Հիշողության մեջ մնալու արժանի միտքը, որ հայտնեց մեր գրական աշխարհի առաջնորդը, հետևյալն էր՝ Գրողների միության անդամ կարող են դառնալ բոլորը։ Բավական է մարդը մի քանի բան տպագրած, մի քանի ելույթ ունեցած լինի… Պետրոսի զարմացած հարցին՝ բա տաղա՞նդը, Լևոն Անանյանը հարկ համարեց պատասխանել մի պատկերավոր համեմատությամբ, որ մոտավորապես այսպես հասկացանք. «Գրողների միությունը մի անտառ է, որտեղ կան խոտեր, թփեր, ծառեր։ Անտառում հո միայն կաղնիներ չե՞ն աճում»։
Հրաշալի է։ Երանի Պետրոսը մի ուղիղ հարց տար Լ. Անանյանին. «Բուսական աշխարհի Ձեր թվարկած տեսակներից Դուք, որպես այդ անտառի լիիրավ անդամ, որի՞ն եք պատկանում»։ Երանի տար, բայց չտվեց։ Չտվեց, որովհետև Պետրոսը լրագրող է, որովհետև, ի տարբերություն գրական անտառում աճող մոլախոտերի, տաղանդ ունի, պահի և իր հաղորդման արժեքը լավ է գիտակցում, հասկանում է, թե ինչ է հասարակությունը, ինչ է պետությունը, ինչ է իր պետության անվան հետ կապված ստեղծագործական միությունը...
Այն, ինչ չասաց Պետրոսը, բազմաթիվ անպատասխանատու հայտարարությունների ու մեծախոսությունների տեսքով գեղգեղաց ՀԳՄ նախագահ Լևոն Անանյանը՝ փողոցային բանահյուսության և բառամթերքի բոլոր կանոններով։ Այս մասին մենք կխոսենք քիչ հետո, իսկ հիմա մի շատ կարևոր նորության մասին, որ, ինչպես Պանթեոնում արտասանած նրա նախադասությունը, դեռ երկար կմնա սերունդների հիշողության մեջ՝ «Ես թերթ չեմ կարդում»։ Բրավո, պարոն Անանյան...
Հիմա գանք կղկղանք հիշեցնող Ձեր մրցանակին։ Նույնիսկ այս հարցում չկարողացաք առաջինը լինել։ Վաղուց է, ինչ լրագրողները ժանգոտ կողպեքներ ու բանալիներ են նվիրում զանազան հիմնարկների այն ղեկավարներին, ովքեր ամեն կերպ փորձում են իրենց վստահված ոլորտը հեռու պահել «չար» աչքից։ Բայց, ինչպես ասում են, կրկնությունը գիտության մայրն է։ Եվ մեզ հետաքրքրողն էլ այն հարցն է, թե ինչո՞ւ հիշեցիք հատկապես 37 թվականը։ Գուցե այն պատճառով, որ 37-ին լրագրողներից շատ ավելի հենց գրողնե՞րն են տուժել…
Պարոն Անանյանն իրեն իրավունք է վերապահում եթերով «կիսագրագետ ժուռնալիստ» որակել հայ լրագրողին և, հաշվի առնելով նրա կին լինելը, սպառնալ, թե ինքն էլ կարող է բամբասանքներ տարածել նրա կասկածելի բարոյական նկարագրի մասին (այստեղ չենք կրկնում այդ թեմայով Անանյանի մտասևեռումը)...
Նախ՝ պարոն Անանյանը մարդուն անձնական վիրավորանք հասցնելու համար նոր օրենքով բոլորովին ազատված է քրեական պատասխանատվությունից, հետևաբար, մեռնեմ օրենքին, պարտավոր է լրագրողին վճարել նվազագույն աշխատավարձի հինգհարյուրապատիկը և հատուցել (կուզի՝ մեղայականով, կուզի՝ բնամթերքով) այն լրատվամիջոցի կրած բարոյական վնասը, որի անունը հոլովեց եթերում։
Եթե այսքանից հետո լրատվամիջոցին կամ լրագրողին «Յոթի գործով» դարձյալ դատարան քարշ տան Անանյանի որկորին հագուրդ տալու նպատակով, ես արդեն ստիպված կլինեմ, որպես ստեղծագործական որևէ միության չպատկանող ՀՀ քաղաքացի, որպես մարդ, որին ոչ ոք «37 թիվը հիշեցնող այս օրերին» երեք ռուբլի չի տա նման բան գրելու համար, հայտարարել, որ Անանյանն ու իր վեց ընկերները (1+6) պարզապես խմբակային հանցագործներ են։ Ջհանդամը, թե առաջին «Կեղիքը» ինձ չեն շնորհի՝ բարոյալքված հասարակության անդամիս։
ԷԴԻԿ ԱՆԴՐԵԱՍՅԱՆ
«Հրապարակ», Երևան
Տպագրվում է կրճատումներով
