Երբ վերջերս մեր մայրաքաղաքի տերբեր մասերում հայտնվեցին նոր փոքր աղբարկղեր, իմ ուշադրությունն էլ շատերի պես գրավեց և ես հույս ունեի, որ մեր մայրաքաղաքն ավելի գեղեցիկ ու մաքուր տեսք կունենա: Սակայն այլ է պատկերը՝ մեծ աղբարկղերի դեպքում: 

Վերջերս, շրջելով քաղաքի փողոցներից մեկով, տեսա մի մեծ աղբակույտ, որը տարածված էր մեծ աղբարկղերի շուրջը և անհնար էր դարձնում այդ ճանապարհով քայլելը: Էլ չեմ հակասանիտարական խայտառակ վիճակի մասին, տհաճ հոտի մասին: 

Հարց է ծագում. տվյալ դեպքում աղբատարներն իրենց աշխատանքը ժամանակին չե՞ն կատարում, թե՞ մեր հասարակությունն է անփույթ ու անտարբեր մեր մայրաքաղաքի մաքրության հարցում: Սակայն նկատելի էր այն, որ աղբարկղերը կիսով չափ էին լցված և դեռ հնարավոր էր գոնե գետնին թափված աղբի մի մասն այնտեղ լցնել: Նաև աղբատարները չպետք է թողնեին, որ բանը հասներ նրան, որ այդքան աղբ կուտակվեր: 

Ամեն մեկս սկսենք մեզնից, և ոչ թե գետնին կուտակված աղբի գլխին մենք էլ նորը ավելացնենք: Չէ՞ որ հաճախ ենք խոսում այն մասին, որ մեր մայրաքաղաքը մաքրության հարցում օրինակ պիտի ծառայի մյուս բնակավայրերի համար...

Մի քանի օր հետո էլի քայլում էի նույն այդ փողոցով և նկատեցի, որ առաջվա աղբակույտն այլևս չկա՝ հավաքել էին, ինչը շատ ողջունելի է։ Բայց, միևնույն է, տհաճության թողած հետքն իմ մեջ մնաց։

ԱՆԱՀԻՏ ԳԵՎՈՐԳՅԱՆ

ԱրՊՀ, լրագրություն, 4-րդ կուրս