Օրերս Ստեփանակերտում կայացավ հասարակական-քաղաքական գործիչ Մուրադ Պետրոսյանի «Չկա մարգարե իր հայրենիքում» գրքի շնորհանդեսը։ Արցախում «Ղարաբաղ» կոմիտեի ներկայացուցիչ, Արցախի ազգային ճակատի նախագահ, ԼՂՀ ԳԽ նախկին պատգամավոր, Արցախի ՊԲ քաղբաժնի պետ (1993-95 թթ.) Մուրադ Պետրոսյանը, բարեբախտաբար, այն սակավաթիվ մարդկանցից է, որ բացի իրադարձությունների մասնակիցը լինելուց, կարողանում է տեսածն ու զգացածը ճշմարտացի ներկայացնել, առավել հաճախ մտածածը հրապարակավ ասել՝ առանց նշանակություն տալու, որ դա դուր չի գալու այս կամ այն ամենախոշոր տրամաչափի պաշտոնյային։

Գիրքը սկսվում է 1988 թ. արցախյան շարժման սկզբից, չնայած հեղինակը գտնում է, որ իր և իր հասակակիցների համար Ղարաբաղյան շարժումը սկսվել է 1966 թվականին, երբ թուրք-ազերիները գազանաբար սպանել են 12-ամյա հայ երեխայի՝ միայն այն բանի համար, որ նա հայ է։ Ակնարկների միջոցով Մ. Պետրոսյանը ներկայացրել է արցախյան շարժումն ու պատերազմը, պետականաշինության գործընթացն ու ժամանակի մեծ ու փոքր այն գործիչներին, ովքեր դրական թե բացասական դերակատարություն են ունեցել մեր նորագույն պատմության այդ ժամանակահատվածում։ Այդ տարիներին հեղինակը շփվել է կամ մոտիկից ծանոթ է եղել ոչ միայն Արցախի նշանավոր գործիչների՝ Ռոբերտ Քոչարյանի, Սամվել Բաբայանի, Արկադի Տեր-Թադևոսյանի, Սերժ Սագսյանի և բազմաթիվ այլ անձանց հետ, այլև անձամբ հանդիպել կամ քաջատեղյակ է եղել Լևոն Տեր-Պետրոսյանի, Վազգեն Սարգսյանի, Կարեն Դեմիրճյանի, Վանո Սիրադեղյանի, Բաբկեն Արարքցյանի ու հայաստանյան այլ խոշոր քաղաքական այրերի գործունեությանը, և նրանց ներկայացրել է այնպես, ինչպես «տեսել ու զգացել է»։

Եթե արտաքին թշնամու խնդրում ամեն ինչ պարզ է, ապա արցախցի գործչին այսօր էլ հանգիստ չի տալիս մի այլ ոչ պակաս նենգ հակառակորդի՝ ներքին թշնամու գոյությունը, «ներքին անկազմակերպվածությունն ու ներքին քայքայումը, ներքին այն որդը, որ խժռում է մեր փխրուն պետականությունը»։

Մուրադ Պետրոսյանը գտնում է, որ «չինովնիկությունն իր ողջ ծավալով, աննշան բացառությամբ, ավելի շատ վնաս է պատճառում ու, ինքնըստինքյան, թուլացնում պետությունը, քան օգուտ է տալիս, քանզի նրանց գործունեության անկյունաքարն ու գլխավոր կետը սեփական, խմբակային կամ կուսակցական շահերի պաշտպանությունն ու ամրապնդումն է... Չպետք է ժողովրդին նայել ինչպես շինանյութի...»։ Պատահական չէ, որ ժամանակին Սիլվա Կապուտիկյանը Մ. Պետրոսյանին անվանել է Արցախի Ցիցերոն, հավելելով՝ «Ես կիսում եմ Ձեր այդ բոլոր ազնիվ մտքերը»։

1000 տպաքանակով ռուսերեն լույս տեսած այս գիրքը, որ Մ. Պետրոսյանի հավաստմամբ, եռահատորի առաջին հատորն է, առաջիկա ամիսներին կտպագրվի նաև հայերեն։

ՎԱՐԴԳԵՍ ՕՎՅԱՆ