Ինչո՞ւ են ստում մարդիկ: Բոլորիս կյանքում եղել են դեպքեր, երբ մենք ստել ենք: Պատահական չէ, որ նման դեպքերից հետո, մարդն իրեն վատ է զգում: Եթե մեզ խաբում են, ապա դա մեզ առիթ չի տալիս մտածելու, որ նա վատ դաստիրակություն է ստացել կամ մեզ վատ է վերաբերվում: Իսկ երբ լինում են պահեր, որ մարդ իսկույն պետք է լուծում ընդունի այս կամ այն հարցի շուրջ, ապա մարդ անմիջապես վերանայում է այն բոլոր տարբերակները, որոնք գալիս են նրա գլուխը: Իսկ հետո արդեն մտածում է իր արարքի լավ ու վատ կողմերի մասին:
Շատ հաճախ լինում եմ պահեր, որ մարդ պետք է իր ընկերոջ աչքերին նայելով ասի կամ դառը ճշմարտությունը կամ քաղցր սուտը: Եվ այդ պահին նա մտածում է, թե արդյո՞ք պետք է ասել նրան դառը ճշմարտությունը: Իսկ եթե նա վիրավորվի՞: Իսկ եթե նա մի քաղցր սուտ ասի, ընկերը չի վիրավորվի, և ամեն ինչ լավ կլինի...
Հաճախ մարդիկ չեն մտածում այն մասին, թե ինչ են անում և ինչ են խոսում: Բայց դա վտանգավոր է, քանի որ նման դեպքերում մենք չենք էլ նկատում, թե ինչպես դարձանք ստախոսներ: Չէ՞ որ ստախոսությունը մեղք է: Բոլորն էլ ստում են, նույնիսկ ամենաչնչին դեպքերում: Հաճախ, երբ մեզ զանգում են, իսկ մենք չենք ուզում խոսել, խնդրում ենք ասել, որ տանը չենք: Բայց չէ՞ որ դա էլ է սուտ:
Իսկ որո՞նք են ստախոսությանը բնորոշ նշանները: Երևի մարմնի անհանգիստ շարժումները, հույզերը, աչքերի շարժումները:
Եթե պատմելու ընթացքում մարդ հետ է գնում և նորից մի բան ավելացնում ասածին, ապա նշանակում է, որ նա ճիշտ է խոսում: Քանի որ դժվար է հորինված պատմությունը վերահիշել: Իսկ սուտն իմանալու համար, կարող ենք խոսելիս փոխել թեման: Եթե նա հաճույքով համաձայնվի, ապա նշանակում է, որ նա ստում է:
Ճիշտ է ասված, որ աչքերը հոգու հայելին են: Նայելով մարդու աչքերի մեջ, կարող ենք իմանալ, թե արդյոք նա ստո՞ւմ է, խաբո՞ւմ է մեզ, թե՞ ոչ:
Սակայն մարդը շատ բարդ մեխանիզմ է: Այդ իսկ պատճառով, կարող ես մեկին ճիշտ բացահայտել, իսկ մյուսի հարցում՝ սխալվել: Ուստի ստի բացահայտումը նաև անհատական մոտեցում է պահանջում:
ԵՎԳԵՆՅԱ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ
ԱրՊՀ, լրագր. 4-րդ կուրս
