից ու ներքևից են խփում, դրան հավելած՝ մի լավ էլ թիկունքից... Ու դեռ ապրում է...
ՎԱՐԴԳԵՍ ՕՎՅԱՆ
|
