Եթե չներկայացնեք Ղարաբաղի անկախության ճանաչման նոր փաստարկներ, կնշանակի, որ հարցը վերստին խորհրդարանում բարձրացնելը ինչ որ դիտավորություն ունի ցույց տալու աշխարհին, որ Հայաստանը խուսափում է ճանաչել ԼՂՀ անկախությունը, խորհրդարանում ճանաչման մասին օրինագիծ ներկայացրած Զարուհի Փոստանջյանին ասել է ՀՀԿ պատգամավոր Հովհաննես Սահակյանը:
Փոխարտգործնախարար Շավարշ Քոչարյանն էլ հայտարարել է, որ եթե Հայաստանը ճանաչի Ղարաբաղի անկախությունը, դրանով կնպաստի ԵԱՀԿ Մինսկի խմբից ազատվելու Ադրբեջանի ցանկությանը: Այս թեզը կրկնել են այլ «պետականամետ» ուժեր:
Օրինակ, Արցախը Գյուլիստանի պայմանագրով ռուսական տարածք հռչակելու հարցում ՀՀԿ-ական պատգամավորն ու փոխարտգործնախարարը դիտավորություն կամ Մինսկի խմբից ազատվելու Ադրբեջանի ցանկության սպասարկում չտեսան: Իսկ ահա Արցախի անկախության ճանաչումը հենց այդպես էլ տեսնում են:
Իրականում որովհետեւ Մինսկի խմբի խնդիր այստեղ չկա: Պարզապես Գյուլիստանի դեպքում Ռուսաստանը չի բարկանա իրենց վրա, իսկ ահա ճանաչման դեպքում՝ կբարկանա: Ինչու եւ ինչպե՞ս եք Արցախը ճանաչում, եթե չեք ճանաչել Աբխազիան եւ Հարավային Օսիան:
Դրա համար էլ նպատակահարմար է դիտվում նամակներ գրել Մոսկվա եւ Արցախը հանձնել Մոսկվային, քան ճանաչել Արցախի անկախությունը, այն էլ Պուտինի գալուց մի քանի օր առաջ: Վերջապես նա որոշել է Հայաստանի իշխանությանը պատվել իր այցով, ու ահա Զարուհի Փոստանջյանը մեջ է ընկնում Արցախի ճանաչման իր նախաձեռնությամբ: Հազիվ են ազատվել Շանթ Հարությունյանից, ով սպառնում էր փչացնել Պուտինի այցը, հիմա էլ Զարուհի Փոստանջյանը:
Հայաստանի խորհրդարանում Արցախի անկախության ճանաչումը՝ իսկ ճանաչման բազմաթիվ տարբերակներ կարելի է մշակել՝ մեղմից մինչեւ ամենակոշտ տիրույթում, որեւէ կապ չունի Մինսկի խմբի գոյության հետ: Անհեթեթ է մտածել, թե Ադրբեջանին առիթ է պետք Մինսկի խմբից հրաժարվելու համար: Բաքվի համար նման առիթներ շատ են եղել՝ տարիներ շարունակ ԱՄՆ Կոնգրեսում Արցախի օգնության մասին դրույթը ԱՄՆ պետական բյուջե ներառելու քայլը, կամ ԱՄՆ Նահանգներում Արցախի ճանաչման քայլը, կամ Ֆրանսիայում Արցախի հետ բարեկամության խմբի ձեւավորման քայլը:
Ադրբեջանը չի կարող հրաժարվել Մինսկի խմբից, որովհետեւ ոչ թե Բաքուն է ընտրել այդ խումբը, այլ խումբն է ընտրել Բաքվին եւ ինքն էլ կորոշի՝ երբ եւ ինչպես հրաժարվել Բաքվից: Իսկ ավելի ճիշտ, առաջիկայում երեւի թե չի էլ հրաժարվի, եւ դա իհարկե Ռուսաստանի շնորհիվ, որովհետեւ Մոսկվան ԱՄՆ-ին ու Ֆրանսիային պարզորոշ ցույց է տվել, որ բավական է նրանք թուլացնեն Մինսկի խմբում իրենց ակտիվությունը, երբ Ռուսաստանը Կովկասում ակտիվ գործողությունների շնորհիվ կձեւավորի լիովին նոր իրավիճակ:
Հետեւաբար պնդումը, թե ճանաչումը Մինսկի խմբի փլուզում կամ պատերազմ կբերի, մեղմ ասած մանիպուլյատիվ է: Ճանաչումն ընդամենը Հայաստանին դուրս կբերի իներտության վիճակից եւ կստիպի զբաղվել քաղաքականությամբ: Իսկ դա նշանակում է անձնական պատասխանատվության բարձրացում բոլոր մակարդակներում՝ Սերժ Սարգսյանից մինչեւ վերջին ՀՀԿ-ական պատգամավորը: Իսկ ու՞մ է դա պետք: Մարդիկ հանգիստ նստած են իրենց համար եւ միակ նեղությունը, որ քաշում են, դա Սերժ Սարգսյանի անվան դեմ ոտնձգություններին արժանի հակահարված տալն է: Արցախը ճանաչեն, որ Զորի Բալայանն ի՞նչ անի: Իսկ եթե նա ոչինչ չանի, բա իրե՞նք ինչ անեն:
Թեեւ, հիմա իհարկե իսկապես ճանաչման նպաստավոր պահը չէ: Միեւնույն է, ոչ ոք չի հավատա, որ Հայաստանի խորհրդարանը Արցախի անկախություն է ճանաչել որեւէ կերպ: Կկարծեն, թե ապատեղեկատվություն է, լավագույն դեպքում կմտածեն խորհրդարանի գլխին չար կատակ է խաղացել ինչ որ մեկը: Ոչ ոք լուրջ չի ընդունի այդ ճանաչումը, որովհետեւ լուրջ ընդունում են լուրջ եւ քաղաքականապես մեղսունակ կառույցների քայլերը: Իսկ միջազգային քաղաքականության շրջապտույտում Հայաստանի խորհրդարանը շատ վաղուց այդպիսին չէ:
ՋԵՅՄՍ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
